Oι κρατούμενοι του καταστήματος κράτησης “Κρήτης 1” αγκάλιασαν και αγκαλιάστηκαν από το πνεύμα και τις ιδέες του κορυφαίου Κρητικού συγγραφέα, Νίκου Καζαντζάκη!
Μία πρωτότυπη συνάντηση και κουβέντα με ανθρώπους της Διεθνούς Ενωσης Φίλων Ν. Καζαντζάκη με περίπου 50 κρατουμένους των φυλακών κέντρισε το ενδιαφέρον τους, προκάλεσε συζητήσεις, προβολές και αναζήτηση βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα.
«Πραγματοποιήσαμε πριν από μερικές ημέρες μία ομιλία για το έργο του Καζαντζάκη με ομιλητή τον πρόεδρο της Διεθνούς Ενωσης Φίλων Νίκου Καζαντζάκη κ. Γιώργο Στασινάκη. Η απήχηση ήταν μεγάλη και αποφασίσαμε να προβάλουμε την ταινία “Ζορμπάς” σε όλη τη φυλακή. Το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο και μετά και από αιτήματα των κρατουμένων ακολούθησε πάλι νέα επίσκεψη του κ. Στασινάκη μαζί με τον πρόεδρο του περιφερειακού τμήματος κ. Σήφη Μιχελογιάννη. Η συμμετοχή ήταν πρωτοφανής και συμφωνήσαμε να συνεχιστούν αυτές οι συναντήσεις» δηλώνει στα “Χ.Ν.” ο διευθυντής των Φυλακών κ. Γιάννης Κλαπάκης.
«Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ»
Ανάλογα, όμως, ήταν τα αισθήματα και των ανθρώπων της Διεθνούς Ενωσης που είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν για αρκετές ώρες με τους κρατουμένους.
«Διεπίστωσα μεγάλο ενδιαφέρον. Οι συμμετέχοντες – κρατούμενοι ήταν 50 άτομα και για 1,30 ώρα συζητούσαμε συνεχώς, γιατί είχαν πολλά ερωτήματα και απόψεις. Είδα πόσο εύκολη είναι η προσπέλαση της προσωπικότητας και όχι μόνο του έργου του Καζαντζάκη σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα. Δικαιώνονται αυτοί οι κριτικοί που λένε ότι ο Καζαντζάκης είναι πάνω απ’ το έργο του» τονίζει ο κ. Σ. Μιχελογιάννης.
Πολλές οι ερωτήσεις για τον “Ζορμπά” και για τα πάθη του ίδιου του Καζαντζάκη.
«Εξηγήσαμε ότι όταν ο Ζορμπάς συζητά με τον συγγραφέα, στην ουσία συζητά ο συγγραφέας με τον εαυτό του καθώς ο Καζαντζάκης θα ’θελε να είναι και αυτός ένας “Ζορμπάς”, να ζήσει μία πιο χαρούμενη ζωή, να τη γλεντήσει, αλλά οι περιορισμοί της κοινωνίας ήταν τέτοιοι που τον κρατούσαν σοβαρό» λέει ο κ. Μιχελογιάννης.
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Ενα άλλο θέμα με το οποίο καταπιάστηκαν είχε να κάνει με τη σχέση του Καζαντζάκη με τις γυναίκες.
«Μιλήσαμε για τη σχέση του με τις γυναίκες, τις επιδιώξεις και τους αγώνες του. Γι’ αυτό που λέει στην “Ασκητική” ότι πιο σπουδαίο δεν είναι η ευτυχία ή η ελευθερία, αλλά οι αγώνες για την ελευθερία. Τον Καζαντζάκη τον ενδιέφερε η καταξίωση του έργου του. Οσο για τις γυναίκες τους σημείωσα να μην ακούν αυτά που λέγονται γενικά για τις σχέσεις του με το άλλο φύλο. Δεν θα πρέπει να ξεχνούν τη ρήση του ότι “η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να αρνηθείς τον έρωτα μίας γυναίκας”.
Ενα άλλο θέμα που έθεσαν ήταν αυτό που γράφεται στο μνήμα του. Το “Δεν ελπίζω τίποτα…”.
Αυτό ήταν κάτι στο οποίο δεν συμφωνούσαν και ήθελε μία βαθύτερη φιλοσοφική ανάλυση, γιατί ο Καζαντζάκης ήθελε να γράψει και να δράσει πέρα από συναισθήματα. Είχε εντοπίσει τον ίδιο τον αγώνα πέρα από την ελπίδα. Επίσης τους τόνισα πως ο αγώνας του Καζαντζάκη συμπίπτει με την παράδοση της Κρήτης.
Αυτά πίστευε και ο Καζαντζάκης και γι’ αυτό θα ήταν αντίθετος σε όσα θέλει να περάσει ο Ρίχτερ ότι π.χ. δεν είχαν δικαίωμα να αντισταθούν οι Κρητικοί στους εισβολείς. Τέλος, για τις απαντήσεις που δίνει ο Καζαντζάκης στη σημερινή κρίση στάθηκα σε αυτό που λέει ο ίδιος, αλλά και ο Καστοριάδης για την «ευθύνη του καθενός», ότι “διδάσκει τη συμφιλίωση και την αλληλεγγύη”», είπε ο κ. Μιχελογιάννης.
Παράλληλα, εξέφρασε την ελπίδα η παρουσία της Διεθνούς Ενωσης στις φυλακές να αποτελέσει παράδειγμα στους κοινωνικούς φορείς των Χανίων, ώστε να “σπάσει” η απομόνωση των κρατουμένων.
