Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Το ημερολόγιο ενός πολεμιστή της Μάχης της Κρήτης – Α’ Μέρος

Τα γεγονότα της εποχής, όπως τα κατέγραψε ο Νεοζηλανδός Κλάιβ Λόου (Clive Lowe)

Συμπληρώθηκαν τα 80 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης. Όσο περνούν τα χρόνια λιγοστεύουν οι επιζώντες και βετεράνοι της μάχης, πλέον έχουν μείνει ελάχιστοι και μετριούνται σε ένα χέρι. Έτσι και οι μνήμες, με τον πάροδο των χρόνων ξεθωριάζουν, ξεχνιούνται η λησμονούνται. Κάποιες φορές με αρνητικό τρόπο όπως την πρόσφατη περίπτωση των Ευρωπαίων αλεξιπτωτιστών. Χρέος μας λοιπόν και παρακαταθήκη για την επόμενη γενιά είναι να εξιστορούμε τις ιστορίες των στρατιωτών που πέρασαν από την Κρήτη και τους δεσμούς με τους συναγωνιστές Κρητικούς. Λίγοι όμως διηγούνταν τι πέρασαν στον πόλεμο. Η φρικαλεότητα τους πάγωσε και κάποια πράγματα ήθελαν να ξεχαστούν. Έτσι πριν μερικά χρόνια, εντελώς τυχαία σε μια αποθήκη στη Νέα Ζηλανδία ανακαλύφθηκε το ημερολόγιο του στρατιώτη Κλάιβ Λοου (Clive Lowe). Ούτε οι δικοί του γνώριζαν για αυτά τα ημερολόγια, αφού μιλούσε ελάχιστα για τον πόλεμο. Στα 6 αυτά ημερολόγια περιγράφεται η διαδρομή του Κλάιβ, που γεννήθηκε στο Γκίμπσον της Νέας Ζηλανδίας και κατατάχθηκε στο στρατό τη 18 Μαΐου 1940, ως σχεδόν την απόλυση του που ήρθε 7 Δεκεμβρίου 1945 μετρά από σχεδόν τέσσερα χρόνια σαν αιχμάλωτος πολέμου. Ο Κλάιβ περιγράφει με μοναδικό τρόπο την Μάχη της Κρήτης, όπως την έζησε, μέσα από τα μάτια ενός απλού στρατιώτη. Η μοναδικότητα του ημερολογίου, είναι ότι τα περισσότερα περιγράφουν τις μέρες σε μερικές γραμμές, χωρίς βάθος η ανάλυση. Ο Κλάιβ με τη γλαφυρότητα του λόγου μας φέρνει στην Κρήτη του Μάη του 1941. Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους συγγενείς του Κλάιβ και ειδικά τον εγγόνο του Jason Lowe για την παραχώρηση του υλικού και τον Χρήστο Θεοδωρίδη για τη μετάφραση του ημερολόγιου. Ο γραφών έχει σπουδάσει ιστορία και είναι μέλος του Συλλόγου Διατήρησης Μνήμης της Μάχης της Κρήτης και της Αντίστασης. Σκοπός του συλλόγου είναι να διατηρήσει την μνήμη μέσα από τον εμπλουτισμό των επετειακών εκδηλώσεων και εκπαιδευτικών δράσεων, για τη σύσφιξη των σχέσεων των απογόνων της μάχης και της νέας γενεάς της Κρήτης.Σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κρήτης, το Δήμο Χανίων και το ΚΕΠΕΔΗΧ – ΚΑΜ διοργανώνει δεκαήμερη έκθεση αδημοσίευτων φωτογραφιών σπάνιων αντικειμένων από τη μάχη της Κρήτης από τις συλλογές του Δημήτρη Σκαρτσιλάκη και Στέλιου Τριπαλιτάκη. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου (ισόγειο) και θα ανοίξει για το κοινό στις 20 Μαΐου και ώρα 20:30, θα διαρκέσει 10 μέρες.

Α’ ΜΕΡΟΣ

1-ΚΡΗΤΗ.

