» ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΣΑΚΑΚΙ – ΧΑΡΑΚΙΑΣ
Μετά την µεταπολίτευση, ξεπήδησαν πλήθος Συλλόγων και φορέων σε όλη την Ελλάδα, µιας και η δικτατορία των συνταγµαταρχών είχε στριµώξει κάθε δηµιουργική φωνή και ιδέα µέσα στον ασκό του Αιόλου και µε την πτώση της, απελευθερώθηκαν, όχι για βουλιάξουν την Ελλάδα, ‘‘το τρελοβάπορο’’, κατά τον Ελύτη, αλλά µε δηµιουργική πνοή να το οδηγήσουν σε ταξίδια µαγικά και ονειρεµένα.
Έτσι, το σχετικά µακρινό, 1983, στις συνοικίες Πασακάκι, η περιοχή ανήκε στον τότε ∆ήµο Μουρνιών, και Χαρακιά, η περιοχή ανήκε στην τότε Κοινότητα Περιβολίων, ιδρύεται ο Εκπολιτιστικός και Μορφωτικός Σύλλογος ‘‘ΠΑΣΑΚΑΚΙ – ΧΑΡΑΚΙΑΣ’’
Υπόψη, ότι οι δύο παραπάνω συνοικίες κατοικούνταν, σχεδόν αποκλειστικά από Μικρασιάτες πρόσφυγες, φτωχούς αλλά τίµιους και εργατικούς βιοπαλαιστές και που ο ∆ήµος Μουρνιών και η Κοινότητα Περιβολίων ίσα ίσα που προλάβαιναν να επιλύσουν προβλήµατα καθηµερινότητας στον κεντρικό πυρήνα των περιοχών τους.
Έτσι, αναγκαστικά, έµεναν στο περιθώριο οι δυο αυτές συνοικίες, αν και απείχαν ένα βήµα από την πόλη των Χανίων. Η ίδρυση του Συλλόγου µε την επωνυµία ΠΑΣΑΚΑΚΙ ΧΑΡΑΚΙΑΣ έδωσε µια νότα αισιοδοξίας στους κατοίκους, γιατί τώρα είχαν µια ενιαία φωνή και στον ∆ήµο Μουρνιών και στην Κοινότητα Περιβολίων, η οδός Ελευθερίας, συνέχεια της Θερίσου, που διασχίζει και χωρίζει τις δύο συνοικίες, έγινε ο κοινός δρόµος για την ανάπτυξή τους.
Στην περιοχή είχε ιδρυθεί και λειτουργούσε, από την δεκαετία του 1970 , Σχολείο σε ενοικιαζόµενο οίκηµα µε την επωνυµία 17ο ∆ηµοτικό Σχολείο Χανίων παρακαλώ, αργότερα , στις αρχές του 1980 χτίστηκε το νέο Σχολείο και µετονοµάστηκε σε ∆ηµοτικό Σχολείο Πασακακίου.
Ο Σύλλογος αναλαµβάνει δράσεις εξωραϊσµού της περιοχής, τα µέλη του ∆.Σ., µα και τα απλά µέλη, συνεισφέρουν παντού, στις τσιµεντοστρώσεις στενών δρόµων στον Χαρακιά και στον Άγιο Βασίλειο, το µπετόν το έδινε η Κοινότητα Περιβολίων, στον καθαρισµό από καλάµια και άλλα εµπόδια στην οδό Ελευθερίας. έχει όµως και δράσεις επιµορφωτικές και κοινωνικές, πολλές εσπερίδες έγιναν στον ευρύχωρο και φιλόξενο χώρο του καινούριου Σχολείου.
