“Τοις τολμωσιν η τυχη”!

Το βλέπει γραμμένο πάνω στην κονκάρδα της Αεροπορίας Στρατού, κάτω απ’ το άλογο με τα ορθάνοιχτα φτερά, καθώς το μάτι σταματά στην βιτρίνα που φιλοξενεί τα χρυσάφια και τ’ ασήμια της: Τα καπέλα, τις στολές και τα διακριτικά των τριών ένστολων της οικογένειάς της, που δεν είναι πια στον κόσμο ετούτο.
Το πάνω ράφι αφιερωμένο στον αστυνομικό πατέρα, το μεσαίο στον άγγελο-πιλότο αδελφό, το κάτω στον σύζυγο. Στέκει σχεδόν καθημερινά μπρος στα πολύτιμα κειμήλιά της, δακρύζει, χαμογελά, με συγκίνηση αναθυμάται ιστορίες…
Μια απ’ αυτές κι εκείνη που συχνά επαναλάμβανε ο πεζικάριος σύζυγος. Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, διοικητής σε κάποια ακραία φρουρά, εκεί όπου το ποτάμι χωρίζει τις δυο χώρες και με τη συνεχή και ακατάστατη ροή του παίζει παιχνίδια ζωής και θανάτου. Τον ειδοποιούν μια μέρα ότι σε δική μας νησίδα κινείται ομάδα του γειτονικού στρατού!
Ο διοικητής -που συνήθως κοιμόταν τα μεσημέρια με τη φόρμα και τ’ άρβυλα να εξέχουν απ’ το κρεβάτι, για να είναι έτοιμος ν’ αναχωρήσει για τη μονάδα ανά πάσα στιγμή!- σπεύδει γοργά στο σημείο. Ναι εκεί ήταν! Και δεν ήταν και λίγοι… Προχωρεί όσο πιο κοντά γίνεται, αφήνοντας λίγο πιο πίσω τους συναδέλφους που τον συνοδεύουν. Τον βλέπουν και τους βλέπει τώρα καθαρά!
Ξαφνικά σηκώνει τα χέρια, τα κουνά ψηλά και βροντοφωνάζει: «Εδώ είναι Ελλάδα! Φύγετε!!»
Τον κοιτούν λίγα δευτερόλεπτα, κάτι λεν μεταξύ τους και… αποχωρούν!
Το γιατί, ποτέ δεν μας εξήγησε ο πρωταγωνιστής της παλιάς αυτής ιστορίας.
Να ήταν τα διακριτικά του βαθμού του, που προειδοποιούσαν ότι πίσω του, πιθανότατα να βρίσκονταν και άλλοι πολλοί; Να ήταν η τόλμη κι η αποφασιστικότητα του ανθρώπου; Κανείς δεν μπορεί να πει! Όμως αξίζει να τολμάμε! Αξίζει να προτείνουμε τα στήθη….
Αφιερωμένο σε όλους τους μάχιμούς μας -άνδρες και γυναίκες- σε στεριά, θάλασσα κι αέρα! Η Παναγιά μαζί σας!