“Η δουλειά μας για τις επόμενες μέρες ήταν να προσέχουμε το δρόμο. Για ποιό λόγο; Δεν ήξερα. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι από τους στρατιώτες μας ήταν χαμηλά στα νότια και είχαμε ακούσει ότι μερικοί είχαν ήδη φύγει από την Ελλάδα και από ότι γνωρίζαμε ήταν πίσω στην Αίγυπτο. Ημέρα Anzac. Η εικοστή πέμπτη Απριλίου μας βρήκε στο δρόμο, προς την κατεύθυνση κάποιου σημείου εκκένωσης που δεν ξέραμε ακόμα ποιό ήταν.
Την επόμενη μέρα βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο πορτοκαλί άλσος λίγο έξω από την Αθήνα. Φήμες έλεγαν ότι και οι Τζέριδες ήταν πολύ κοντά εκεί. Οι περισσότεροι άνδρες του λόχου μας είχαν φύγει τη νύχτα της εικοστής τετάρτης Απριλίου. Μόνο μερικοί Μηχανικάριοι από εμάς έμειναν πίσω.
Η 27η Απριλίου ήταν σχεδόν ένας εφιάλτης για εμάς μέσα στις ελιές. Οι Γερμανοί μας έριξαν τα πάντα εκτός από το ίδια τους τα αεροπλάνα. Και δεν θα με παρεξένευε αν το έκαναν και αυτό!
Το πώς έζησα εκείνη την ημέρα είναι ένα μυστήριο για μένα, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Η νύχτα έφερε ευχάριστη ανακούφιση Αλλά μια άλλη απειλή μας σκίαζε. Οι Γερμανοί ήταν σίγουρα στην Αθήνα. Εμείς ετοιμαζόμασταν για την τελευταία μας στάση.
Το τόνισα στο Tom και είπε,
“Λοιπόν μοιάζει να μπορούμε να έχουμε μια λάμψη δόξας ακόμα. Νομίζω ότι θα φύγουμε απόψε .”
“Αν δεν φύγουμε απόψε, τότε δεν θα φύγουμε ποτέ, γιατί άκουσα δύο αξιωματικούς να μιλάνε και λέγανε ότι είναι η τελευταία νύχτα της εκκένωσης” είπε.
Στις ένδεκα εκείνη τη νύχτα διαταχτήκαμε να κινηθούμε και στις δώδεκα βρισκόμασταν στην αποβάθρα. Στις μια ώρα μας είμασταν πάνω στο καταδρομικό «Ajax» και στις τέσσερις αποπλεύσαμε. Ένα ζεστό ρόφημα κακάο και μια φέτα από ψωμί μας προσφέρθηκε από τους ναύτες.
Περίπου εννέα το πρωί, στις 28 Απριλίου, είδαμε την Κρήτη. Ήμασταν στην ξηρά, στις δέκα και μισή. Εκεί ένα μοναχικό γερμανικό αεροπλάνο πέταξε απλώς για να μας δώσει μια ταραχή και να μας υπενθυμίσει ότι δεν είχαμε ξεχάσει. Αλλά ήταν ψηλά. Ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα Χαρικέιν (Βρετανικό αεροπλάνο) πέταξε πάνω από το κεφάλι μας αρκετά χαμηλά και ξεκίνησε την αναζήτηση του Γερμανικού αεροσκάφους. Ζητωκραυγάσαμε το Χαρικέιν γιατί ήταν το πρώτο που είχαμε δει από τότε που φύγαμε από την Αίγυπτο.
Δεν μπορώ να περιγράψω την απογοήτευσή μου όταν μας είπαν ότι θα μείνουμε στην Κρήτη για λίγες μέρες. Κοίταξα με ανυπομονησία το λιμάνι του κόλπου της Σούδας, γιατί σκέφτηκα ότι θα πήγαινα στην Αίγυπτο να περάσω λίγες μέρες.
Η επόμενη κίνηση ήταν για μένα και τον Tommy να βρούμε τον υπόλοιπο λόχο μας. Αλλά πρώτα έπρεπε να βρούμε φαγητό. Μαζί μας είχαμε σαράντα δραχμές. Στο δείπνο μας δόθηκε ένα φλιτζάνι τσάι, ένα πορτοκάλι και ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας. Ήταν καλό. Αλλά η σοκολάτα είχε μια πολύ πικρή γεύση και μου θύμισε την μερίδα έκτακτης ανάγκης που είχα στην βάση μου. Φάγαμε με τον Τόμμυ και πολύ σύντομα είχαμε τελειώσει. Τώρα έπρεπε να ψαξουμε για τον λόχο μας.
Δύο μέρες αργότερα, ψάχνοντας χαλαρά τους βρήκαμε. Τους πετύχαμε την ώρα που έφευγαν. Είναι κουραστικό να σκέφτομαι τις πρώτες μέρες με τα παιδιά ξανά. Για επτά μέρες μετακινούμασταν από τόπο σε τόπο. Ποτέ δεν κοιμόμασταν στο ίδιο σημείο δύο φορές. Πάντα περπατούσαμε γιατί υπήρχαν πολύ λίγα μεταφορικά μέσα στο νησί.
Την όγδοη νύχτα κοιμηθήκαμε έξω από ένα χωριό που ονομαζόταν Γεράνι. Εδώ ο Ταγματάρχης μας αρρώστησε και επέστρεψε στην Αίγυπτο Περιμέναμε καθημερινά να πάμε στον κόλπο της Σούδας και να επιβιβαστούμε σε πλοίο για την Αίγυπτο. Αλλά ο Λοχαγός μας σκότωσε αυτές τις ελπίδες εκείνη τη νύχτα στο Γεράνι. Μας ενημέρωσε ότι επρόκειτο να αναλάβουμε θέσεις εκεί. Οι πληροφορίες που έλαβε ο ίδιος έδειξαν ότι περιμέναμε εισβολή αλεξιπτωτιστών. Έτσι, σκάψαμε χαρακώματα, εγκατασταθήκαμε, και περιμέναμε.

