Ξωτικά!

Είναι μία ζόρικη εποχή τούτη που ζούμε. Απαιτεί θέληση, κουράγιο, την ίδια ώρα που κοιτάς τον ουρανό να αισθάνεσαι τα πόδια σου γερά στη γη. Αυτή είναι η πιο πολύτιμη αίσθηση.
Πατώ γερά, δεν ταλαντεύομαι, δεν παρασύρομαι από τις αντίρροπες δυνάμεις της απαισιοδοξίας.
Θα μου πείτε εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις τώρα ειδικά που η αλήθεια εμφανίζεται γυμνή, απροκάλυπτη, δίχως τις μεσοβέζικες λύσεις μιας πρόσκαιρης παρηγοριάς που δίνει η προσήλωση σε ένα όνειρο. Τα όνειρα μπορείς να τα πλάσεις στην πολιτική, δεν μπορείς όμως να τα εφαρμόσεις.
Δεν ξέρουν τα όνειρα από “ένα + ένα = δύο”. Κάπως έτσι αντί να “σκίσουμε” το μνημόνιο “σκίζουμε” το παράλληλο πρόγραμμα και κάπως αλλιώς, ενώ δεν μπορούμε να εκλέξουμε αρχηγό πιστεύουμε ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε.
Βλέπετε, τούτες οι μέρες είναι των μεγάλων προσδοκιών, μα και των μεγάλων απογοητεύσεων. Γι’ αυτό λέμε ότι ο πολίτης πρέπει να πατά γερά.
Κατά μία έννοια διεκτραγωδείται η προσδοκία. Μπορείς να πάρεις αυτή την ικανοποίηση, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις πολύ. Δεν είναι όμως μία φορά που μοίραζαν ελπίδες όπως τα δάνεια στις τράπεζες. Τώρα ζόρισαν οι συνθήκες. Μαζί με αυτές (τις συνθήκες) γίνανε σαν ξωτικό και οι προσδοκίες.