ΕΧΟΥΝ μια ιδιαιτερότητα τούτες οι μέρες που ζούμε. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν τον λόγο των πολιτικών κομμάτων με μια δυσπιστία, δυσφορούν με το παραμικρό, σήκωσαν μεγάλο βάρος και μπαΐλντισαν.
ΑΥΤΟ δεν είναι μια κρίση της Δημοκρατίας, αλλά μια κρίση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πομπό και στον δέκτη του πολιτικού μηνύματος. Τσαλακώθηκε το πολιτικό μήνυμα από υπερφίαλες, εγωπαθείς υπεκφυγές, το πολιτικό μήνυμα αλλοιώθηκε από τον καριερισμό και τον καισαρισμό. Τι να πιστέψουν οι πολίτες;
ΖΟΥΝ μέσα σε μια παραζάλη δημόσια τραγικοκωμωδίας. Πιο πολύ ανησυχούν για την έκβαση των εθνικών θεμάτων -αυτή τη μοναδική πρόκληση της συγκυρίας- που διοχετεύει στην κοινωνία μία αυξημένη ανασφάλεια να το ξέρετε, όταν εκλείψει ο πειστικός, πολιτικός λόγος θα εκλείψει και η ελπίδα.
ΚΑΚΑ τα ψέμματα· οι πολίτες ποθούν διακαώς να πιστέψουν μια αφήγηση. Να ενστερνιστούν ένα κοινό όραμα. Αυτό το όραμα πάντα θα το διακινούν οι πολιτικές ηγεσίες. Ετσι γράφεται η Ιστορία… Δεν μπορεί να γίνει ένα θαύμα και ν’ αλλάξει η ψυχολογία από παρθενογέννεση. Οι Ηγεσίες καθοδηγούν την κοινωνία. Αυτός έιναι ένας απλός κανόνας επιβίωσης.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ το σύνθημα του κ. Τσίπρα “Η ελπίδα έρχεται”. Πάνω στο μακρύ ταξίδι της ελπίδας στηρίχτηκε η εκλογή του, άσχετα που κονιορτοποιήθηκε μετά. Θέλω να πω οτι η δυσχέρεια της συγκυρίας είναι η δυσχέρεια των κομμάτων να παράγουν εμπνευσμένο λόγο. Να γίνει κουβέντα στις γειτονιές. «
ΑΚΟΥΣΕΣ, ο τάδε είπε αυτό. Τον πιστεύεω». Αυτό είναι πια ένα υπαρκτό πρόβλημα.
