«Σας συγκέντρωσα εδώ για τελευταία φορά, στην πλατεία της πόλης μας, για να σας ενημερώσω: Μας συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο. Δεχθήκαμε επίθεση από ένα λοιμό αγνώστων αιτιών. Οι γειτονικές πόλεις και χώρες μας έχουν κλείσει τα σύνορά τους. Στρατός έχει κυκλώσει την πόλη μας. Κάθε είσοδος και έξοδος απαγορεύεται. Μέχρι χτες ήμασταν ελεύθεροι, όμως από σήμερα είμαστε σε καραντίνα.
Συμπολίτες κι επισκέπτες της πόλης μας, μην επιχειρήσετε να δραπετεύσετε, γιατί θ’ αντιμετωπίσετε τα πυρά των στρατιωτών που καραδοκούν σε κάθε έξοδο της πόλεως. Χρειάζεται να οπλιστούμε με όλο το θάρρος που διαθέτουμε.Επίσης χρειάζονται γερά χέρια ν’ ανοίγουν τάφους. Τα οικόπεδα, οι ακάλυπτοι χώροι, οι αυλές, τα γήπεδα, όλα επιτάσσονται, γιατί τα νεκροταφεία γέμισαν.
Επίσης ζητώ εθελοντές να επιτηρούν τα μολυσμένα σπίτια, μήπως κάποιος μπει ή βγει. Θα ορίσουμε ορκωτούς επόπτες που θα επισκέπτονται τα σπίτια … για να αναφέρουν στις αρχές, προκειμένου να απομονωθούν οι πιθανοί φορείς.
Όποιος μπαίνει σε μολυσμένο σπίτι θα θεωρείται ύποπτος και θ’ απομονώνεται εκεί μέσα. Φυλαχτείτε από τους υπόπτους. ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ τους για το καλό του συνόλου!
Ζητάμε γιατρούς, νεκροθάφτες, σαβανωτές και κάθε χρήσιμη για την περίσταση ειδικότητα. Κάθε πολίτης οφείλει να προσφέρει στον συνάνθρωπό του: να τον επιτηρήσει ή να του κλείσει τα μάτια. Το σύνθημά μας είναι, «Θάψε τον πλησίον σου, μπορείς!».
Αντίδοτο για τον λοιμό δεν έχουμε βρει. Προσπαθούμε να τον περιορίσουμε, μήπως μερικοί τυχεροί επιβιώσουν, όμως αυτό είναι άγνωστο. Απαγορεύονται οι συνεστιάσεις και όλα τα θεάματα. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφενεία θα λειτουργούν ελάχιστες ώρες, για να περιοριστεί η εξάπλωση ψευδών ειδήσεων. Διότι υπάρχει η υποψία πως το κακό που μας βρήκε προέρχεται από κάτι ανώτερό μας, από τον ουρανό, και καθετί από τον ουρανό διαβρώνει σαν αόρατη βροχή τις στέγες, τους τοίχους και τις ψυχές μας.
Όπως σας είπα, αυτή είναι η τελευταία δημόσια συγκέντρωση. Ομάδες πάνω από τρία άτομα θα διαλύονται. Επίσης, απαγορεύεται να περιφέρεστε άσκοπα. Όλοι οι πολίτες επιβάλλεται να κυκλοφορείτε ανά δύο, για να επιτηρείτε ο ένας τον άλλο. Τώρα γυρίστε στα σπίτια σας και μείνετε εκεί. Θα βγείτε μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Ειδικά συνεργεία θα στιγματίζουν την πόρτα κάθε μολυσμένου σπιτιού: θα κάνουν έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό με μπογιά στην πόρτα και θα γράφουν, «Ελέησόν με, Κύριε!».
Ευγένιος Ιονέσκο – “Το παιχνίδι της σφαγής”, 1970.
Γραμμένο το 1970, το «Παιχνίδι της σφαγής» του Ιονέσκο, είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πόσο τρομακτικά η ζωή αντικατοπτρίζεται στην τέχνη και του πόσο οι ζοφερές προβλέψεις των δημιουργών προβλέπουν με ανατριχιαστική ακρίβεια μια πραγματικότητα που είναι έτη μπροστά.
Μετά από 7 μέρες καραντίνας και τα μέτρα για τον κορονοϊό να αυξάνονται, το κείμενο του Ιονέσκο, απόλυτα προφητικό και σκοτεινό αναδεικνύει μια πραγματικότητα που μόνο απάνθρωπη μπορεί να χαρακτηριστεί.
Οι πολίτες καλούνται να ελέγχουν ο ένας τον άλλο, για να είναι σίγουρο ότι τα μέτρα θα ληφθούν στο ακέραιο, ο ένας γίνεται ο ρουφιάνος του άλλου, και όλοι μαζί, με την ανθρωπιά τους χαμένη και τα ένστικτα στο ζενίθ καταλήγουν να χάσουν συναισθήματα και ελπίδα.
«Το κωμικό είναι η βαθύτερη γνώση του παραλόγου, γι’ αυτό νομίζω ότι προξενεί μεγαλύτερη απόγνωση από το τραγικό. Το κωμικό είναι τραγικό και η τραγωδία του ανθρώπου είναι μια κωμωδία» έλεγε ο Ιονέσκο. Και όντως σήμερα, μαζί με το τραγικό του πράγματος, υπάρχει αδιαμφισβήτητα και το κωμικό στοιχείο, το παράλογο του πράγματος.
Οι καταναλωτές που πέφτουν σαν τις ακρίδες στα αντισηπτικά και τα σαπούνια, για παράδειγμα, σαν ποτέ στο παρελθόν να μην φρόντιζαν για την υγιεινή τους, χωρίς καμία σκέψη ότι δεν φτάνει να αδειάσουν τα ράφια για τους εαυτούς τους, θα πρέπει και όσοι συναναστρέφονται να έχουν τη δυνατότητα να πλυθούν και να απολυμανθούν!
Στατιστικά, εμβόλιο και φάρμακα για τον κορονοϊό θα βρεθούν το επόμενο διάστημα. Το στοίχημα μέχρι τότε όμως, είναι να μην αφήσουμε να χαθεί η ανθρωπιά μας. Να μην αφήσουμε την αναγκαστική απομόνωση να σβήσει από μέσα μας τη φροντίδα, την έγνοια, τη συντροφικότητα, την αγκαλιά.
Εξάλλου η αγκαλιά μπορεί (σε καταστάσεις ανωτέρας βίας) να δίνεται με τη σκέψη, με ένα τηλέφωνο, μια καλή κουβέντα.
