Ζητείται ελπίς

Μιλούμε θαρρείς και πήρε κάποιος πολιτικός θέση στις φράσεις μας.
Λόγια ασώματα που δεν φτιάχνουν μια “κουλτούρα ελπίδας”.
Ντύνουμε με λέξεις μια πραγματικότητα που διαρκώς γλιστρά μέσα από τα χέρια μας.
Λέμε «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι…», πάει καθαρίσαμε πάλι για τούτο τον χειμώνα. Βρήκαμε Ιφιγένεια να θυσιάσουμε.
Λένε οι πολιτικοί: «Οι Ελληνες πολίτες δεν ξέρουν τι ζητούν…». Πάει καθάρισαν κι αυτοί για το επόμενο μνημόνιο.
Αν δεν φτιάξουμε μια κουλτούρα ελπίδας στον τόπο, δεν θα βγουν οι αναντίρρητα γνήσιες λέξεις. Χθες στην Αγιά ένας αγρότης έλεγε: «Τι να πάω να καλλιεργήσω τη γη, τι νόημα έχει πια;».
Κινούμαστε πάνω στις λέξεις με τρεμάμενα γόνατα. Κάπως έτσι τρεκλίζει η πραγματικότητα. Αν δεν φτιάξουμε μια κουλτούρα ελπίδας, όλο και «θα τρίζει ο πάγος που πάνω του κινούμαστε».
Οποια κυβέρνηση κι αν έχουμε.