2-

“Μας είχαν καταβληθεί εκατόν σαράντα δρχ. Και θα μπορούσα να πω ότι οι περισσότερες από αυτές πήγαν σε πορτοκάλια, αυγά και ψωμί. Μου άρεσε το ψωμί της Κρήτης. Ένα απόγευμα ένας ντόπιος ηλικιωμένος κατέβηκε στο δρόμο με το γαϊδούρι και το καρότσι του.Τον χαιρέτησα. Το καλάθι του ήταν γεμάτο με πορτοκάλια. Αφού αγόρασα για είκοσι δραχμές, του είπα.
“Έχετε κάποιο Avgo;” Το “Avgo” είναι η Ελληνική λέξη για τα αυγά.
Ο Παππούς κούνησε το κεφάλι αβέβαια.
“Ναι ” είπε επίσης με αβεβαιότητα
Μίλησε για κάτι που το έλαβα ως “δεν καταλαβαίνω”
“Avgo” είπα “Egg’s, Egg’s, δεν μπορείτε να με καταλάβετε;”
“Ω, θέλετε τα αυγά. Ναι, έχω πολλά” είπε τελικά σε σπασμένα αγγλικά. Μετά από αυτό συνέχισα στα αγγλικά και άφησα τα ελληνικά κατά μέρος.
Μια μέρα ήταν να πάμε για φρουρά σε έναν χαμηλό δρόμο, και την επόμενη μέρα είχαμε μια περιπολία κατά μήκος της ακτής. Αυτό συνεχίστηκε για σχεδόν δύο εβδομάδες. Η περιπολία κατά μήκους του γαλάζιου Αιγαίου ήταν μεγάλη. Μπορούσαμε να κολυμπάμε και να παίζουμε παιχνίδια στην παραλία. Ο καιρός ήταν τέλειος.
Στη γωνία του δρόμου υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε κρασί, και εκτός από το κρασί, ακούγαμε επίσης το B.B.C. και τις ειδήσεις του. Ήταν εδώ που άκουσα τον Haw-Haw (Ο γνωστός Άγγλος προδότης) να λέει ότι η Γερμανία είχε μια σφαίρα για κάθε ίνα χόρτου και μια βόμβα για κάθε ελιά στην Κρήτη και πρόσθεσε ότι θα τα έριχναν όλα πάνω της. Κατέληξε καλώντας την Κρήτη ” Μοιραίο νησί”. Γελάσαμε γι ‘αυτό. Εδώ ακούσαμε επίσης πώς αυτός έφτασε στην Αγγλία.
Μια μέρα κατά την περιπολία κατά μήκος της ακτής αποφασίσαμε να τεστάρουμε ένα ατσαλένιο κράνος. Μετά από πολλή πειθώ, καταφέραμε τον Johnny να βάλει το κράνος του του στην παραλία. Πήγαμε πίσω περίπου πενήντα μέτρα και σήκωσα το όπλο μου για να πυροβολήσω, αλλά ο Johnny με σταμάτησε και είπε ότι θα μπορούσα να πυροβολήσω μόνο με την προϋπόθεση ότι θα πετύχαινα το πλάγιο μέρος του. Συμφώνησα και ξανασημάδεψα.
Πυροβόλησα, και πήγαμε για να δούμε αν η σφαίρα είχε βρει τον στόχο της. Ο Τζόνι έφτασε πρώτος και όταν το είδε, από την έκφραση του κατάλαβα ότι το πρόσωπο του είχε μελανιάσει. Υπήρχε μια μικρή τρύπα στη μία πλευρά, αλλά από την άλλη πλευρά μια τρύπα αρκετά μεγάλη για να τινάξει ένα κεφάλι.
