Όταν ένα ποίημα φύγει από τα χέρια του δημιουργού του και εκδοθεί, τότε σταματά να μιλάει ο ποιητής. Τον λόγο τον παίρνει ο αναγνώστης που μέσα στους στίχους, μέσα στις λέξεις του ποιήματος συναντά ή δημιουργεί τις δικές του εικόνες, τα δικά του ταξίδια.
Διαβάζοντας κι εγώ τα «Πρελούδια» του Γιώργου Λουτσέτη ξεκίνησα το δικό μου, μαγικό ταξίδι. Οι θάλασσες που συνάντησα μέσα στους στίχους ήταν πολλές και γαλήνιες και διευκόλυναν το ταξίδι τούτο.
«Πήρα γαλάζιο,
το φόρεσα στο βλέμμα σου,
να έχω θάλασσα να ταξιδεύω».
Η αύρα των λέξεων ερωτική, αισθησιακή, στέλνει σκιρτήματα που με ταρακουνούν συνεχώς:
«Ένα Αιγαίο θέλω να γευτώ
απ’ το τρικάταρτο κορμί σου…».
Συνεχίζοντας να διαβάζω, πέφτω πάνω σε λέξεις στολισμένες με «ανατολές, ουρανούς, παλίρροιες, καημούς καπετανίσιους», πέφτω πάνω σε λέξεις και φράσεις κατανοητές, που έχουν μεν τη μαγεία της ποίησης πάνω τους, αλλά συγχρόνως και την πολυτέλεια της απλότητας που κάνει την ανάγνωση ευχάριστη και ενδιαφέρουσα.
Αισιοδοξία, όνειρα, χαρά, ελπίδα, ξεπηδούν από τις σελίδες ακόμη και όταν περιγράφονται «πεθαμένες στιγμές» που καταλήγουν να γίνουν «Ανάσταση κορμιών και ηδονών»! Όλα τα αντίθετα της ζωής παντρεύονται μέσα στους στίχους και η σχέση τους βγαίνει τόσο αρμονική και απαλή σαν
«ένα σεντόνι με άστρα,
σαν ένα μπουκέτο αρωματισμένων σταφυλιών»!
Η Γυναίκα είναι παντού και σε όλα, από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία, η γυναίκα ως πλάσμα επιθυμητό, ως προσωπικότητα δυναμική, ως έμπνευση, ως ΖΩΗ:
«Απόσταγμα γυναίκας», «Γυναίκα-αγκαλιά», «Να ενωθούν τα αρώματα του αγρού και της γυναίκας»…
Το ίδιο και ο έρωτας, ο ανεκπλήρωτος, ο ιδανικός, ο προδότης, ο έρωτας που έφυγε, ο έρωτας που ήρθε:
«Μιαν αγκαλιά,
στα βάθη και στους ουρανούς,
καινούργια και παλιά».
Τα «Πρελούδια» του Γιώργου, αν και βρίσκονται σε ένα βιβλίο άκρως επιμελημένο με την πολύτιμη βοήθεια της Ιφιγένειας Φόστερ-Στεφάνου στην αγγλική απόδοση του κειμένου και της Μαρίας Σπανουδάκη στις φωτογραφίες των εξωφύλλων, παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να κρατήσει την ελευθερία που χαρακτηρίζει τα πρελούδια ως μουσικά κομμάτια.
Ο τίτλος «πρελούδια» (μουσική με αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα σχεδιασμένη να παιχθεί ως εισαγωγή πριν από μια σύνθεση) ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που δημιούργησε ο Γιώργος Λουτσέτης, γιατί είμαι σίγουρη ότι κάτι επόμενο θα ακολουθήσει. Αν αυτό θα είναι στον χώρο της μουσικής ή της συγγραφής δεν έχει σημασία, αφού ο Γιώργος θα το υπηρετήσει με τον ίδιο σεβασμό και αγάπη.
«-Πού ανατέλλεις;
-Στον ουρανό.
-Κι ο ουρανός;
-Εντός μου!»
