Ανάσταση! Χαρµόσυνα ήχησαν οι καµπάνες,
κι ένιωσε θλίψη στην ψυχή και πόνο στην καρδιά
κι είπε κρυφά σαν προσευχή «Θεέ µου, κείνες τις µάνες
που περπατούν ξυπόλυτες και στα ορφανά παιδιά,
φέρε τους την Ανάσταση την ώρια που ποθούνε,έρµες στις στράτες της ζωής να µην µαταβρεθούν
και µε τα χείλη της ψυχής χαρούµενοι να πούνε
‘’Χριστός Ανέστη’’ αγκαλιά µε κείνους π’ αγαπούν!
Κι εµένα δωσ’ µου δύναµη να σύρω το σταυρό µου
το Γολγοθά µου να ανεβώ µ’ όρθια την ψυχή
κι όσο αναπνέω κι όσο ζω άλλος συνάνθρωπός µου
να µη βρεθεί στη στράτα µου, στο λέω σαν προσευχή!»
Η απληστία* του άρπαξε ότι ‘χε στεριωµένο
ανάλγητη, δίχως έλεος µε τα γαµψά της νύχια
κι ένα χαγιάτι του άφησε µ’ αράχνες γεµισµένο
και στης ψυχής του ένα καρφί, του κάρφωσε τα µύχια.
Και που να πάει, που να σταθεί και που να ληµεριάσει
που η µοίρα τον παράτησε καταµεσής στο δρόµοζεστή γωνιά δεν έβρισκε να γύρει να πλαγιάσει
και στα παγκάκια απόγερνε κι είχε αγκαλιά τον πόνο.
*δανειστές
∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
µέλος της Παγκοσµίου
Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
µέλος των Πνευµατικών
∆ηµιουργών νοµού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
