Βαμμένα, κόκκινα μαλλιά…

Κάτι το τοξικό θα συμβαίνει για να ανακατεύεται η οργή με την απάθεια.
Κακοσύνεψε η πολιτική, δεν συγκινεί πια.
Απ’ τα πολλά φτιασίδια, τον ιδεαλισμό της επικοινωνιακής πομφόλυγας, το “κόκκινο ηλεκτρί” δεν κρύβει πια τις ρυτίδες.
Μια φορά η μεσαία τάξη κινητοποιούσε για περισσότερη συμμετοχή και ανοιχτές κοινωνίες.
Τώρα απ’ την αδυναμία προσαρμογής στις νέες ταχύτητες που περιβάλλουν τον κόσμο, αποσύρεται στις παρυφές του λαϊκισμού.
Ο Τραμπ περιτοιχίζει την Αμερική, η Βρετανίδα πρωθυπουργός ζητά περισσότερη Αγγλία.
Οι φιλελεύθερες ελίτ της Ευρώπης υποχωρούν από τις πιέσεις που δέχονται από τα δεξιά τους.
Η πολιτική είναι θέμα αρχών.
Οταν παζαρεύεις και διαβουκολείς τις αρχές σου, οι εξελίξεις προοδευτικά επιστρέφουν σε αυτό που προσπάθησες ν’ αποφύγεις στην αρχή.
Ο χρόνιος εμπαιγμός ρίχνει νερό στον μύλο της αντίδρασης.
Η Ευρώπη παρακολουθεί με ανασφάλεια τις πρώτες αποφάσεις του κ. Τραμπ.
Οι κοινωνίες, εντάξει, είναι πολυπολιτισμικές αλλά ο πλανήτης έπρεπε να στηρίζεται σε στέρεους κανόνες.
Στέρεους κανόνες στο εμπόριο, στην μετακίνηση των ανθρώπων, στον σεβασμό της διαφορετικότητας.
Οχι σε μια μούλτι – κούλτι, φοβισμένη “σαλάτα”.
Η πολιτική δεν είναι παρδαλή.
Είναι ρυθμιστικός παράγοντας, θεμελιωμένος σε αρραγή στηρίγματα.
Γι’ αυτό λέμε ότι από την άμβλυνση των κανόνων, άλλαξε το παιχνίδι.
Σκεφθείτε την Ελλάδα να εισάγει και να εξάγει ξανά με δασμούς.
Σκεφθείτε να ταξιδεύουμε στο εξωτερικό με περιορισμένο συνάλλαγμα ή κάπου να είμαστε αποδεκτοί ανάλογα με το θρήσκευμά μας.
Αυτό αλλάζει…