Του Αγίου Ιερομάρτυρος Ειρηναίου, Επισκόπου Λουγδούνων (Λυών) της Γαλλίας χθες, 23 Αυγούστου, και στους Ειρηναίους της καρδιάς μου, της καρδιάς μας, ο νους μου, ο νους μας. Στον μακαριστό μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο Γαλανάκη, στον Αγιο Ειρηναίο Γαλανάκη τον Χριστιανό, και στον από Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο Αθανασιάδη, στον Αρχιεπίσκοπο της Ανύστακτης Εγνοιας. Αιωνία η μνήμη του πρώτου, και “εις έτη πολλά” η ευχή μου, η ευχή μας στον δεύτερο. Ευλογία, ευλογία μεγάλη, για μένα η συνεργασία μαθητείας κοντά τους στα Ιδρύματα της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, στα Ιδρύματα της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου.
Αγιος στη συνείδηση όλων εκείνων που τον γνώρισαν ο παππούς. Για όλα όσα έπραξε, είπε και έγραψε, έτσι όπως τα έπραξε, τα είπε και τα έγραψε κατά τη διάρκεια της υπερεκατόχρονης επίγειας παρουσίας του (1911-2013). Και στη δική μου καρδιά η εκκλησία του. Ενα πετρόχτιστο ξωκκλήσι σε μια κορφή της Μαδάρας, όπου του άρεσε να πηγαίνει για να μαζεύει τη μαλοτήρα της χρονιάς του. Με τον ντενεκέ, που κουβαλούσε τη λάσπη για να κτιστεί η Τεχνική Σχολή στο Καστέλλι, στον ώμο η εικόνα του (φωτ.) στο τέμπλο. Με τον πρωτοσύγκελλό του, τον τότε αρχιμανδρίτη Ειρηναίο Αθανασιάδη, κι αυτόν με τον ντενεκέ της λάσπης, στον ώμο, δίπλα του. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου, τον ένα τους και να μην έρθει ο άλλος τους. Σε ρόλο δασκάλου και ο Δάσκαλος και ο Μαθητής, πάντα για μένα. Κι ας ήταν διαφορετικοί σαν χαρακτήρες (μεγάλη κουβέντα αυτή) σε πολλά…
«Αυτός ο άνθρωπος με ενέπνευσε και είπα μέσα μου “θέλω να γίνω σαν κι αυτόν”», είπε για τον Ειρηναίο Γαλανάκη ο Ειρηναίος (που τότε τον έλεγαν Νίκο, με το βαφτιστικό του όνομα) Αθανασιάδης, όταν τον γνώρισε, ως μαθητής του στην Εκκλησιαστική Σχολή Αγίας Τριάδας, κατά δήλωσή του σε συνέντευξη που έδωσε (εφ. “Πατρίς” Ηρακλείου, 19.8.2017). Ηταν ένας άνθρωπος με φωτεινό μυαλό και φωτεινή ζωή και δίδασκε αυτό που ήταν από τη νεανική του ηλικία ο Παππούς. Εγινε σαν κι αυτόν ο μικρός Ειρηναίος. Ενας άνθρωπος με φωτεινό μυαλό και φωτεινή ζωή. Για να διδάσκει κι αυτός με τη σειρά του. Δε διδάσκουμε μ’ αυτά που λέμε, ούτε με το παράδειγμά μας διδάσκουμε, μόνο αυτό που είμαστε διδάσκουμε, εν τέλει, σύμφωνα με την παιδαγωγική των Ειρηναίων.
Τους θυμάμαι και μαζί και χώρια, κυρίως, όμως μαζί. Οπως σε μια διαδήλωση κατά των Βάσεων και υπέρ της Ειρήνης, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, στην πλατεία της Αγοράς στην Πόλη μας. «Μας λένε Ειρηναίους, παιδί μου, μας λένε Ειρηναίους, αν δεν είμαστε εμείς σήμερα εδώ, ποιοι θα ήταν»… μου είπε με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο ο Παππούλης, όταν “διάβασε” την απορία στα μάτια μου. Και για λογαριασμό του μαθητή του, που είχε γίνει κι αυτός μητροπολίτης. Τι “τέχνη” κι αυτή να διαβάζουν τα μάτια των ανθρώπων οι Ειρηναίοι!
Και στον απόηχο των “φετινών “ Ειρηναίων”, των “Ειρηναίων” 2018, που έγιναν προχθές, γι’ άλλη μια χρονιά στο χωριό του παππού, στο Νεροχώρι Αποκορώνου (είχαν αρχίσει ζώντος του), οι σημερινές Στάσεις. «Είτε με τιμήσουν είτε όχι δεν έχει κανένα νόημα για εμένα. Είναι περιττοί οι εορτασμοί». Τα που είπε, μεταξύ των άλλων στην προαναφερθείσα συνέντευξη ο Αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος, αναφερόμενος στις εκδηλώσεις που είχε προγραμματίσει να γίνουν γι’ αυτόν η Ιεραρχία Κρήτης, για τα 11 χρόνια του στην Αρχιεπισκοπή. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κι ο Δάσκαλός του, όμως… Καθόλου περιττές οι όποιες τιμές και οι όποιες αναφορές στους Ειρηναίους, όμως! Ανθή ευχαριστιών για το έργο τους οι όποιες τιμές, τα όποια “Ειρηναία”…
