Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν τους 12 Θεούς να κατοικούν στον Όλυµπο, στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδος. Ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να καταφέρει κάποιος να ζήσει εκεί -κατ’ αυτούς- παρά µόνον µία θεότητα. Απ’ την άλλη ένα υψόµετρο αποτελεί ένα καλό παρατηρητήριο. Οι Θεοί θα µπορούσαν να παρακολουθούν τα ανθρώπινα γεγονότα µε τη δυνατότητα να παρεµβαίνουν αν το θελήσουν.
Οµοίως και στον Χριστιανισµό ο Θεός είναι επουράνιος και βλέπει τα πάντα, για αυτό και κάποιοι ναοί (ξωκλήσια) βρίσκονται σε µεγάλο υψόµετρο παροτρύνοντας τον πιστό να το ανέβει, να µαγευτεί από την υπερυψωµένη θέα και να σκεφτεί ίσως, ότι ο δρόµος προς το Θείο δεν ακολουθείται χωρίς κόπο.
Οι ορειβάτες για πολλούς από εµάς είναι πρότυπα µε µυθικές αντοχές και ικανότητες. Ιστορικά πολλοί συνέδεσαν το όνοµα τους µε το όρος το οποίο κατάφερε η πεισµατώδης αναρρίχηση τους να τους οδηγήσει στην κορφή.
Η ορειβασία είναι µία αναµέτρηση µε τον εαυτό σου λένε. Θα τα καταφέρεις να “νικήσεις” τα φυσικά εµπόδια και να φτάσεις στην κορφή ; Θα αντέξει ο οργανισµό σου να φτάσει στον προορισµό ; Θα κρατήσεις την ψυχραιµία σου καθ όλη τη διάρκεια της αναρρίχησης και της κατάβασης ;
Όλα αυτά τα ερωτήµατα που αφορούν σώµα και πνεύµα µπορούν να τεθούν στον οποιοδήποτε επιδιώκει να ασχοληθεί µε το άθληµα της ορειβασίας και τον αλπινισµό.
Η φιλοδοξία, η περιέργεια, η αγάπη για τη φύση αλλά και το πείσµα ήταν µεταξύ των λόγων που πολλοί επεδίωξαν να ανέβουν σε ένα βουνό και να ζήσουν την εµπειρία της ορειβατικής προσπάθειας.
∆ιεθνώς ο γνωστότερος ορειβάτης ήταν ο Έντµουντ Χίλαρι. Το 1953 στα πλαίσια µίας βρετανικής αποστολής, ο Νεοζηλανδός µελισσοκόµος µαζί µε τον οδηγό του Τένσινγκ Νοργκέι θα πατήσουν στην κορυφή του Έβερεστ και θα καταφέρουν να επιστρέψουν σώοι. Ήταν τα πρώτα ανθρώπινα πόδια που κατάφεραν να πατήσουν στην ψηλότερη κορυφή του κόσµου, καταφέρνοντας κάτι που και άλλοι αποφασισµένοι είχαν προσπαθήσει, όπως ο Τζώρτζ Μάλορι και ο Άντριου Ιρβάιν το 1924, οι όποιοι δεν κατάφεραν να επιστρέψουν στην βάση τους και χάθηκαν στο βουνό.
Τα βουνά του νησιού µας, προσφέρουν πάµπολλες ορειβατικές διαδροµές και αποτελούν πόλο για πολλούς επίδοξους αναβάτες από όλο τον κόσµο. Επίσης οι άνθρωποι της Κρήτης συνδέονται διαχρονικά και καθηµερινά µε αυτά, δρασκελίζοντας µεγάλες αποστάσεις των κρητικών ορέων.
Γράφει ο Αντώνης Πλυµάκης: «Αυτοί όµως που περνούσαν µεγάλος µέρος της ζωής τους κοντά στις αετοφωλιές των Λευκών Ορέων, που ανέβαιναν και στις πιο απρόσιτες κορυφές από τα παλιά χρόνια, ήταν οι ορεσίβιοι βοσκοί. Τα πολυάριθµα µιτάτα, φτιαγµένα στις ρίζες ή στις πλαγιές των περισσότερων υψηλών κορυφών, ήταν και τα καταφύγια των πρώτων ορειβατών»(1).
Ενώ τονίζοντας την σηµασία των ορεινών σηµείων κατά την διάρκεια των επαναστάσεων και της αντίστασης συνεχίζει : «Τριγύρω από αυτές τις κορυφές ζούσαν, ακόµα, ελεύθεροι οι αδούλωτοι Κρητικοί επαναστάτες όλων των αγώνων της µακραίωνης ιστορίας της Κρήτης, σφυρηλατώντας της ψυχή και το σώµα τους στις κακουχίες των φοβερών κακοτράχαλων βουνών»(2).
Ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων είναι ο αρχαιότερος σύλλογος της Κρήτης (1930) και από τους πιο δραστήριους πανελληνίως µε πλούσια συγκοµιδή σε επιτυχείς αποστολές εντός και εκτός Ελλάδος.
Μέλος αυτού του συλλόγου υπήρξε και ο Βασίλης Ναξάκης.
Απόφοιτος του τµήµατος Φυσικής του ΕΚΠΑ, ο Ναξάκης από νεαρή ηλικία επέδειξε ενδιαφέρον, για την ορειβασία και τον αλπινισµό.
Συµµετείχε σε πάρα πολλές αποστολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Λευκά Όρη, Γκίγκιλος, Όλυµπος, Μετέωρα, Άλπεις, Άνδεις, Ιµαλάια).
Η εµπειρία του ήταν πλούσια και η βοήθεια του πάντα πολύτιµη στις ελληνικές αποστολές και στις δραστηριότητες των ορειβατικών συλλόγων.
Ο Αντώνης Πλυµάκης θυµάται τον Ναξάκη να είναι «περιτριγυρισµένος από µικρά παιδιά, κάτω από ένα µεγάλο Κυπαρίσσι να τους µεταδίδει την αγάπη για τη φύση και να τους µαθαίνει ένα σωρό χρήσιµα πράγµατα»(3).
Τον Ιούλιο του 2007 ο Βασίλης Ναξάκης θα συµµετάσχει στην εκπαιδευτική αποστολή της Ελληνικής Οµοσπονδίας Ορειβασίας – Αναρρίχησης µε άλλα 10 άτοµα στα βουνά του Πακιστάν.
«Ξαφνικά στη θέση Μπούνι Ζούµ του Ινδοκαυκάσου ο άτυχος Χανιώτης έπεσε στη χαράδρα» όπως σηµειώνεται σε ρεπορτάζ των Χανιώτικων Νέων ενώ συνεχίζει ότι «τραγικό είναι το γεγονός ότι πτώµα του είναι απίθανο να βρεθεί και να ανασυρθεί από τη χαράδρα».
«∆εν έχει βρεθεί το πτώµα του και το πιο πιθανό είναι να µη βρεθεί ποτέ, µας είπαν έµπειροι ορειβάτες µε τους οποίους επικοινωνήσαµε»(4).
Σύµφωνα µε το δηµοσίευµα της εποχής η χαράδρα ήταν βάθους χιλίων µέτρων.
Σε ανακοίνωση στον Τύπο ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων ως ελάχιστο δείγµα τιµής θα αναστείλει κάθε δραστηριότητα για είκοσι µέρες.
«Στα 28 χρόνια της σύντοµης ζωής του ο Βασίλης Ναξάκης έζησε και γεύτηκε όσα άλλοι άνθρωποι θέλουν 60 χρόνια για να τα ζήσουν και να τα γευτούν και αν το καταφέρουν» τονίζει ο Πλυµάκης σε κείµενο του(5). Ενώ σε άρθρο του στην εφηµερίδα µε αφορµή τη συµπλήρωση δέκα ετών από τον χαµό του, γράφει ότι είναι «Ένας πρέσβης της Χανιώτικης, της Ελληνικής Ορειβατικής ιδέας»(5).
Ο Κρητικός αλπινιστής συγκαταλέγεται σε αυτούς, που τόλµησαν να ζήσουν την εµπειρία της ορειβασίας. Να κατακτήσουν τις κορυφές µε αγάπη και σεβασµό προς αυτές. Να κάνουν την Κρήτη και την Ελλάδα περήφανη στο εξωτερικό.
Στη µνήµη του ο Ορειβατικός Σύλλογος Χανίων έδωσε το όνοµα του στην εκπαιδευτική πίστα αναρρίχησης που διαθέτει.
*Ο Μιχάλης Σµυρλάκης είναι πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστηµίου
Πηγές – Παραποµπές
Αντώνη Γ. Πλυµάκη Οι Πρωτοπόροι της Ορειβασίας στα Χανιά, Σειρά: Λευκά Όρη Νο 4 Χανιά 2008 :
(1) (2) σελ. 10
(3) σελ. 137 (5) σελ. 138
Αρχείο Εφηµερίδων ∆ηµοτικής Βιβλιοθήκης Χανίων
(4) Χανιώτικα Νέα Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007 Αρθ. Φύλλου 12210 σελ.9
(5) https://www.haniotika-nea.gr/mnimi-enos-xechoristou-neou/ Μνήµη ενός ξεχωριστού νέου Αντώνης Πλυµάκης 2.8.2017 Χανιώτικα Νέα.
