Το µαγαζάκι

Περνάω συχνά από το µαγαζάκι του. Λίγα τετραγωνικά µονάχα σ’ ένα µικρό στενάκι ξεχασµένο θαρρείς από τον χρόνο και τους ανθρώπους, παραχωµένο, κουρνιασµένο κάπου στα στενά της παλιάς πόλης. Ένα παραδοσιακό ραφτάδικο απ’ αυτά που δεν υπάρχουν πια. Μια ραπτοµηχανή πίσω από τη τζαµαρία, λίγα τόπια σκουρόχρωµο ύφασµα σε αδειανά κατά τ’ άλλα ράφια πιο πίσω, ένας ξύλινος πάγκος, ένα κοµό µε µεγάλο καθρέπτη απέναντι, τοίχοι γυµνοί, ένα παλιό ραδιόφωνο -άραγε να λειτουργεί ακόµα;-, φθαρµένο µωσαϊκό στο πάτωµα. Σαν όλα να έχουν σταµατήσει σε κάποια µακρινή δεκαετία του προηγούµενου αιώνα. Ακριβώς απέναντι ένα άλλο µαγαζί, αδειανό, εγκαταλελειµµένο εδώ και χρόνια. Και λίγα µέτρα µονάχα πιο πέρα η µικρή πόλη να σφύζει από ζωή, µε γοργούς ρυθµούς ανελέητα να κυνηγάει το φευγαλέο σήµερα…
Και αυτός κάθε µέρα εκεί. Στο µαγαζάκι του! Του ρίχνω κλεφτές µατιές καθώς περνάω. Είναι στο δρόµο µου βλέπεις. Μεγάλος σε ηλικία µου φαίνεται. Θα µπορούσε να είχε πάρει σύνταξη. Όµως αυτός εκεί. Στη δουλειά, στο «καθήκον»! Άλλοτε καταγίνεται µε κάτι στη ραπτοµηχανή του, πιο συχνά όµως κάθεται σιωπηλός, ξεφυλλίζει καµιά εφηµερίδα, κοιτάζει έξω τους λιγοστούς περαστικούς. Καµία φορά, πιο σπάνια, τον πετυχαίνω µε παρέα. Φίλος άραγε ή απλά πελάτης;
Πιάνω τον εαυτό µου ν’ αναρωτιέται. Έχει καθόλου δουλειά, παραγγελίες ακόµα να εκτελέσει σ’ έναν κόσµο που τα θέλει όλα έτοιµα και γρήγορα; Να νιώθει άραγε µοναξιά τόσες ώρες µονάχος στο µαγαζί του; Τον περιµένει κανείς στο σπίτι ή µήπως και εκεί ο χώρος είναι εξίσου αδειανός; Και πώς µπορεί να περνάει έτσι τη ζωή του; Επιθυµεί ακόµα, ονειρεύεται κάτι περισσότερο ή µήπως αυτά τα λιγοστά τριγύρω του τού είναι αρκετά;
Καµία φορά σκέφτοµαι να µπω µέσα στο µαγαζάκι και να τον ρωτήσω αν αυτό τελικά είναι η ευτυχία, να διαλέξεις τη µικρή -τη δική σου- «γωνίτσα» σ’ αυτόν τον κόσµο και να της αφιερώνεις όλο σου τον χρόνο, την αγάπη, όλο σου το είναι. Άραγε θα ξαφνιζόταν, θα απορούσε, θα τρόµαζε; Ή µήπως θα µου λέγε, καλώς την, έλα, κάθισε να πούµε δυο κουβέντες.
Ναι! Ίσως κάποια µέρα να βρω το θάρρος και να µπω…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη
είναι φιλόλογος