Αλμπουρο στο χώμα…

Η ζωή μας ολάκερη, η πρώτη μας ανάσα μια παραλία στη Μεσόγειο, ο αφρός του κύματος, η ζωή που καίει σαν τον ηλιάτορα. Για τούτη τη ζωή μοχθούμε, ονειρευόμαστε, την κάνουμε όρεξη για τα παιδιά μας. Μια θάλασσα νοσταλγική χωρίς χημικά απόβλητα, τον βόρβορο των αποφάσεων των αφεντάδων της γης. Στο Λιβυκό, στο Κρητικό Πέλαγος ο Γιώργος, η Μαρία, ο Κωστής με τα παιδιά τους στην αγκάλη λένε: «Η θάλασσά μας δεν είναι χαβούζα, ούτε εμείς χουσμεκιάρηδες (δούλοι!)». Για τούτη τη θάλασσα, που συντρόφεψε το είναι του ελληνισμού από την ανεξαρτησία μέχρι σήμερα, ενώνουμε το όλον το ελληνικόν και βροντοφωνάζουμε να παραμείνει καθαρή, πηγή ζωής και αισθησιασμού. Για τούτη τη θάλασσα, που λάτρεψαν ποιητάδες, που φοβήθηκαν καπεταναίοι, που ήταν το διάβα του ελληνισμού παλεύουν και σήμερα οι Κρητικοί. Για να προστατεύσουμε τον υδάτινο πνευματισμό μας, τον λυρισμό του φευγιού, την καθαρότητα του μυαλού μας. Οχι στα χημικά της Συρίας…