Ο Johnny με καταριότανε όσο μπορούσε, οπότε έπρεπε να κάτσω να δουλέψω και να προσπαθήσω να το ισιώσω λίγο. Δεν ήταν πολύ καλύτερο όταν τελείωσα, αλλά ο Johnny έπρεπε να το πάρει όπως ήταν, ή να το αφήσει. Οπότε το πήρε. Μετά από αυτό, η εκτίμηση στο δικό μου κράνος έπεσε κάπως, αλλά παρηγόρησα τον εαυτό μου λέγοντας ότι τουλάχιστον θα κρατούσε προστασία από κάποιο θραύσμα.
Είχαμε αεροπορικές επιδρομές μέρα παρα μέρα, αλλά ποτέ δεν μας έκαναν μεγάλη ζημιά. Στην πραγματικότητα, καθόλου, αλλά ο κόλπος της Σούδας χτυπήθηκε λίγο. Ακόμα, πέσανε και στα Χανιά κανά μια-δυό βόμβες.
Το τάγματα των τυφεκιοφόρων ήταν γύρω από τον Γαλατά και τον κεντρικό δρόμο σε εκείνη την περιοχή. Υπήρχαν τρία από αυτά τα τάγματα πεζικού. Το 18ο, το 19ο και το 20ο Νέο Ζηλανδικά. Δίπλα τους ήταν οι N.Z. A.S.C. και R.M.T. λόχοι. Στη συνέχεια ήρθε το 28ο Τάγμα Μάορι μπροστά μας. Δίπλα μας ήταν ο 7ος ΝΖ λόχος μηχανικού. Στη συνέχεια ήταν το Νεοζηλανδικό πυροβολικό. Μετά στο αεροδρόμιο του Μάλεμε ήταν ότι είχε απομείνει από τα Νεοζηλανδικά συντάγματα πεζικού 21ο, 22ο και 23ο. Είχαν υποφέρει άσχημα στην Ελλάδα συνολικά. Διεσπαρμένη εκεί ήταν και η 27η Νεοζηλαδική μοίρα πυροβολικού.
Αυτές ήταν οι θέσεις μας όταν έφθασε η μοιραία 20η Μαίου. Η φρουρά μας εκείνο το πρωί βρισκόταν στον βυθισμένο δρόμο. Ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν τουλάχιστον τέσσερα πόδια κάτω από το επίπεδο του εδάφους. Το πρωί ήταν φωτεινό και καθαρό, και ήταν έτσι μέχρι τις έξι. Είχαμε τελειώσει την σκοπιά όταν κάποιος φώναξε: “Κοιτάξτε! Αεροπλάνα!”
Τέσσερις από μας περπατούσαν κατά μήκος του δρόμου εκείνη τη στιγμή και αμέσως πηδήξαμε στο χαντάκι. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, έξι Me109 βρυχήθηκαν χαμηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Όταν ήταν ακριβώς από πάνω μας, έστειλαν ριπές από σφαίρες με τα πολυβόλα τους προς τον δρόμο του Μάλεμε Μπορούσαμε να δούμε τα ίχνη τους αρκετά ξεκάθαρα. Πήγαν προς το αεροδρόμιο, πυροδοτώντας σπασμωδικές εκρήξεις. Στη συνέχεια κατέληξαν προς την μεριά της θάλασσας και εξαφανίστηκαν.
Μετά το πρωινό περάσαμε μια ώρα περίπου με το αγαπημένο μας παιχνίδι. Slippery Sam. Στις Οκτώ παρα τέταρτο αφήσαμε τα χαρτιά κι αρχίσαμε να ασχολούμαστε με τον εξοπλισμό μας και τα εργαλεία μας. Καθώς περπατούσαμε στο δρόμο γελούσαμε και προσπαθούσαμε να βγάλουμε από το μυαλό μας αυτο που συνέβη λίγο πριν. Τέσσερις από μας είμασταν που περπατούσαμε κάτω σε αυτόν τον δρόμο ήσυχα. Ο Tommy, ο Jim, ο Ben Allan και εγώ. Ο Τόμι μας προειδοποίησε πρώτος.

