Η προ ημερών μεγάλη αεροπορική τραγωδία στις Αλπεις αποδόθηκε, όπως άκουσα, σε ψυχοσωματικά προβλήματα του συγκυβερνήτη που τον έσπρωξαν στην αυτοχειρία και την ταυτόχρονη δολοφονία τόσων αθώων ανθρώπων.
Πολλοί άνθρωποι του καιρού μας αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα. Άλλοι περισσότερο σοβαρά και άλλοι λιγότερο.
Όλων των ειδών τα ψυχολογικά προβλήματα δεν είναι εγγενή. Είναι επίκτητα. Σχετίζονται με το ανθρωπογενές και με το φυσικό περιβάλλον μας.
Μ’ άλλα λόγια, η ψυχική ισορροπία ενός ατόμου θαρρώ ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνία που αυτό ζει και δραστηριοποιείται αλλά και με τη γύρωθέ του φύση.
Η καθημερινή ζωή όλων μας στις μέρες μας έτσι που αλλάζει πολύ και γρήγορα και ανά πάσα στιγμή γεμίζει κάθε άνθρωπο τον ίδιο με αβάσταχτο άγχος αφενός και με αφόρητη πίεση τις σχέσεις του με το υπόλοιπο ανθρωπολόι αφετέρου.
Άγχος από τη μια γιατί δεν εχει χρόνο να προλάβει έγκαιρα να πάει δουλειά και να γυρίσει σπίτι ή να εκπληρώσει τα οικογενειακά του καθήκοντα, άγχος να βρει δουλειά ή χρήματα για να ζήσει αξιοπρεπώς αυτός και η οικογένειά του και να μην έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Από την άλλη, υφίσταται πίεση να μην μιλά παρά τη δυσαρέσκειά του στη δουλειά για να μην τη χάσει, να βλέπει να συρρικνώνονται τα εισοδήματά του και ταυτόχρονα να διογκώνονται τα έξοδά του.
Τα συσσωρευμένα ψυχικά προβλήματα γεμίζουν όλο το χρόνο του και σκοτεινιάζουν το νου του ανθρώπου. Δεν τον αφήνουν να σκέφτεται ορθά, ήρεμα, ψύχραιμα και λογικά, για να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά όσα εμπόδια συναντά καθημερινά, στη δημόσια και στην ιδιωτική του ζωή. Μοιάζει σα να βρίσκεται φυλακισμένος σε δαιδαλώδη σκοτεινό λαβύρινθο και δίχως να μπορεί να βρει την έξοδο προς το φως. Σε όποια κατεύθυνση κι αν στραφεί βρίσκει και προσκρούει σε ψηλούς και αδιαπέραστους τοίχους στην ιδιωτική του ζωή, ενώ στη δημόσια κάθε επαφή του με τους άλλους είναι σαν μιαν επώδυνη σύγκρουση.
Και η φύση που δεν είναι πλέον τόσο καθαρή όσο άλλοτε αλλά πιο ρυπαρή και πιο μολυσμένη, δεν τον βοηθά να ξεφύγει από όσα τον βασανίζουν καθημερινά εντός και εκτός σπιτιού, αλλά τον αρρωσταίνει. Παλιότερα, μπορούσε να αποδράσει από τις μεγαλουπόλεις στα χωριά για να πάρει ανάσες μακριά από την φασαρία και τα καυσαέρια των πόλεων στο οξυγόνο και στην γαλήνη του χωριού. Τώρα, όμως, πια η ηχορύπανση και η μόλυνση -ας όψονται οι ανόητοι ρυπαντές και όσοι κάνουν τα “στραβά μάτια”!- της ατμόσφαιρας έχουν επεκταθεί παντού και γι’ αυτό βλέπουμε και σημαντική εσχάτως αύξηση των ψυχικών νόσων και των ανιάτων ή δυσιάτων θανατηφόρων ασθενειών και μεταξύ των αγροτικών πληθυσμών.
Ζούμε ως κοινωνία -το ξέρετε όλοι!- στην εποχή που το υλικό/ατομικό συμφέρον είναι ο πρωταρχικός σκοπός. Όλοι (πρέπει να) αγωνίζονται για το κέρδος, ο καθένας όμως μόνο το δικό του ή κάνω λάθος; Αποφεύγουμε ή λέμε πως δεν προλαβαίνουμε να ψάξουμε το δικό μας ως μελών της μερίδιο ευθύνης για τις ατραπούς που ακολουθεί η σύγχρονή μας κοινωνία και να αναζητήσουμε στην ίδια μας την ψυχή τι φταίει και δεν αντιμετωπίζουμε με σθένος, με ηρεμία και γαλήνη και καρτερικότητα τη ζωή μας, αδιαφορούμε δηλαδή για την ψυχική μας ισορροπία ή την ψάχνουμε όχι στην αυτογνωσία εντός μας αλλά στις κλίνες των ψυχαναλυτών.
Έτσι, λοιπόν, μας διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό: Με την πραγματική ενδοσκόπηση και την επακόλουθη αυτής αυτογνωσία, θα μπορούσαν να δυνάμωναν και να έφταναν έστω και με κόπο στην ψυχική ισορροπία οι άνθρωποι και έτσι θα μπορούσαν να ψάξουν και να βρουν λύσεις για τα προσωπικά προβλήματά τους πρώτα και έπειτα να έρθουν πιο κοντά στους άλλους και με τη δύναμη που θα τους παρέχει η ενότητα θα υπερφαλαγγίζουν και τα χρόνια ή/και δυσεπίλυτα κοινωνικά προβλήματα εις όφελος του κοινωνικού συνόλου…
