Ζωή στα Χανιά

Κάθε πρωί που φεύγω απ’ το σπίτι τα βάζω τα Χανιά στην τσέπη μου, θέλω ολάκερη η μέρα μου να μυρίζει Χανιά.
Τι αρκεί για να μεταμορφώσουμε τούτη την πόλη σε ένα πολύανθο περιβόλι;
Λέω μέσα μου έχει μια ακτινοβολία τούτη η πόλη, πρέπει να ψάξω να τη βρω.
Μου πήρε τουλάχιστον μια τριακονταετία ν’ ανακαλύψω το “νόστιμον ήμαρ” των Χανίων.
Αν σας το πω, μπορεί να μην το πολυπιστέψετε…
Πιο παλιά, όταν ήμουν φοιτητής, μέτραγα με περίσσια αγωνία τις μέρες μέχρι που θα φτάσουν τα Χριστούγεννα.
Η πόλη, το μυαλό μου, η ψυχούλα μου, μού φτιάχναν ένα κλίμα έντονο, να μάθω να περιμένω…
Eτσι έμπαινα… μέσα στις μέρες, τις στόλιζα, τις αρωμάτιζα, ζούσα με τη μεγάλη προσμονή:
Τα Χανιά ήταν ένα πολύανθο περιβόλι γιατί ήμουν ένας “επίμονος κηπουρός”.
Τώρα με μιας λιποτάκτησαν οι μέρες, έγιναν αδέσποτες.
Καζάντισαν εμπόρευμα στα ράφια…
Τα ’χα τα Χανιά στην τσέπη μου, σας λέω.
30, 29, 28, 27 ημέρες και η ζωή σπαρταρούσε μέσα στην ποικιλία των συναισθημάτων.
Μέσα σε αυτό το παιχνίδι του θησαυρού, τα Χανιά είχαν την απέριττη συμμετοχή της μιας και μόνης πρωταγωνίστριας.
Κατ’ ουσίαν μάθαινα την πόλη μέσα από το παιχνίδι του χρόνου.
Αν δεν αγωνιάς να ζήσεις, τότε δεν μπορείς να ζήσεις.
Αυτό σου προσφέρουν τα Χανιά.