To κράτος σε βέρτιγκο…

Ο σερ Ουίνστον μιλούσε τον 19ο αιώνα για το «κράτος γυμνοσάλιαγκα».
Αν γίνει σήμερα αυτός ο επαναστοχασμός, θα μιλούσε για ένα κράτος δίχως τον ηθικό και λειτουργικό του προσδιορισμό.
Οι αγοραίες οπισθοχωρήσεις σε θέματα θεσμικού εκφυλισμού καταδικάζουν ένα κράτος σε απαξίωση.
Η απαξίωση από τους πολίτες είναι μια απώλεια προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνικής ζωής.
Στην Ελλάδα το 2016… δεν ψάχνουμε για έναν νέο Κωλέττη. Η ιστορία έχει και ενθαρρυντικά και απωθητικά παραδείγματα.
Επιμένω στην κοινή, ηθική σκέπη του “έλλογου” κράτους. Του κράτους που δεν ψυχορραγεί από αντιφάσεις, εξουσιαστικές προκαταλήψεις, ηθικά κενά λόγων και έργων.
Για να γίνω πιο σαφής. Το κράτος το σηκώνουν στις πλάτες τους τα δημόσια πρόσωπα.
Αυτά είτε το εξουθενώνουν είτε το αναβαθμίζουν. Το κράτος δεν είναι μια σαπρή, αφηρημένη ιδέα.
Παίρνει πνοή από τους πολιτικούς λειτουργούς του, τους αξιωματούχους ακόμη και τον πιο απλό υπάλληλο.
Ο σεβασμός στους θεσμούς, η κατά κυριότητα λειτουργία τους είναι ανθρώπινη υπόθεση.
Για να γίνω ακόμη πιο σαφής.
Βέρτιγκο σημαίνει ν’ αντιδρούν όλοι και εσύ να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις.
Το βέρτιγκο σαρώνει τη θεσμική λειτουργία του κράτους.
Ως εδώ!