3- ΤΑ ΦΤΕΡΩΤΑ ΤΕΡΑΤΑ.

“Κοιτάξτε! Έρχονται!”
Κοιτάξαμε ψηλά για να δούμε έντεκα τεράστια βομβαρδιστικά που έρχονταν από τη θάλασσα.
“Dorniers” είπα καθώς πηδήξαμε να κρυφτούμε κάτω από τα ελαιόδεντρα.
Η λέξη μόλις που είχε φύγει το στόμα μου όταν άνοιξαν πυρ τα πολυβόλα. Οι εκρήξεις η μια μετά την άλλη, ήρθαν προς τις ελιές. Μετά ήρθε το “κλαψούρισμα” των βομβών που έπεφταν, ακολουθούμενες από τις εκρήξεις τους.
“Ω, Θεέ μου” κραύγασε ο Jim “Ο ουρανός φαίνεται ότι είναι γεμάτος από αεροπλάνα.”
Είχε δίκιο. Τα αεροπλάνα φαινόταν να έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις. Η κόλαση είχε ξεχυθεί.
“Ελάτε παλικάρια, πάμε σε εκείνο το χαντάκι κατά μήκος του δρόμου και θα είμαστε ασφαλείς εκεί.” τσίριξε ο Μπεν.
Τρέξαμε για το χαντάκι και πήγαμε σε αυτό. Πηδήξαμε μέσα. Ο βρυχηθμός των αεροπλάνων πάνω από μας ήταν σχεδόν εκκωφαντικός. Οι σφαίρες έπεσαν σαν χαλάζι, η χαώδης έκρηξη βομβών λίγο πιο μακριά ήταν μαρτύριο για τα νεύρα μας. Όλο και πιο κοντά οι βόμβες ερχόταν κατά το μέρος μας.
“Ισοπεδώνουν συστηματικά όλους τους ελαιώνες” είπα ήσυχα. Παρόλο που δεν ένιωθα τίποτα.
“Ναι και μα τον Χριστό η σειρά μας έρχεται γρήγορα, η τελευταία σειρά από αυτές έπεσε εκεί που είναι ο λόχος μας”, είπε ο Tommy.
“Αυτό φαίνεται να είναι αλήθεια” είπε ο Jim “Δεν θα εκπλαγώ αν δώ τους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν μετά από αυτό. Μάρτυς μου ο Θεός, ποτέ δεν είδα τόσα πολλά αεροπλάνα σε ένα μέρος πριν.”
“Πέστε κάτω για τον Χριστό!” φώναξε ο Μπεν.
Ο απόκοσμος ψαλμός μιας κοντινής βόμβας έσκισε τον αέρα. Σφιχτήκαμε πάνω στο χώμα και η έκρηξη συγκλόνισε τη γη. Σχεδόν αμέσως έπεσαν περισσότερες. Δεκαπέντε συνολικά ήρθαν και έπεσαν στο μικρό μας άλσος. Γη, κλαδιά, κομμάτια από ατσάλι έπεφταν και στριφογύριζαν γύρω μας. Ήμασταν καλυμμένοι από σκόνη και δεν κουνιόμασταν.
Ο θάνατος ήταν παντού στο μικρό αυτό κομμάτι γης με ελιές. Οι σφαίρες γάζωσαν το έδαφος, και μερικές εξερράγησαν πάνω στους βράχους, ξεφλουδίζοντας τους. Είμασταν τελείως ένα με το έδαφος. Από πάνω, τα φτερωτά τέρατα περιστρέφονταν, βρυχόταν την πρόκλησή τους, αλλά δεν παίρνανε καμιά απάντηση. Κανένα βρετανικό αεροπλάνο δεν ήταν στον ουρανό.
Με δαιμονική χαρά οι διάβολοι έβρεξαν θάνατο στη γη κάτω από αυτoύς.
«Θεέ μου, θα σταματήσουν ποτέ;» είπε ο Τζιμ.
Ήμουν πνιγμένος από τη σκόνη, και όταν μπόρεσα να ξαναμιλήσω, η φωνή μου ακουγόταν παράξενη ακόμη και σε μένα.
