Το κλικ!

Τι να ’ναι άραγε τούτη η οδυνηρή κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα;
Είναι, κατά κυριολεξία, μια στιγμή μοναξιάς μέσα στην Ιστορία.
Σα να έφυγαν όλοι, το πάρτι να τέλειωσε, και να έσβησαν το φως στο δωμάτιο. Πιότερο απ’ όλους με νοιάζουν οι καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου. Αυτοί που μεροδούλι – μεροφάι έχτισαν ένα σπιτάκι, ανέστησαν τα παιδιά τους, περίμεναν στα ύστερα να πιουν ένα ποτήρι δροσερό νερό.
Κι ύστερα αναθιβάνω την ελπίδα των νέων, που έγινε μοιρολόι.
Ολα τούτα τα παιδιά που τρώνε ψωμί στην ξενιτιά, μπαίνουν στο μετρό και σκέφτονται το “κλικ” της Ελλάδας.
Σα να μας δέρνει ο άγριος άνεμος· κάνεις να μπεις κάτω από το δέντρο, μα λυσσομανά ο αγέρας.
Ετσι είναι η κρίση…
Κι ύστερα σκέφτομαι τις νέες μητέρες, τα μωρά τους, την πίστη σε ένα αύριο που λιγουρεύεται συμπεριφορές του χθες.
Ολους τους σκέφτομαι κι όλοι με σκέφτονται και αυτοί…