Το ποδόσφαιρο μίας άλλης εποχής

1 από 3

Συνέντευξη με τον Γιάννη Κοκκινιά που αγωνίσθηκε με τις κορυφαίες χανιώτικες ομάδες στη Β’ Εθνική τις δεκαετίες του ’60 και του ’70

Με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης στον Δημοτικό Κήπο στις 8 μ.μ. για το “Ποδοσφαιρικό ημερολόγιο Χανίων (1898-1945)” μιλήσαμε με τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Γιάννη Κοκκινιά που για μεγάλο διάστημα υπήρξε ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο του χανιώτικου ποδοσφαίρου.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι αγωνίσθηκε επί 13 χρόνια στη Β’ Εθνική και μάλιστα τα 5 πρώτα με ισάριθμες διαφορετικές ομάδες ενώ για μία 9ετία αποτέλεσε βασικό στέλεχος της ΑΕ Χανίων (ΑΟΧ).
Στα τελειώματα της ποδοσφαιρικής του καριέρας και στο ξεκίνημα της προπονητικής ένα επεισοδιακό τοπικό ντέρμπι στην Εθνική Ερασιτεχνική έγινε βέβαια η αιτία να απογοητευτεί σε μεγάλο βαθμό και να σταματήσει να ασχολείται…
Μαζί λοιπόν θυμηθήκαμε πρόσωπα και καταστάσεις που σημάδεψαν το ποδόσφαιρό μας τις δεκαετίες από το ’50 έως και του ’80.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Ο Γιάννης Κοκκινιάς σε ηλικία μόλις 13 ετών το 1957 (γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1944) μαζί με 2-3 συμμαθητές του από το 1ο Γυμνάσιο γραφτήκαμε στα “δεύτερα” της Ατλαντίδας διότι όπως λέει: «τότε το μόνο που μπορούσε να κάνει ένα παιδί της ηλικίας μας ήταν να παίξει ποδόσφαιρο. Δεν είχαμε ούτε καφετέριες ούτε τέτοια. Μετά από 1,5 χρόνο στην β’ ομάδα με “σπρώξανε” στην πρώτη ομάδα.
Η Ατλαντίδα ήταν ένα πολύ σοβαρό σωματείο με οικογενειακό περιβάλλον. Τα δε παιδιά της πρώτης ομάδας ήταν καταπληκτικά, μάθαμε να τους σεβόμαστε όπως και αυτοί σέβονταν εμάς.
Ακόμα και σήμερα βλέπω παλιούς συμπαίκτες μου και αισθάνομαι ότι βλέπω κάτι δικό μου. Γενικά οι παλιοί ποδοσφαιριστές που συνάντησα σε όλες τις ομάδες ήταν φοβερά καλά παιδιά και καλοί χαρακτήρες. Θυμάμαι ακόμα έντονα τον πρώτο μου προπονητή. Ηταν ο Τάκης ο Αποστολόπουλος ο γυμναστής μου ο οποίος μπορώ να σου πω ότι ενώ δεν έπαιξε μπάλα, ήταν ίσως ο άνθρωπος που μου έμαθε τα πιο πολλά, την τέχνη του ποδοσφαίρου.
Πώς να πάω την μπάλα ψηλά ή χαμηλά, πώς πρέπει να κάνω σωστή προπόνηση, δεν μας έδινε απλά μία μπάλα.
Ηταν γυμναστής στο σχολείο μου το 1ο Γυμνάσιο και είχε αναλάβει μερικά χρόνια και έκανε προπονητής στον Τάλω αλλά και στην Ατλαντίδα. Ηταν όμως και στον στίβο και είχε αναδείξει σημαντικούς αθλητές όπως τον Κώστα Βαρδάκη, τον Τσάφαρη. Ηταν ένας διαβασμένος και έξυπνος άνθρωπος».

Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΧΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΣΤΗ Β’ ΕΘΝΙΚΗ
Πάμε στην περίοδο 1961-62, στην πρώτη παρουσία χανιώτικων ομάδων στη Β’ Εθνική που βέβαια τότε δεν ήταν ξεχωριστή κατηγορία αλλά έπαιζαν σε αυτή οι κορυφαίες ομάδες από τα τοπικά όλης της Ελλάδας διεκδικώντας την άνοδο στην Α’.
Η Ατλαντίδα ως 2η στα Χανιά μαζί με τον πρωταθλητή ΟΦ Κρητικό -που μόλις είχε δημιουργηθεί από τη συγχώνευση ΟΦΧ και Κρητικού- και τον τρίτο Τάλω αντιμετωπίζουν τις 3 πρώτες του Ηρακλείου και ο Κοκκινιάς σε ηλικία 17 ετών κάνει το ντεμπούτο του σε ένα εθνικό πρωτάθλημα. Πώς έγινε το ντεμπούτο;
Σε αγώνα με τον Ηρόδοτο στο Ηράκλειο και έγιναν κάποιες παρεξηγήσεις και αποβλήθηκαν παίκτες με αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας.
Είχαν εκνευριστεί τα μεγαλύτερα παιδιά της ομάδας μας που αποβλήθηκαν και έτσι στον επόμενο αγώνα με τον ΟΦΗ παίξαμε 4 ή 5 παιδιά προερχόμενα από “δεύτερα” που κάναμε πολύ καλή εμφάνιση και χάσαμε με 1-0 μέσα στο Ηράκλειο.
Από τότε καθιερωθήκαμε στην πρώτη ομάδα της Ατλαντίδας.

ΣΤΟΝ ΟΦ ΚΡΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΓΧΑΝΙΑΚΟ
Στη συνέχεια δημιουργείται η Β’ Εθνική ως ξεχωριστή πλέον κατηγορία. Εκεί μετέχουν οι 4 πρώτες ομάδες από τον όμιλο Κρήτης της περασμένης περιόδου. Δηλαδή οι 3 από το Ηράκλειο και ο ΟΦ Κρητικός από τα Χανιά. Ο τελευταίος αποτελεί και τον επόμενο σταθμό του Κοκκινιά, έτσι;
Ο ανεπανάληπτος Αντώνης Μαρκαντωνάκης ο πιο γνωστός ως “Τσέπολας” είχε τη φαεινή ιδέα να ενισχύσει τον ΟΦ Κρητικό. Ζήτησε τότε από τις υπόλοιπες ομάδες των Χανίων να ενισχύσουν την προσπάθεια αυτή.
Η μόνη που ανταποκρίθηκε ήταν η Ατλαντίδα.
Στο πλαίσιο αυτό έδωσε 5 παίκτες: εμένα, τον Κουβαριτάκη, τον Τσακιράκη, τον Γκίκα και τον Χριστινάκη. Πρόεδρος ήταν ο Χαραλάμπης Τζοτζολάκης ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος και επιχειρηματίας, νομίζω είχε το σαπωνοποιείο της ΑΒΕΑ.
Με προπονητή τον Λοϊζίδη στη Β’ Εθνική ξεκινήσαμε καλά και μάλιστα με γκολ των Κουβαριτάκη και Γιαννουλάκη είχαμε νικήσει μέσα στο Ηράκλειο με 2-0 τον ΟΦΗ. Ομως στον β’ γύρο με μόλις 3 νίκες η ομάδα έμεινε κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού.