Σε συνεργασία µε το ΤΕΕ ∆υτικής Κρήτης, ενηµέρωση για τους σεισµούς και τον οικοδοµικό κανονισµό και γιατί είχε φουντώσει τότε στην περιοχή η ανέγερση αυθαιρέτων κτισµάτων, ενηµέρωση σε γεωργικά θέµατα σε συνεργασία µε τη ∆ιεύθυνση Γεωργίας. ∆ράσεις κοινωνικού και ψυχαγωγικού περιεχοµένου, εκδροµές σε σηµαντικούς αρχαιολογικούς και ιστορικούς τόπους, διδασκαλία Κρητικών χορών στο Πνευµατικό Kέντρο της Ενορίας, διοργάνωση κρητικών βραδιών και στο χώρο του Σχολείου και της Εκκλησίας. ∆ιοργάνωση, για πολλές χρονιές, του ‘‘Πασακάκειου δρόµου Υγείας’’, µε συµµετοχή ατόµων όλων των ηλικιών. Εµπνευστής των αγώνων ο Μιχάλης Σχοινάς και ‘‘νονός’’ στο όνοµα, ο γράφων, δικαιολογώντας το Υγείας για δυο σοβαρούς λόγους.
Πρώτον θέλαµε να βροντοφωνάξουµε στην Πολιτεία, ότι υποφέρουµε από τα λιµνάζοντα νερά στον χάντακα και απαιτούσαµε αποχέτευση οµβρίων και λυµάτων, πράγµα που πετύχαµε, και ∆εύτερον προωθούσαµε τον µαζικό αθλητισµό, στην πιο απλή µορφή του, το τρέξιµο, που δίνει, συν τοις άλλοις και καλή Υγεία στους αθλούµενους. Χαιρόµαστε, που χρόνια µετά, έχουµε στην πόλη µας Σύλλογο ∆ροµέων Υγείας και πολλές διοργανώσεις αγώνων τρεξίµατος.
Εκεί όµως που διακρίθηκε ο Σύλλογός µας ήταν η απόκτηση δικής του στέγης και το πέτυχε αποκτώντας οικόπεδο στο Κάτω Πασακάκι από την ∆ιεύθυνση Γεωργίας και να πώς.
Ο νόµος έλεγε και το λέει και σήµερα ότι στα τούρκικα µετόχια που µοιράστηκαν στους Μικρασιάτες αδελφούς µας, ο κοινόχρηστος χώρος που υπήρχε, συνήθως στέρνα και πηγάδι, σε ορισµένα υπήρχε και ελαιοτριβείο, µόλις έπαυε η χρήση του από τους κληρούχους, ο χώρος αυτός επανέρχονταν στη ∆/νση Γεωργίας και που αυτή µε την σειρά της τον παραχωρούσε δωρεάν, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κατα προτεραιότητα, µα και σε άλλους φορείς για αξιοποίηση.
Έτσι πήραµε ένα τέτοιο κοινόχρηστο χώρο (φρέαρ µετά δεξαµενής) στο Κάτω Πασακάκι και µε µια χορηγία 150.000 δραχµών από το Υπουργείο Πολιτισµού, µε την αξέχαστη Μελίνα υπουργό, και µε χρήµατα του Συλλόγου και προπάντων µε προσωπική δουλειά των µελών µας, ολοκληρώσαµε την αίθουσα και µεταφέραµε εκεί τις δράσεις µας, µάλιστα φιλοξενήσαµε στον ίδιο χώρο και την τοπική ποδοσφαιρική οµάδα του ΙΚΑΡΟΥ.
Τώρα, δυστυχώς, καµιάδεκαριά χρόνια ο Σύλλογος έχει περιπέσει σε µακροχρόνια χειµερία νάρκη και η αίθουσα χρησιµοποιείται µόνο από τον ΙΚΑΡΟ.
Άλλον ένα µεγάλο στόχο κατάφερε και υλοποίησε ο Σύλλογός µας, αυτόν της δηµιουργίας ενός Μνηµείου διαφορετικού, πρωτότυπου, πέραν από τα καθιερωµένα, του Μνηµείου Ειρήνης και Εργαζοµένων.
