Yψωμα 731

Hλθαν μέρες, πέρασαν και αυτές. Θα ’λθουν κι άλλες μέρες. Θα ’ναι ίδιες και απαράλλαχτες;
Βλέπω πάνω στο ύψωμα της Ελλάδας έναν μόνο στρατιώτη να κρατά ένα κοντάρι, βλέπω ένα ελικόπτερο – συντρίμμια, τέσσερις αδικοχαμένους αξιωματικούς, μια, δυο, τρεις ζεστές αγκαλιές που πάγωσαν και αυτές.
Θα ’λθουν μέρες όμοιες με τις νύχτες, λευκές, αχνές, διάτρητες; Ποιoς να ξέρει, τι να ξέρει, γιατί δεν μας το λέει και μας…
Εκείνος ο Κρητικός στρατηγός Τζανιδάκης, τα νέα παιδιά που κάνουν τη θητεία τους, οι μανάδες που τα περιμένουν μια μέρα να γυρίσουν σπίτι, το τελευταίο γράμμα που μου έστειλες μάνα, με ένα κατοστάρικο μέσα κι αυτό το γράμμα σε κείνο το ύψωμα το 731, το 831, το άπειρο βρίσκεται…
Oλοι έχουν σε τούτο τον τόπο κάποιον να τους περιμένει. Ή δεν έχουν πια;
Η μικρή Ελπίδα, ο Κωστάκης, πάρτε το “ύψωμα” γι’ αυτά τα παιδιά… Προελαύνουμε λίγο μετά το Σαραντάπορο…
Στεκόμαστε, μια, δυο, τρεις ανάσες, οι κινήσεις είναι κυκλωτικές (δεν έχετε καμιά τύχη λένε οι ξένοι επιτελείς), πάλι στο ίδιο σημείο είμαστε πάλι, πρέπει να ξεκινήσουμε…
Είμαστε στους πρόποδες…