Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Τριμελές Πλημμελειοδικείο (ποίημα του Ασημάκη Πανσέληνου, 195…)

lezanta Γρήγορη Νιόλη: “Η Απολογία” 2008, λάδι σε καμβά, 110Χ85 εκ. (4)

Πάνω σε ξύλινη έδρα καθισμένοι
τρεις ομοιόμορφοι, ήσυχοι ανθρωπάκοι
μια γνώμη, μια καρδιά αποστειρωμένη
κι ο εισαγγελέας, με Φέρμπαξ μουστακάκι.

Ο πρόεδρος, είναι μάνα στη δουλειά του
είναι αυστηρός στα ήθη και στους τρόπους
Κοιτάει τους νόμους πίσω απ’ τα γυαλιά του,
και πίσω από τους νόμους, τους ανθρώπους.

Ενας εργάτης κάθεται στον πάγκο,
κι από ’να σπάγκο, κρέμεται ο Χριστός.
Κι απ’ τον Χριστό, κρεμιέται δίχως σπάγκο,
το καθεστώς.

– Εσύ ’σουν αρχηγός στην απεργία;
– Αυτό για μένα θα ’τανε τιμή.
– Και… τι σας φταίει το κράτος κι η θρησκεία;
– Βοηθούν, όσους μας κλέβουν το ψωμί.

– Δύο χρόνια φυλακή, και δύο εξορία!
Και τον ακούει ο εργάτης καθιστός,
κλαίει μια γριούλα με ήσυχη πικρία,
μειδιά κατ’ απ’ τη σκόνη κι ο Χριστός.

Πάνω σε ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη.
Δικάσανε τον κλέφτη, τον αλήτη,
κι απαί παίρνουν το τραμ και πάνε σπίτι.

Τρων, και μιλάν για τ’ άδικο με πάθος,
διδάσκουν τα παιδιά τους ηθική,
βέβαιοι πως είναι κατά βάθος
πιο τίμιοι απ’ αυτούς που κλείουν στη φυλακή!…