Τη χρονιά εκείνη το τοπικό πρωτάθλημα κρίθηκε από τις ενστάσεις ανάμεσα σε Τάλω και Ιωνία με νικήτρια τη δεύτερη. Πάντως τελικά συμφωνήθηκε στη θέση της στη Β’ Εθνική να ξαναπαίξει ο ΟΦΚ αλλά πλέον με μεγαλύτερη ενίσχυση από τις ομάδες των Χανίων και ένα πιο “οικουμενικό” όνομα ως ΟΦΧ Παγχανιακός. Ξανά με εσένα παίκτη εκεί…
Ναι συνέχισα και είχαμε προπονητή τον Τσακιρίδη που ήταν γυμναστής στο 2ο Γυμνάσιο.
Και πάλι κάναμε μία αρκετά καλή πορεία στον α’ γύρο αλλά στο β’ μισό η ομάδα δεν άντεξε. Χωρίς εμπειρίες, χωρίς πάγκο και με άλλα προβλήματα, διότι όλοι οι ποδοσφαιριστές εργάζονταν και δεν μπορούσαν να αφήνουν την δουλειά τους σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο.
Το μεγαλύτερο βέβαια ότι δεν είχαμε πολλούς αναπληρωματικούς να αντέξουμε την κατηγορία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΑΛΩΣ
Ο Παγχανιακός λοιπόν υποβιβάζεται αυτή τη φορά οριστικά και την περίοδο 1964-65 το άλμα στη Β’ Εθνική το επιχειρεί ο πρωταθλητής Χανίων Τάλως. Με τον Κοκκινιά βασικό στέλεχος και εδώ όπως βλέπουμε…
Ο “Τσέπολας” συναντούσε δυσκολίες ενώ υπήρχε και μία κόντρα Παγχανιακού – Τάλω. Ετσι τους είπε ότι θα παραιτηθεί και δεν θα πάει τρίτη χρονιά στη Β’ Εθνική ενώ αντίθετα θα ενισχύσει και με παίκτες που είχαν αποκτήσει εμπειρίες τον Τάλω. Ετσι πήγα εγώ, ο Κουβαριτάκης, ο Γκίκας, ο Τσακιράκης και συνολικά 5-6 παίκτες. Απλά εγώ αν και ξεκίνησα και σκόραρα ως επιθετικός, έγινε μία παρεξήγηση και σταμάτησα μετά από ένα περίπου γύρο. Ετσι δεν συνέχισα παρότι είχα ένα πολύ καλό παιδί συμπαίκτη που με τροφοδοτούσε, τον Σκρίνο, ένα πολύ καλό “δεκάρι”.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΕΧ
Το καλοκαίρι του 1965 έχουμε την πιο σημαντική συγχώνευση. Δημιουργείται η Αθλητική Ενωση Χανίων πάνω στο καταστατικό της πρώτης σου ομάδας της Ατλαντίδας. Συνεχίζεις εκεί λοιπόν.
Ναι εκείνο το καλοκαίρι έγινε η ΑΕΧ και ήρθαν και κάποια άλλα παιδιά όπως ο Αλευράκης, ο Παπαγεωργίου και άλλοι και ενισχύθηκε γερά.
Προχωρήσαμε και μετά από λίγα χρόνια έγινε ΑΟΧ.
Εκεί ο Αντώνης Μαρκαντωνάκης κάθε χρόνο προσπαθούσε να ενισχυθεί και περισσότερο ο σύλλογος με τους καλύτερους παίκτες από τις υπόλοιπες ομάδες των Χανίων. Με πρώτο τεχνικό θυμάμαι τον Στράτο Τσακιρίδη αν και γενικά θεωρώ ότι είχαμε πρόβλημα με τους προπονητές. Ο μοναδικός που θεωρώ ότι ήρθε εδώ και μπορούσε να κάνει δουλειά ήταν ο Θανάσης Λουκανίδης. Ενας χαρισματικός και ήρεμος άνθρωπος.

Μιλάς για το 1970-71… με πρόεδρο τον Αντώνη Μπρεδάκη. Βέβαια από το 1969-70 με τον Σάββα Παπάζογλου στον πάγκο η ομάδα άλλαξε επίπεδο και σταμάτησε να τερματίζει πολύ χαμηλά!
Ναι, ειδικά όμως ο Θανάσης Λουκανίδης θα μπορούσε να κάνει καλή δουλειά αν του συμπαραστέκονταν. Είχαμε στον α’ γύρο την καλύτερη άμυνα στην Β’ Εθνική και καλή θέση δηλαδή. Ομως μετέπειτα ξεκίνησαν τα προβλήματα με τα σωματεία, τα “μαλώματα” που δεν άφησαν την ομάδα να τερματίσει πιο ψηλά. Στη συνέχεια ήρθε ο Δημήτρης Δημητριάδης.

Πάντως κάθε χρόνο σχεδόν άλλαζε και πρόεδρο η ομάδα, βλέπω πιο πριν Αλεξ. Παττακό και μετέπειτα Γ. Αποστολάκη. Μονάχα με τον Στέφανο Λεκανίδη υπήρξε μία συνέχεια. Ο οποίος είχε πρωτοστατήσει και στη δημιουργία της ΑΕΧ το 1965.
Ναι ήταν δύσκολο να βρεις πρόεδρο στα Χανιά και γι’ αυτό πάντα είχαμε οικονομικό πρόβλημα αφού υπήρχαν φορές που δεν είχαμε ούτε φόρμες να βάλουμε στα εκτός έδρας παιχνίδια.
Ο Στέφανος Λεκανίδης που ήταν στρατηγός ενώ διετέλεσε και δήμαρχος, βοήθησε πολύ το σωματείο και έκανε κάτι πολύ σημαντικό. Βοήθησε πολλά παιδιά από την ομάδα να αποκατασταθούν επαγγελματικά και να μην έχουν αυτή την αβεβαιότητα. Ηταν από τα πιο σοβαρά που έκαναν στον ΑΟΧ.

