«Στήνει χουνέρια και πλεκτάνες η ιστορία» έγραφε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Ποιος θυμάται τώρα την ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων;
Τώρα… χαμήλωσαν τα περυσινά μπαϊράκια. Σαν τότε που έλεγε ένας παλιός πολιτικός ότι «το Σκοπιανό, δεν θα το θυμάται κανείς σε 10 χρόνια…». Αυτή είναι η κυνική διαστροφή της ιστορίας και των πρωταγωνιστών της. Μας έφαγε η μαρμάγκα της λήθης, της “κόκκινης” αμεριμνησίας που μετά έγινε “μπλε”, κάπου εκεί στην άκρη κάποιος χαμογελά κρυφά και δεν ξέρω το γιατί. Ποιος θυμάται τώρα το PSI, τους μικροομολογιούχους, την αντάρα των συγκεντρώσεων.
Τώρα, ενώπιον νέου… θαύματος για το χρέος. Κάτι διαδίδει η κακούργα η ιστορία, αλλά ποιος κάθεται ν’ακούσει; Αυτό είναι το αλμανάκ της δικής μας, οικονομικής κρίσης.
Κάθε αεροδρόμιο και καημός, κάθε καημός και πάμε παρακάτω. Ισως αυτό να ’ναι και ο φυσιολογικός ρους των γεγονότων. Ισως και όχι…