Μνηµεία, ανδριάντες και προτοµές συνηθίζουµε για αυτούς που έπεσαν στο πεδίο της µάχης υπερασπιζόµενοι την πατρώα γη, ακόµα συνηθίζουµε να τιµούµε µε Μνηµεία ανθρώπους της πολιτικής, των τεχνών και του πνεύµατος.
Μνηµείο, όµως, που να τιµά αυτούς που µοχθούν καθηµερινά και ειρηνικά, στο χωράφι, στο νοικοκυριό, στο εργοστάσιο, στην οικοδοµή, στο γραφείο και όπου αλλού υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα δεν υπάρχει.
Έτσι, µε το παραπάνω σκεπτικό και ανάλογη εισήγηση στο ∆.Σ. του Συλλόγου, ο γράφων και από τη θέση του Γενικού Γραµµατέα, εισηγήθηκε την ανέγερση ανάλογου Μνηµείου, που να τιµά τοπικά και όχι µόνο την Εργατική τάξη και να προωθεί την Ειρήνη στον κόσµο.
Το ∆.Σ. µε χαρά αποδέχτηκε την πρόταση για το συγκεκριµένο Μνηµείο και µε γρήγορα βήµατα προχώρησε στην αγορά του κατάλληλου χώρου από ιδιώτη, υπόψη ότι µας παραχώρησε και µικρό τµήµα από την ιδιοκτησία του ο κ. Γιώργος Κυµινουλάκης, αναθέσαµε την φιλοτέχνηση του στον γείτονά µας, καταξιωµένο καλλιτέχνη, κ. Κώστα Ντουσάκη και η χύτευση έγινε δωρεάν από τον Ναύσταθµο Σούδας, υπόψη ότι δώσαµε λεπτοµερή στοιχεία στον κ. Κώστα για το πώς θα αποτυπώσει το Μνηµείο.
Η πλάκα του Μνηµείου παρουσιάζει ένα ανδρόγυνο µε ένα µωρό στην αγκαλιά και ένα περιστέρι να πετά πάνω από τα κεφάλια τους.
Στο πρόσωπο του άντρα µε την σκαλίδα στο χέρι, τιµούµε όλους ανεξαίρετα τους εργαζόµενους τίµια και ειρηνικά άντρες, και τους εργάτες και τους επαγγελµατίες και τους µισθωτούς και τους υπαλλήλους και τους καλλιτέχνες και τους πολιτευτές και όλους τους λοιπούς εργαζόµενους, διαλέξαµε όµως το γεωργό γιατί έχουµε όλοι µας και κάποια σχέση µε τη µάνα γη και τον ακούραστο εργάτη της τον γεωργό.
Στο πρόσωπο της µάνας µε το µωρό στην αγκαλιά, τιµούµε την κάθε µια τίµια και ειρηνικά εργαζόµενη, και την νοικοκυρά του χωριού και της πόλης, και την εργάτρια στο εργοστάσιο, και την εργάτρια στο καπνοχώραφο της Θράκης ή στο λιόφυτο της Κρήτης και την δασκάλα, και την νοσοκόµα και την κάθε άλλη εργαζόµενη, διαλέξαµε όµως την µάνα εργαζόµενη, επειδή όλες σχεδόν οι εργαζόµενες είναι συγχρόνως και µανάδες, µα και επειδή η δουλειά της µάνας είναι και δυσκολότερη µα και ιερότερη από όλες τις άλλες εργασίες.
Στην υλοποίηση του Μνηµείου συνέβαλαν οικονοµικά το Υπουργείο Εργασίας µε 100.000 δραχµές, τοπικοί φορείς και ιδιώτες, ο ∆ήµος Χανίων και Μουρνιών και η Κοινότητα Περιβολίων, καθοριστική ήταν και η συµβολή των αειµνήστων Γιάννη Λιανόπουλου και Ευτύχη Μπούχλη, προέδρου και αντιπροέδρου αντίστοιχα.