Στη συνέχεια ήρθε προπονητής και ο Τάκης Λουκανίδης το 1972-73 ο αδελφός του Θανάση.
Κοίτα για μένα ο Θανάσης ήταν δάσκαλος. Ο Τάκης ήταν καλός να παίζεις μαζί του μπάλα να μαθαίνεις.

Περίοδος 1973-74, η τελευταία σου ως παίκτης στον ΑΟΧ αλλά και στη Β’ Εθνική μετά από 13 σεζόν από τις οποίες μονάχα δύο (1967-68 και 1968-69) δεν έπαιξες πολύ. Με προπονητή αυτή την τελευταία χρονιά σου τον Παντελή Τσάπο.
Ναι έκανα λίγο μαζί του, σταμάτησα διότι έπαθα ρήξη στον προσαγωγό. Μετά από λίγο καιρό πήγα στον Παγχανιακό.
Μάλιστα ήταν να πάω στην Ατλαντίδα που είχε επαναδραστηριοποιηθεί και έπαιζε στη Β’ κατηγορία αλλά επέλεξα τον Παγχανιακό στην Α’. Είχα δε συμφωνήσει να πάω την επόμενη σεζόν Ατλαντίδα.
Στον Παγχανιακό ξεκίνησα να είμαι και προπονητής -παίκτης και το 1979-80 πήραμε το πρωτάθλημα. Ετσι βρεθήκαμε στο Ερασιτεχνικό όπου έπαιζε και ο ΑΟΧ που είχε υποβιβαστεί από τη Β’ Εθνική.

1 από 3

ΕΝΑ ΝΤΕΡΜΠΙ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΣΕ ΤΟ ΧΑΝΙΩΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Σε αυτή τη χρονιά που ήταν μία δύσκολη για όλους και “τραυμάτισε” το χανιώτικο ποδόσφαιρο…
Θεωρώ ότι ο ΑΟΧ φέρθηκε στον Παγχανιακό πολύ “αφιλόξενα”.
Υπήρξε μία μεγάλη κόντρα ενώ δεν βοήθησε να ξεπεραστεί και η ΕΠΣΧ που θεωρώ ότι θα μπορούσε. Ο Παγχανιακός δεν είχε ούτε γήπεδο να κάνει προπόνηση και τρέχαμε στα χωριά γύρω-γύρω.
Παρότι τους είχα πει να συνεργαστούμε, αφού ο Παγχανιακός δεν είχε φιλοδοξία να πάει παραπάνω και αυτός που ήταν το φαβορί να επιστρέψει στην Β’ Εθνική ήταν ο ΑΟΧ.
Εμείς θέλαμε να προσπαθήσουμε για την παραμονή και αν κάποια νέα παιδιά από την ομάδα ήταν ικανά και είχαν ταλέντο να τα δίναμε στον ΑΟΧ για κάποιο έμπειρο παίκτη αντάλλαγμα. Ομως δεν υπήρξε αυτή η συνεργασία και όταν παίξαμε αντίπαλοι στο πρωτάθλημα εκεί έγινε ένα κακό παιχνίδι με αρνητικό πρωταγωνιστή τον διαιτητή που έδωσε ένα πέναλτι εις βάρος του Αλευράκη που δεν ήταν και στη συνέχεια μας γέμισε κόκκινες.
Πήγε να διαμαρτυρηθεί ο μακαρίτης ο Μανώλης και του πέταξε την κόκκινη κάρτα ο διαιτητής. Με προπονητή τον Στέλιο Μπραουδάκη ο ΑΟΧ (σ.σ. είχε διαδεχθεί τον Μπαρμπαλιά) και πρόεδρο τον Μιχάλη Αναγνωστάκη. Ενας πάρα πολύ καλός γιατρός που βοήθησε όμως δίπλα του υπήρχαν κάποιοι σύμβουλοι που θεωρώ ότι δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα. Εμείς δεν είχαμε κάποια κόντρα με τον ΑΟΧ…
Εγώ ήθελα να βοηθήσω για να αναδειχθούν παίκτες όμως μετά από αυτό δεν ήθελα ούτε να ακούσω για το χανιώτικο ποδόσφαιρο. Οσο για τη δίκη που ακολούθησε για τον αγώνα αυτό αθωώθηκα χωρίς να πάω καν στο Δικαστήριο (σ.σ. εδώ σκοπεύουμε στο άμεσο μέλλον να κάνουμε πιο εκτενή αναφορά στο παιχνίδι αυτό).

ΓΙΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΕ ΧΑΝΙΑ
Βέβαια μπορεί να μην ασχολείσαι αλλά όσο να ’ναι ξέρω ότι παρακολουθείς και ενημερώνεσαι πάντα για το χανιώτικο ποδόσφαιρο. Τελευταία είχαμε μία ακόμα συνεργασία ανάμεσα τον ΑΟΧ και τον Κισσαμικό ενώ είδαμε και τον Πλατανιά στην κορυφαία εθνική κατηγορία, όνειρο πολλών δεκαετιών για το χανιώτικο ποδόσφαιρο.
Ναι έγινε αυτή η συγχώνευση αλλά το θέμα είναι πόσα παιδιά ντόπια, από τα Χανιά παίζουν σε αυτή την ομάδα; Αυτό είναι το πρόβλημα και εκεί θα κριθεί η επιτυχία της… Θεωρώ επίσης ότι οι Χανιώτες φίλαθλοι και ΑΟΧ θα έπρεπε να είχαν στηρίξει περισσότερο τον Πλατανιά όταν έπαιξε στη Σούπερ Λιγκ. Θα σου πω ότι όταν έγινε η ΑΕΧ ο καϋμένος ο Πλατανιάς είχε δύο παίκτες αξιόλογους που τους έδωσε. Μπορεί να μην έπαιξαν στην ομάδα αλλά τους έδωσε, όπως έκαναν και τα υπόλοιπα σωματεία. Γιατί ο ΑΟΧ δεν στήριξε με την σειρά του τις υπόλοιπες…

Εν κατακλείδι ποιες πιστεύεις ότι είναι οι διαφορές του ποδοσφαίρου της εποχής σου με σήμερα;
Τώρα το ποδόσφαιρο είναι διαφορετικό και έχει λίγο “εκφυλιστεί” διότι όταν σε μία ομάδα παίζουν 5-6 ή και περισσότεροι νέοι παίκτες από άλλα μέρη δεν δένονται τόσο με τον σύλλογο. Ηρθαν για να δουλέψουν, είναι η δουλειά τους και να φτιάξουν την καριέρα τους. Εμείς είχαμε ένα άλλο πράμα, είχαμε το μεράκι των Χανίων, της φανέλας μας το μεράκι. Και αυτό έχει ένα άλλο πάθος για να δώσεις ποιότητα. Εμείς χάναμε και κλαίγαμε, τώρα αυτό δεν θα το δεις.

H ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ “Χ.Ν.”
Μία τελευταία ερώτηση: ποιες οι εντυπώσεις σου από την έκδοση “Ποδοσφαιρικό ημερολόγιο Χανίων (1898-1945)”.
Από μία πρώτη ματιά θεωρώ ότι έγινε μία πολύ καλή δουλειά πάνω στην ιστορία του χανιώτικου ποδοσφαίρου. Είναι ένα βιβλίο πολύ σημαντικό γιατί πρέπει ο κόσμος να ξέρει την προσπάθεια που έχουν κάνει μερικοί άνθρωποι για να στηρίξουν το ποδόσφαιρο. Πρέπει να αγαπάμε το άθλημα και να στηρίζεις την ομάδα σου και στην καλή της μέρα και στην κακή. Θαυμάζω τους ανθρώπους που το έκαναν γιατί για να γίνει δείχνει μεράκι για το άθλημα. Πέρα από τον συγγραφέα, ξέρω ειδικά για τον εκδότη που είναι ο Γιάννης Γαρεδάκης από τα “Χανιώτικα νέα” ότι πάντα έδειχνε και δείχνει ενδιαφέρον για το παλιό ποδόσφαιρο και έβλεπε με πολύ συμπάθεια τους παλιούς ποδοσφαιριστές σε μία πιο όμορφη και ρομαντική εποχή.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΑΚΗΣ Ή “ΤΣΕΠΟΛΑΣ” (1922-1989)
Αρκετές φορές στην κουβέντα μας γίνεται αναφορά στον παράγοντα Αντώνη Μαρκαντωνάκη, πολύ πιο γνωστό στην τοπική κοινωνία ως “Τσέπολα”. Με την ευκαιρία παρουσιάζουμε εδώ ένα ξεχωριστό κομμάτι ενώ ρωτήσαμε και τον πρόεδρο των παλαιμάχων παικτών Τάσο Ψαλλιδάκη που τον ήξερε αρκετά καλά. Αλλωστε ο “Τσέπολας” βρίσκεται θαμμένος στον οικογενειακό τάφο της οικογένειας Ψαλλιδάκη -στο νεκροταφείο του Αγ. Λουκά- και μάλιστα έγινε και ολόκληρη προσπάθεια για να μεταφερθεί και να ταφεί εδώ και όχι στην Αθήνα όπου και πέθανε.

