Στην κορυφαία επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, την παρουσία του Παναθηναϊκού στον τελικό του Ουέμπλει ήταν αφιερωμένη η χθεσινή βραδιά στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων.
Εκεί παρουσιάστηκε το Λεύκωμα “Πάμε…” ενώ έγινε και προβολή ταινίας. Παρών και ένα από τα Ελληνόπουλα που έγραψαν ιστορία το καλοκαίρι του 1971 ο Γιάννης Τομαράς. Το βασικό δεξί μπακ της ομάδας θυμάται «ήταν μία πορεία εκπληκτική για την εποχή τότε την οποία κάναμε 15-16 Ελληνόπουλα.
Μάλιστα ήταν μία πορεία άνιση αφού αν εξαιρέσουμε το παιχνίδι με τη Ζενές Ες σε όλα τα υπόλοιπα είμαστε το αουτσάιντερ απέναντι σε ομάδες από προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Δεν μπορούμε να πούμε ούτε ήταν τύχη η παρουσία μας στον τελικό διότι είδαμε και την εθνική Ελλάδας το 2004. Σε 1-2 παιχνίδια μπορεί να είσαι τυχερός όμως σε μία τέτοια πορεία είναι πολλά πράγματα που παίζουν ρόλο και βέβαια η ικανότητα. Και νομίζω ότι τόσο εμείς το 1971 όσο και η εθνική που έκανε ένα βήμα παραπάνω είχαμε την ικανότητα και άξια φθάσαμε τόσο μακρυά” λέει. Για να προσθέσει ότι αν και οι φίλαθλοι στάθηκαν δίπλα στην ομάδα στη συνέχεια με την πάροδο των χρόνων βγήκε ένα είδος ζήλιας για την επιτυχία αυτή ενώ και ο ίδιος ο σύλλογος δεν τους στάθηκε όπως τους άξιζε «όλος ο κόσμος σε εκείνη την πορεία προς το Ουέμπλει ήταν πράγματι δίπλα στην ομάδα μας ανεξάρτητα από συλλογικές προτιμήσεις. Εκ των υστέρων υπήρξε όμως χλευασμός και μίσος, ίσως αυτό να ήταν αποτέλεσμα ζήλιας. Νομίζω δεν είχαμε την αντιμετώπιση που έπρεπε να έχουμε. Οχι μόνο γενικά αλλά και από την ίδια την ομάδα μας! Θεωρώ ότι και ο σύλλογος του Παναθηναϊκού έπρεπε να σταθεί πιο κοντά σε αυτά τα Ελληνόπουλα που πέτυχαν μία μοναδική διάκριση σε συλλογικό επίπεδο.
Ο ίδιος βέβαια έχει και μία πολύ άσχημη ανάμνηση καθώς ήταν ο πλέον άτυχος με ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό όταν οι “πράσινοι” κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την Νασιονάλ στο Διηπειρωτικό… Πολλά πράγματα πήγαν στραβά όπως θυμάται: “Ο τραυματισμός ήταν μία φοβερά άτυχη στιγμή που ουσιαστικά σταμάτησε την καριέρα μου σε ηλικία μόλις 24 ετών. Πολλά πράγματα πήγαν στραβά, συνέβησαν πολλές συγκυρίες για να σταματήσουν μία πολύ υποσχόμενη καριέρα. Οπως το ότι κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε τον Αγιαξ και να παίξουμε εμείς με τους Ουρουγουανούς της Νασιονάλ στον τελικό του Διηπειρωτικού αλλά και το γεγονός ότι αλλάξαμε έδρα και αγωνισθήκαμε στο Καραϊσκάκη όπου και συνέβη ο τραυματισμός μου αυτός…»
Ο εκδότης Αριστείδης Ξηντάρας από την πλευρά του επισημαίνει για την ξεχωριστή αυτή καταγραφή της ιστορικής πορείας: “Το βιβλίο που λέγεται “Πάμε…” (εκδόσεις Welcome) είναι πρώτο σε κυκλοφορία έχει και μία ιδιαιτερότητα καθώς δίνει δώρο ένα σημαντικό κειμήλιο: ένα μικρό κομμάτι σίδερο, από το ιστορικό κάγκελο του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας! Είμαστε εδώ διότι θέλουμε να το γνωρίσουμε και στον κόσμο των Χανίων. Εχει πολλές σπάνιες φωτογραφίες και περιλαμβάνει μοναδικά ντοκουμέντα. Επίσης ο δημοσιογράφος της εποχής Γιώργος Δόγας και ο βοηθός του Πούσκας και μεταφραστής, ο Νίκος Σακούλης μεταφέρουν τις αναμνήσεις τους από την τεράστια αυτή πορεία. Είναι μία πολύ ωραία εκδήλωση, που ήταν να γίνει πέρυσι με την συμπλήρωση των 50 χρόνων αλλά μεταφέρθηκε λόγω των περιορισμών του Covid-19».
Την εκδήλωση χαιρέτησε ο παλιός αθλητικογράφος Γιώργος Κουκλάκης ενώ παρευθέθηκαν οι αντιδήμαρχος Χανίων υπεύθυνος για τα Αθλητικά Στέλιος Μιχαηλάκης και ο πρόεδρος του Ικάρου Μουρνιών Δημήτρης Βρεττός που συνεργάζεται με τον Παναθηναϊκό σε επίπεδο Ακαδημιών.