Τα αποκαλυπτήρια του Μνηµείου έγιναν την Πρωτοµαγιά του 1987 από τον Νοµάρχη Χανίων κ. Εµµ. Μπαντουβάκη και της δοξολογίας που προηγήθηκε χοροστάτησαν οι σεβασµιώτατοι µητροπολίτες Κυδωνίας και Αποκορώνου Ειρηναίος και Κισσάµου και Σελίνου Ειρηναίος.
Αξιοσηµείωτον είναι το γεγονός ότι όλος ο κόσµος, και µιλάµε για πολύ κόσµο, λαοθάλασσα, που είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία της Αγοράς, ήρθε στο Πασακάκι συντεταγµένα µε µεγάλα πανό και σηµαίες για τα αποκαλυπτήρια του Μνηµείου.
Και τα αµέσως επόµενα χρόνια, ο εορτασµός γινόταν µε αρκετό κόσµο, µε οµιλίες και ψηφίσµατα για τοπικά και όχι µόνο θέµατα. ∆υστυχώς τώρα τελευταία έχει ατονήσει πολύ ο εορτασµός της Πρωτοµαγιάς και του Μνηµείου, παρ’ όλον που τα προβλήµατα και των Εργαζοµένων και της Ειρήνης του κόσµου είναι οξυµµένα.
Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι, κατά την γνώµη µου, εντελώς προσωπική , αφού λείπει, ο οικοδεσπότης, ο δηµιουργός του Μνηµείου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος ΠΑΣΑΚΑΚΙ – ΧΑΡΑΚΙΑΣ που κινητοποιούσε τους γειτόνους και του ς γνωστούς και τους φίλους, γιατί να ρθεί ο κόσµος, προτιµά να πάει στην γιορτή του Μάη των λουλουδιών.
Στο σηµείο αυτό, απευθύνοµαι, πρώτα στους αγαπητούς µαθητές µου, είχα υπηρετήσει τρία χρόνια µε απόσπαση στο Πασακάκι, στις αρχές του 1980, και στην συνέχεια σε όλους τους κατοίκους της περιοχής, να θυσιάσουν λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους και να ασχοληθούν µε τον Πολιτιστικό Σύλλογο, ανασυστήνοντας τον.
Η αίθουσα του Συλλόγου περιµένει το νέο ∆.Σ. και τον κόσµο να µαζεύεται, να συζητά, να προτείνει ιδέες και λύσεις για τα θέµατα που µας απασχολούν, να σχεδιάζει εκδηλώσεις και εκδροµές, να συνεχίσει το δηµιουργικό έργο των περασµένων χρόνων, γιατί πολύ φοβάµαι, αν λείψει το Εργατικό Κέντρο και η ∆ηµοτική Κοινότητα Μουρνιών, το Μνηµείο µας, το Μνηµείο Ειρήνης και Εργαζοµένων, που έκανε γνωστό του Πασακάκι στο πανελλήνιο, θα µείνει ανεόρταστο. Θα χαρώ πολύ σε όσους ενδιαφέρονται, να προσφέρω τις όποιες γνώσεις και εµπειρία µου, για ένα νέο ξεκίνηµα, τηλέφωνο 6948316358.
Εκτός, βέβαια από την απουσία του Πολιτιστικού Συλλόγου υπάρχουν και άλλοι λόγοι, είναι οι ίδιοι λόγοι που µας κάνουν να µένουµε στον καναπέ και να µην συµµετέχουµε σε δράσεις διεκδίκησης των αυτονόητων και στην περίπτωσή µας, στα δίκια των Εργαζόµενων και στην υπεράσπιση της Παγκόσµιας Ειρήνης.
Ίσως, ένα δυνατό ηλεκτροσόκ, αφύπνισης συνειδήσεων να µας επαναφέρει, το θέµα είναι ποιος θα το εφεύρει.
*Ο Γεώργιος Μανιαδάκης
είναι συν/χος
δάσκαλος και για χρόνια
γραµµατέας του Συλλόγου
ΠΑΣΑΚΑΚΙ – ΧΑΡΑΚΙΑΣ.