Ψαλλιδάκης Τάσος: Ο Αντώνης Μαρκαντωνάκης (1922-1989) ήταν ένας άνθρωπος εκπληκτικός που προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες όχι μόνο στο χανιώτικο ποδόσφαιρο αλλά γενικότερα στον αθλητισμό. Ηταν όλα τα Πανεπιστήμια της γης. Ενας πανέξυπνος άνθρωπος που προέβλεπε πολλά. Μας καθοδηγούσε όλους και οι περισσότεροι τον είχαμε ως φάρο. Ακόμα και σήμερα σε μία δύσκολη απόφαση σκέφτομαι τι θα έκανε αυτός πριν καταλήξω. Το “Τσέπολας” ήταν παρατσούκλι το οποίο είχε αποκτήσει επί κατοχής ως υψηλόβαθμο στέλεχος “ναύαρχος” στο Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό που ήταν ένα παρακλάδι του ΕΛ.ΑΣ. Θυμάμαι και ένα περιστατικό επί χούντας όταν συναντήθηκε με τον ναύαρχο που ήταν στα Χανιά, αν θυμάμαι καλά Ευαγγελόπουλο τον λέγανε. Οταν συστήθηκαν ο Μαρκαντωνάκης απάντησε στο ναύαρχο: “ομοιόβαθμος” και έκανε τον στρατιωτικό να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες και εμάς να ανησυχήσουμε όταν του απάντησε ότι ήταν στον… ΕΛΑΝ. Πάντως ο στρατιωτικός της χούντας τον παραδέχθηκε και όποτε επικοινωνούσε μαζί του ο Μαρκαντωνάκης βοηθούσε την ομάδα. Να προσθέσω ότι υπήρξε και πρόεδρος στον ΑΟ Κύδων και θεωρώ ότι έκανε πολύ καλή και σωστή διαχείριση σε μία εποχή που συνοδεύτηκε με σημαντικές διακρίσεις για τον σύλλογο. Ετρεχε για τα πάντα και ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος. Κοντά στους συνανθρώπους του όπου χρειάζονταν ανάγκη ενώ ήταν ανένταχτος αριστερός που συμπαθούσε το ΚΚΕ Θεωρώ ότι η χανιώτικη κοινωνία αλλά και τα αθλητικά σωματεία όπως ο ΑΟΧ και ο Κύδωνας δεν τον έχουν τιμήσει όπως θα έπρεπε. Κάποια στιγμή πήγαν να δώσουν το όνομα του σε πάρκα αρχικά στη Νέα Χώρα και στη συνέχεια στην Ανατολική Τάφρο αλλά δεν έγινε κάτι…

Κοκκινιάς Γιάννης: Το χανιώτικο ποδόσφαιρο του χρωστάει πάρα πολλά ενώ δεν του φέρθηκαν όπως έπρεπε οι Χανιώτες, στάθηκαν αχάριστοι απέναντί του. Ηταν ένας άνθρωπος που μπορεί να μην είχε παίξει ποτέ του μπάλα αλλά είχε τη μεγάλη ιδέα ότι για να πάνε μπροστά τα Χανιά έπρεπε να συνεργαστούν όλες οι ομάδες και να κάνουν μία ισχυρή αντιπροσωπευτική για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην Β’ Εθνική. Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: πριν γίνει αυτή η προσπάθεια οι ομάδες από το Ηράκλειο και ο ΟΦΗ έρχονταν εδώ και μας έριχναν 3 και 4 γκολ και έφευγαν όμως μόλις προχώρησε η συγχώνευση ανατρέψαμε το σκηνικό. Παρότι είχαν καλύτερη ιστορία στο ποδόσφαιρο από τότε αναμετρηθήκαμε στα ίσια και αρχίσαμε να τους κερδίζουμε εντός, να τους κοντράρουμε εκτός και είχαμε μία πολύ καλή ομάδα. Μία ομάδα που κράτησε έτσι καλά γιατί παίξαμε πολλά παιδιά για χρόνια μαζί.