Αυτή ήταν η δικαιοσύνη στην Ελλάδα από γενέσεως κράτους, μέχρι την πτώση της απριλιανής δικτατορίας, την αποφράδα επέτειο της οποίας ξεχάσαμε λόγω του Πάσχα. Με ολιγόχρονη ίσως εξαίρεση -και όχι απολύτως- της χλωμής Ανοιξης του 1963.
Οχι απολύτως, διότι και μεταδικτατορικά μέχρι σήμερα, στις περισσότερες των περιπτώσεων ο φτωχός δε θα βρει το δίκιο του. Είτε ως μηνυτής είτε ως κατηγορούμενος, αφού η δικαιοσύνη όπως και κάθε κρατικός θεσμός έχει ταξικό πρόσημο:
«Η δικαιοσύνη τους, μοιάζει με τα φίδια
δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους» (1)
Γιατί, δε φτάνει μόνο να έχεις δίκιο, αποδείξεις και μάρτυρες πρέπει να έχεις και χρήματα για τους καλύτερους δικηγόρους, υπομονή και γερό στομάχι…
Περίτρανη, ωστόσο, δικαίωση για τους γονείς του αδικοσκοτωμένου Λουκμάν και για τους χιλιάδες αντιφασίστες που τους συμπαραστάθηκαν αγωνιστικά, αποτελεί η ομόφωνη, χωρίς ελαφρυντικά ισόβια κάθειρξη των ενόχων. Ο νεαρός Πακιστανός μετανάστης δολοφονήθηκε άγρια πριν από καιρό στην Αθήνα από δυο χρυσαυγίτες αναίτια μόνο και μόνο επειδή ήταν μελαχρινός!
Πολλοί θα πουν, και ίσως όχι αβάσιμα, πως η δίκαιη αυτή δικαστική απόφαση έχει να κάνει με την πολιτική συγκυρία και με το πνεύμα των ημερών, με δεδομένο ότι το δικομματικό κυβερνητικό σχήμα αναγκάζεται σήμερα να φορέσει αντιφασιστικό προσωπείο. Ναι, αλλά σε μιαν ανοιχτή δικτατορία θα ήταν εντελώς απίθανη μια τέτοια απόφαση.
Aς θυμηθούμε επί χούντας την περίπτωση της δολοφονίας από ανθρώπους του συστήματος της “ενοχλητικής” Αγγλίδας δημοσιογράφου Αν Τσάπμαν: Τότε, όχι μόνο δεν δικάστηκαν οι πραγματικοί δολοφόνοι, αλλά καταδικάστηκε για το έγκλημα ένας αθώος, φτωχοδιάβολος, ονόματι Μουντής. Και θα σάπιζε ακόμα στη φυλακή, αν οι γονείς του δολοφονημένου κοριτσιού δεν είχαν την καρδιά, την επιμονή και απαραιτήτως τα χρήματα ώστε να επιτύχουν μετά από χρόνια, την αναψηλάφιση της δίκης και την τελική του αθώωση, μεταπολιτευτικά. Ωστόσο, οι πραγματικοί δολοφόνοι δεν βρέθηκαν ποτέ.
Πριν μερικά χρόνια, μολονότι δεν υπήρξα ποτέ θιασώτης της αστικής δημοκρατίας, θύμωσα όταν άκουγα ανιστόρητα νεαρά παιδιά να λένε «η χούντα του ΠΑΣΟΚ» ή «η χούντα της Ν.Δ.». Ελεγα, δε γνωρίσατε την πραγματική χούντα, γι’ αυτό τα λετε. Ομως τώρα, με την κοινοβουλευτική δικτατορία που υφιστάμεθα και ανεχόμαστε από το 2010 κ.ε., τα όρια έχουν όντως γίνει δυσδιάκριτα (2). Είναι χειρότερα σήμερα από τότε; Οπωσδήποτε όχι, γιατί τότε όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Να τότε, θα πουν μερικοί, δεν γίνονταν σκάνδαλα! Αλλά, πώς να γίνουν σκάνδαλα; Κι αν κάτι ψιθυριζόταν κάθε τόσο, μπορούσαν να τα προβάλουν τα Μ.Μ.Ε.;
Κι αν σήμερα πεθαίνουμε από πείνα, από μαγκάλια ή από την παγωνιά, τότε πεθαίναμε από σφαίρες.
Σημασία όμως έχει πως και τότε και τώρα, κάποιοι περνούσαν και περνούν σκανδαλωδώς “ωραία”. Και κάποιοι πατούσαν και πατούν τη σκανδάλη.
«Η δημοκρατία τους μοιάζει με τη δικτατορία τους, έχει τα δικά της χαρακτηριστικά:
Η δικτατορία θερίζει ό,τι άφησε όρθιο η δημοκρατία». (3)
Εν κατακλείδι: Δημοκρατία ή Δικτατορία; Είναι δύσκολο να διαλέξουμε τρόπο για να πεθάνουμε, είναι δύσκολο να διαλέξουμε τρόπο για να ζήσουμε;
Γρηγόρης Νιόλης

Σημειώσεις

1) Γραμμένο επί μήνες στον τοίχο του Κ.Ε.Π. στα Δικαστήρια. Σβήστηκε πρόσφατα.
2) Με το πρόσχημα της κρίσης.
3) Παράφραση σε στίχους του Μπ. Μπρεχτ (η ειρήνη τους… ο πόλεμός τους…)
4) Πρόκειται για τον Τούρκο επαναστάτη κομμουνιστή Ντουρσούν Καρατάς, σε μια από τις αλλεπάλληλες δίκες, όπου από κατηγορούμενος μετατρέπεται σε κατήγορο της τουρκικής χούντας.
Καταπονημένος από τις μακροχρόνιες φυλακίσεις, τις απεργίες πείνας και τα βασανιστήρια πέθανε πρόσφατα νεότατος, μακριά από την πατρίδα του και τον λαό που αγάπησε.
Για πρώτη φορά καταδικάστηκε το 1974 επειδή έγραφε συνθήματα ενάντια στην επέμβαση του Αττίλα στην Κύπρο.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα