Τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, είναι η κινητήρια δύναμη των ανθρώπων, μαζί με το νερό φυσικά. Oπως η βενζίνη και το πετρέλαιο, είναι για τα μηχανήματα. Είναι η τροφή μας, η ζωή μας.
Aς μη γελιόμαστε. Χωρίς καλλιέργειες και μάλιστα συστηματικές, αυτά που παράγει η φύση από μόνη της, είναι για λίγους ανθρώπους (αυτούς που θα είναι κοντά της) και για άκρως λιτοδίαιτους. Δεν αρκούν τα αυτοφυή, να ζήσουν τα εκατομμύρια των ανθρώπων. Αν σταματήσει να παράγει ένα μέρος των αγροτών και κτηνοτρόφων, θα φανεί άμεσα η έλλειψη τροφής σε ποσότητα. Απόρροια της μικρής ποσότητας, θα είναι η απότομη άνοδος της τιμής των προϊόντων.
Ας μην αυταπατόμεθα. Οι περισσότεροι δε θα μπορούμε να τα προμηθευτούμε. Λίγοι αγρότες και κτηνοτρόφοι από κάθε περιοχή να σταματήσουν την παραγωγή, θα φανεί στην αγορά μεγάλη έλλειψη. Τα εκατομμύρια του κόσμου που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, μετά από το πρώτο επίπεδο της έλλειψης ποσότητας και της ανόδου των τιμών, θα αρχίζουν να “τρώνε τις σάρκες τους” για λίγα φασόλια και κάμποσα αυγά. Η άνεση που υπάρχει τώρα, να πηγαίνουμε στη γωνία της γειτονιάς μας και να προμηθευόμαστε από τα χρωματιστά τελάρα, τα φρούτα και τα λαχανικά, σε τεράστια ποικιλία, θα εξαφανισθεί. Τα προϊόντα, δε φύονται σε τελάρα και στη βιτρίνα του μανάβη. Ούτε τα παϊδάκια είναι βγαλμένα με μαντινάδες και μαγικά ραβδάκια. Να το καταλάβουμε όλοι, μα και οι διοικούντες της χώρας.
Χρειάζονται πολύ κόπο για να παραχθούν. Μήνες, χρόνια χρειάζονται κάποια είδη για να είναι προς κατανάλωση (π.χ. κτηνοτρ.). Κάποιοι παιδεύονται κάτω από τον ήλιο κι άλλοτε εργάζονται σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, για να παράγουν την τροφή μας. Ρισκάρουν κάθε φορά και τον κόπο τους, αλλά και ένα σεβαστό ποσό για την παραγωγή νέας σοδειάς. Κάθε εποχή, θα πρέπει να ρισκάρουν ένα κεφάλαιο, σε άνισο αγώνα με τις καιρικές συνθήκες.
Δημιουργούν τροφή από ένα σπόρο. Θα έπρεπε να τους διευκολύνουμε και να τους ανταμοίβουμε, που παραμένουν στην περιφέρεια -στις επάλξεις δηλαδή- για τη διαβίωσή μας. Οχι μόνο να τους ευχαριστούμε, αλλά και να τους επιδοτούμε, για να συνεχίσουν το έργο τους (σωστά). Πόσοι από τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων, θα ήθελαν να ασχοληθούν π.χ. με την εκτροφή κοτόπουλου; Ούτε τα φτερά των κοτόπουλων δεν αντέχουμε να αγγίζουμε. Οι πολλοί, κοτόπουλο εννοούμε, το λευκό ξεκοκαλισμένο φιλετάκι που είναι τοποθετημένο σε ένα δισκάκι στα ψυγεία των μάρκετς.
Το σουβλάκι που παραγγέλνουμε με τόση άνεση στο γυροπωλείο της γειτονιάς, κάποιοι πριν από πολλούς μήνες – χρόνια, είχαν αρχίσει την προσπάθεια για την παραγωγή του, σε δύσκολες συνθήκες εργασίας, που δε θέλω και δε θέλετε να περιγράψω με λεπτομέρειες τα στάδια που χρειάζεται.
Ομως με τέτοια αντιμετώπιση, με τέτοια φορολογία, σε τέτοια θέση που τους τοποθετεί η κοινωνία, γιατί να παραμείνουν στην πρωτογενή παραγωγή; Δεν λέω να μην υπάρχει έλεγχος, ειδικά στους μεγαλοαγρότες. Να υπάρχει έλεγχος σε όλα τα στάδια παραγωγής και διάθεσης. Αυστηρός μάλιστα. Ομως να στηρίζονται και να επιδοτούνται τα ποιοτικά προϊόντα, ανάλογα με τη δυσκολία παραγωγής του. Να τους λέμε ευχαριστώ με αυτόν τον τρόπο, ώστε να συνεχίζουν με μεγαλύτερο ζήλο για την παραγωγή του καλύτερου προϊόντος. Θα πρέπει όμως να έχουν τα ανάλογα έσοδα, ώστε να ζουν αξιοπρεπώς και να μην είναι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, μια άλλη κατηγορία.
Κανείς, μα κανείς δε θα μπορούσε να πάει στην καθαρή δουλειά του, αν δεν υπήρχαν αρκετοί αγρότες να μας θρέφουν. Το μάθαμε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, ότι η τροφή έρχεται πρώτη στις ανάγκες του ανθρώπου. Αν δεν υπάρχει αρκετή, τότε ο άνθρωπος γίνεται θηρίο, που κατασπαράσσει ό,τι εμπόδιο βρεθεί μπροστά του.
Ο πολιτισμός παραμένει και προοδεύει, σε χορτάτο κόσμο.
Προσοχή, λοιπόν, να δώσουν οι διοικούντες, για τη μακροχρόνια εξέλιξη που θα υπάρξει με τις αποφάσεις τους σε αυτόν τον τομέα.
Το ερώτημα που θα μας έδινε τη σωστή λύση ως προς τα αγροτοκτηνοτροφικά θέματα, είναι: «Τι πρέπει να κάνουμε για να μη φύγουν οι αγρότες και κτηνοτρόφοι από την περιοχή τους και τι χρειάζεται για να επιλέξουν και άλλοι να ασχοληθούν με τα αγροτικά;».
Mόνο με σωστά διατυπωμένες ερωτήσεις, παίρνουμε σωστές απαντήσεις.
*Η Μαίρη Σκαμνάκη – Κουτρούλη είναι ιδ. υπάλληλος – συγγραφέας,
Μέλος Ένωσης Πνευματικών δημιουργών
