«Τρύπιες μέρες – Οι λέξεις μου μέσα από τα μάτια των φίλων»: Αυτός είναι ο τίτλος της πρωτότυπης εκδήλωσης για τη συζήτηση με αφορμή τις ποιητικές συλλογές «Δακρυγόνες αναμνήσεις» & «Στο σύνορο της πόλης» του Κυριάκου Στρατουδάκη, που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς. Η εκδήλωση θα γίνει τη Δευτέρα 18 Αυγούστου 2025, στις 7 το απόγευμα, στο Porto Veneziano Hotel, στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων. Για τα βιβλία θα μιλήσουν οι φιλόλογοι: Παντελής Γκούβαρης, Γιώργος – Ιωάννης Θεοχάρης, Μαρία Νικολακάκη, Κωνσταντίνος Μητρόπουλος, η Λαμπρινή Κώστα, εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, και ο δημιουργός Κυριάκος Στρατουδάκης.
ΔΑΚΡΥΓΟΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Η νύχτα, ανέκαθεν, ήταν ο καλύτερος σύμμαχος των αναμνήσεων. Πιστεύω ακράδαντα ότι με κάποιο τρόπο – που δεν έχω καταφέρει ακόμα να εξηγήσω – εκείνη ανοίγει την πίσω πόρτα του μυαλού, προκειμένου οι αναμνήσεις να εισέλθουν και να θανατώσουν ακόμα ένα παρόν. Σε ένα παρόν έζησαν κάποτε κι εκείνες. Ως στιγμές, τότε. Ένα παρόν που μετουσιώθηκε σε παρελθόν, μέρα με τη μέρα.
Ο μεγαλύτερος φόβος των αναμνήσεων, είναι μήπως περιέλθουν σε λήθη. Χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να συνεχίσουν να έχουν τον χώρο που τους αναλογεί στη μνήμη μας. Επικαλούνται συνεχώς το παρελθόν κατά το οποίο έζησαν ως στιγμές και προσπαθούν να κρατήσουν το μυαλό δέσμιο εκεί. Οι δακρυγόνες αναμνήσεις, είναι η πιο επικίνδυνη κατηγορία αναμνήσεων. Χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες. Η πρώτη, εμπεριέχει αναμνήσεις οι οποίες σου προκαλούν φόβο. Άρα, αναμνήσεις μιας παρελθούσας οδύνης. Η δεύτερη, εμπεριέχει αναμνήσεις οι οποίες σου προκαλούν μια επιθυμία να τις ξαναζήσεις. Άρα, αναμνήσεις μιας παρελθούσας ευτυχίας. Το οξύμωρο που ενυπάρχει μέσα στη δεύτερη υποκατηγορία των δακρυγόνων αναμνήσεων, με γοήτευσε και έγινε η αφορμή για να γράψω αυτό το βιβλίο. Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι οι στιγμές που σου χάρισαν, κάποτε, αμέτρητα χαμόγελα, μετουσιώθηκαν σε αναμνήσεις που μόνο δάκρυα έχουν πλέον να σου δώσουν.
Κυριάκος Στρατουδάκης
«Ξεφυλλίζω για δεύτερη φορά, μετά από την πρώτη περιδιάβαση το βιβλίο των αναμνήσεων του Κυριάκου. Σου κρατά συντροφιά κάτι «θλιμμένες Κυριακές», δίνει πνοή σε «μισοπεθαμένα απογεύματα», σου προσφέρει ένα ποτηράκι απ’ το ποτό της «Νοσταλγίας» και δεν διστάζει να σε χτυπήσει με «αδέσποτες σφαίρες», πριν ξετυλίξει μαζί σου μια – μια τις «αναμνήσεις» που χάραξαν δακρυγόνα το βιβλίο ενός άλλου, μα στην ουσία, αισθάνεσαι πως πάντοτε δικές σου ήταν», Ρούλα Βουράκη, φιλόλογος, υπεύθυνη της Τοπικής Επιτροπής Χανίων της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (ΔΕΦΝΚ).
ΣΤΟ ΣΥΝΟΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Στο σύνορο του χειμώνα με την άνοιξη, ένας τύπος επισκέπτεται το σύνορο της πόλης με το άγνωστο.
Μια πόλη ολόφωτη απ’ τη μία πλευρά και μια σκοτεινή θάλασσα από την άλλη.
Γυρίζει τη πλάτη του στην πόλη.
Καρφώνει την αγαπημένη του ανάμνηση στον ουρανό προκειμένου να φωτίσει, λίγο, το σκοτάδι του παρόντος. Στο κάρφωμα αυτό, ερήμην του, τραυμάτισε ελαφρώς τον χρόνο. Μια μικρή χαραμάδα για το παρελθόν μόλις είχε ανοίξει.
Δεν το σκέφτηκε καθόλου.
Πέρασε μέσα απ’ την ανοιχτή πληγή και έτρεξε ανάποδα στον χρόνο.
Σταμάτησε σε έναν Ιούλη.
Όλα ίδια.
Λίγο πριν επουλώσει ο χρόνος την πληγή του, εκείνος ξαναπέρασε στο παρόν.
Ίσα που πρόλαβε.
Εκείνος ο Φλεβάρης τελείωσε με το άρωμα κάποιου παλιού Ιούλη.
