Το κοτσύφι με το τρίλυσμά του έχει στήσει μελωδικό τραγούδι πάνω στη λεμονιά, στην αυλή έξω. Κάθε χρόνο καθώς ζυγώνει η άνοιξη, έρχεται και κάνει τη φωλιά του.
Αλήθεια είναι, σε λίγο μπαίνει η Άνοιξη!
Κι όσο βαριά και νοσηρή κι αν είναι η ατμόσφαιρα στην καθημερινότητα, όπως έχει επιβάλει ο ζόφος της πανδημίας, δεν παύει να ξυπνά μέσα μας η ελπίδα για αναγέννηση. Οι παρούσες πρωτοφανείς συνθήκες έχουν προσδώσει σε εμάς μια ασυνήθιστη τραχύτητα. Με το παραμικρό γινόμαστε ευέξαπτοι και με μια ροπή προς την ευθιξία.
Όμως η φύση που ξυπνάει και αναγεννιέται μας καλεί σε πιο ευγενή αισθήματα. Μας προτρέπει να αγαπήσουμε.
Κι όταν αγαπάς, μοιραία μοιράζεσαι ανιδιοτελώς και χωρίς πολλή σκέψη. Απλόχερα σκορπάς τον καλό λόγο, το χαμόγελο. Οι πικραμένοι γαληνεύουν, κι οι κακοί ψάχνουν έναν λόγο να αλλάξουν, όσο δύσκολο κι επίπονο κι αν είναι.
Κι όλες αυτές οι σκέψεις ακούγοντας το μελίρρυτο τραγούδι του κότσυφα, που όλως τυχαίως, δεν καλύφθηκε από σειρήνες έκτακτου ανάγκης ή από το βόμβο της πόλης.
Αγαπητέ μας κ. Αριστείδη Αρχοντάκη, τα θερμά μας συγχαρητήρια για το άκρως λιτό, περιεκτικό κι επίκαιρο άρθρο σας, που αντανακλά και στο ευγενικό κι αληθινό ανθρώπινο πρόσωπό σας. Από τα πιο όμορφα δοκίμια της όντως ζωής! Χαιρόμαστε και συγχαίρουμε για την κοινωνικότητα του προσώπου σας. Με φιλική εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.