“Αυτή είναι η αρχή, μετά από αυτό θα αρχίσει η αεροαπόβαση! Είναι σίγουρο όπως και η κόλαση ενός παγιδευμένου ποντικιού.”
“Κοίτα ανεμόπτερα” είπε ο Μπεν με χαμηλή φωνή.
“Μην είσαι ανόητος” είπα καθώς κοίταξα.
“Είναι μόνο Dornier ” αλλά είχα ένα αίσθημα κενού στο κάτω μέρος του στομάχου μου και ήξερα ότι στην πραγματικότητα ήταν ανεμόπτερα .
“Ναι, είναι ανεμόπτερα, τίποτα πιο σίγουρο” δήλωσε ο Τομ.
“Ας πάμε”, είπα.
“Δεν μπορούμε όσο συνεχίζεται αυτό,” είπε ο Ben.
“Πρέπει να φτάσουμε στις θέσεις μας” είπε ο Jim “Ας πάμε”
Έπειτα πήδηξε, και πήγαμε μαζί του. Από ελιά σε ελιά,σιγά-σιγά πλησιάσαμε τη θέση μας. Ο βομβαρδισμός φαινόταν να έχει σταματήσει, αλλά ο θόρυβος των πολυβόλων συνεχιζόταν δυνατότερα.
Ένας αναστεναγμός πίσω, μου προσέλκυσε την προσοχή μου. Γύρισα. Ο Μπεν ακουμπούσε μπροστά σε μια ελιά, το πρόσωπό του φαινόταν λευκό και τεντωμένο.
“Διάολε, ο Ben” είπε ο Tom “Τι συμβαίνει;”
Ο Ben μας κοίταξε και προσπάθησε να μιλήσει, αλλά δεν του ήρθε καμιά λέξη. Αντ ‘αυτού, το αίμα βγήκε από τη γωνία του στόματος του. Έπεσε και πριν μπορέσουμε να τον προφτάσουμε, γλίστρησε στο έδαφος.
“Θεέ μου, είναι νεκρός!” είπε ο Τζιμ με πνιγμένη φωνή.
Άνοιξα το χιτώνιο του, και τα χέρια μου γέμισαν αίμα. Ο Μπεν ήταν ακόμα ζωντανός. Ανέπνεε ακόμα, αλλά η αναπνοή του έβγαινε από το στόμα του λες και ήταν γεμάτο από νερό καθώς το έκανε. Καθως άνοιξα το χιτώνιο του και κοίταξα στο στήθος του, κόπηκε η αναπνοή μου. Ο Jim αναστέναξε, αλλά δεν βγήκε καμία λέξη από το στόμα του. Ο Τομ κοίταξε με τρομακτική σιωπή. Το σύνολο του στήθους του Μπεν φαινόταν διαλυμένο.
“Είμαι εντάξει, εντάξει, εντάξει” ακουστηκε από τον Ben, αλλά η τελευταία του φράση μόλις που ακούστηκε.
“Ηρέμησε παλικάρι μου” είπε ο Τομ απαλά “Μην μιλάς!”
Αλλά ο Μπεν ήδη μιλούσε από αλλού. Είχε περάσει σε έναν άλλο κόσμο, μια άλλη γη. Τον ξαπλώσαμε στους πρόποδες της ελιάς.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

2 Comments

  1. I have some 450 A5 pages of the diaries as transcribed by Jason’s wife and daughter. It needs the last couple of chapters to be transcribed from the original diaries and then it can then be committed to a book. Unfortunately the last diary end is somewhat difficult to read and has slowed the project severely.

Γράψτε απάντηση στο Φανης Ξηρακης Ακύρωση απάντησης

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα