«Τώρα που ξεστόμισες την τρομερή λέξη “τετέλεσται”, μοναχογιέ μου, δεν μπορώ πια να κλάψω· δεν μπορώ πια να κραυγάσω· δεν μπορώ πια να σε κοιτάξω στα μάτια· δεν μπορώ πια ν’ απλώσω τα χέρια μου να σ’ αγκαλιάσω. Ήταν πολλοί οι θάνατοι που έζησα σήμερα που δεν ξέρω πότε στέρεψαν τα μάτια μου απ’ το τελευταίο τους δάκρυ. Ήταν τόσο μεγάλο το δάσος των καρφιών που μπήχτηκαν στην καρδιά μου, που δεν ξέρω με ποιο απ’ όλα καρφώθηκε η τελευταία μου κραυγή. Ήταν τόσο πηχτό το σκοτάδι που σκέπασε τη γη, που δεν ξέρω σε ποιο σημείο του χάθηκε η τελευταία μου ματιά. Ήταν τόσο πολλά τα χέρια που σηκώθηκαν εναντίον σου που δεν ξέρω σε ποιο απ’ όλα ξώμεινε η τελευταία άπνοη κίνησή μου, πριν να φτάσει ως εσένα, ακριβογιέ μου! […]
Κάποτε, λοιπόν, ο Ιωάννης και οι άλλοι θα γράψουν γι’ αυτήν την φοβερή Παρασκευή, γλυκέ μου, κι από κει κι ύστερα οι άνθρωποι που θα ’ρθουν ολοένα θα ερμηνεύουν και θα συμπληρώνουν τα γενόμενα. Κανένας, όμως, Ιωάννης ή άλλος μαθητής και κανένας ποτέ άνθρωπος δε θα μπορέσει να γράψει για μένα, για τη μάνα του Σταυρωμένου, που σήμερα, ώρα τρεις κι ένα λεπτό της Φοβερής Παρασκευής, βρίσκεται μόνη ανάμεσα στους Ρωμαίους στρατιώτες, κάτω από τον σταυρό του Μοναχογιού της, που μόλις έχει ξεψυχήσει. Για μια μάνα που δεν έχει πια δάκρυα και που η καρδιά της έχει γίνει μόρια κόκκινης σκόνης κι έχει σκορπιστεί στους πέντε ανέμους. Για μια μάνα που έχει μείνει δίχως όλα τα δίχως…». Το κείμενο “Μεγάλη Παρασκευή” του γράφοντος από το βιβλίο του “Τα γράμματα της Παναγίας”, έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Κισσάμου και Σελίνου, Κίσσαμος 2013.
«Μεγάλη εβδομάδα των παθών/ αιώνες τώρα των ανθρώπων η ζωή/ πενθούσα και θλιμμένη/ σιωπηλή/ περιδιαβαίνει τους ανόσιους καιρούς/ την ερημία σπουδάζουσα/ στη μοναξιά των λυπημένων δέντρων// Ευωδιά πένθιμο σούρουπο/ η γειτονιά/ στη μακρινή μου ενθύμηση/ και τα παιδιά πηγαινοέρχονται στον ύπνο μου/ στις δημοσιές του κόσμου τριγυρνώντας/ κρίνα και γιασεμιά/ λεμονανθούς/ τριανταφυλλένια όνειρα συλλέγοντας/ γεμίζουνε τις εκκλησιές/ για τους εσπερινούς Επιταφίους// Μοσχοβολάει ερημικό/ το μυρωμένο δώμα του ναού/ ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν και γελούνε/ στου κόσμου την ανηφοριά./ Μύρα σταλάζει η νυχτιά των στεναγμών με τη νοτιά/ ριγούν τα φύλλα της καρδιάς/ -τέλειο τέχνασμα ηδονής/ μες τον καθρέφτη της σιγής-// Ανθίζει δεντρολίβανο/ λεβάντα και βασιλικός στα παραθύρια/ σαπούνι πράσινο ευωδιά το άσπρο μου πουκάμισο/ ξυπνούν στη νυχτωμένη μνήμη τα παλιά/ τα παιδικά μου χρόνια τ’ αλησμόνητα/ τα θρυλικά εγκώμια/ “Άξιος εστίνως ο Θεός/ ο ζώης εντάφως…/ αι γέννεαι αι πάσε…”/ σείονταν του ναού το καταπέτασμα/ τώρα σιωπή// Όχι δεν στάζει πουθενά/ και τα θεμέλια είναι γερά στο ριζικό μου/ όλος ο κόσμος μια πληγή/ αιμορροεί/ όπως πηγή στα σωθικά μου/ βόσκει την όρασή μου το σκοτάδι/ ακούω μονάχα τη σιγή που βηματίζει/ στο λιθόστρωτο/ πένθιμο εμβατήριο ηχεί// Ο άνεμος ζαρώνει και γλιστράει/ στο λιόγερμα του μυρωμένου Απρίλη/ και το μικρό μου όνειρο/ στην άσφαλτο βουλιάζει του αισθήματος/ σχίζοντας το φλεγόμενο περίβλημα/ ως εκμαγείο της σάρκας/ Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου/ Πίετε εξ’ αυτού πάντες τούτο γαρ εστί το αίμα μου/ Η έμφυτή μου αθωότητα περιπολεί τις αναμνήσεις/ ως εξουσία του έρωτα πάνω στον θάνατο/ Μικρό απόδειπνο/ η προσευχή του Εσπερινού/ Αλύτρωτη/ Παρασκευή Μεγάλη/ η ζωή μας όλη». Το ποίημα “Μεγάλη Παρασκευή” της Ελένης Χωρεάνθη από την ποιητική της συλλογή “Η ηλικία της αλήθειας” (εκδ. Σ.Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, Αθήνα 2021).
Σήμερο μαύρος ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα/ σήμερο όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται… Μεγάλη Παρασκευή – ο Χριστός στο Καρφί.
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
«Ομοίωμα του κορωνιού να σιάξουμε ομάδι/ να κάψουμε τον κοβητά το Σάββατο το βράδυ», μας προτρέπει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα. Ωστόσο «Το βράδυ της Ανάστασης, στην εκκλησιά σαν πάμε/ να είμαστε προσεκτικοί τη μάσκα να φοράμε», μάς συμβουλεύει στη δεύτερη. Για να απευθυνθεί στους νονούς και στις νονές στην τρίτη: «Νονέ (νονά) στο βαφτιστήρι σου, λαμπάδα να προσφέρεις/ και λόγω κορωνοϊού και μάσκα να του φέρεις». Φοβερή!
Σε φάση ύφεσης κατά τα φαινόμενα η πανδημία της χώρας μας… Ωστόσο ας μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα. Πάντα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Παραείναι ύπουλη η Αυτού Μικρότης του. Πανθομολογούμενο αυτό!
Δαχτυλοδεικτούμενοι αυτοί που δεν φορούσαν μάσκα πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες, δαχτυλοδεικτούμενοι αυτοί που δεν φορούν μάσκα εφέτος. Κανείς με μάσκα του χρόνου η ευχή όλων μας!
«Να μη γίνει εφέτος, λόγω κορωνοϊού,/ η τελετή του Νιπτήρα,/ πρότεινε ο ηγούμενος./ Διαφώνησαν κάθετα οι μοναχοί,/ με πρώτο τον, εδώ και πολλά χρόνια,/ σε ρόλο Ιούδα αδελφό./ Εγώ ο Ιούδας εφέτος/ κι εσύ ο Ιησούς/ ο τελευταίος λόγος του ηγούμενου.// Απουσία του φιλοθεάμονος κοινού η ανατρεπτική τελετή». Το ποίημα του γράφοντος “Ο Ιερός Νιπτήρας” από την ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”. Γράφτηκε πέρυσι Μεγάλη Παρασκευή. Μια Μεγάλη Παρασκευή με κλειστές τις εκκλησιές, μην ξεχνιόμαστε. Καλή Ανάσταση!
Θυμάμαι, πριν δεκαριά και ίσως περισσότερα χρόνια, μια αντιπροσωπευτική ομάδα ιεροψαλτών του Συνδέσμου Ιεροψαλτών Νομού Χανίων “Γεώργιος ο Κρης”, κάτω από την άξια διεύθυνση του μακαριστού πια Πρωτοψάλτη της Μητροπολιτικής “Τριμάρτυρης” Χανίων και Καθηγητή Φιλολόγου, στενού φίλου μου, Νικολάου Στυλ. Πιακή, δίναμε μία παράσταση – απόδοση μουσικών ύμνων της Εκκλησίας μας, στον Νέο τότε Μητροπολιτικό Ναό Καστελλίου -Κισσάμου. Και στα διαλείμματα ακούστηκαν για πρώτη φορά “Τα Γράμματα της Παναγίας” από τον ευλογημένο συμπολίτη μας Ευάγγελο Κακατσάκη, δάσκαλο, λαογράφο και εξαίρετο ποιητή. Θυμάμαι, απαράλλαχτα, δεύτερη “ρομφαία” διαπερνούσε το είναι και τις ψυχές όλου του σώματος των πιστών από την θρηνώδη απαγγελία του δημιουργού. Τέτοιες μοναδικές στιγμές σηματοδοτούν και ακολουθούν ολάκερη της ζωή μας!…
Με τις καλύτερες ευχές για καλή Μεγάλη Εβδομάδα και με το καλό να δεχτούμε το ανέσπερο φως της Ανάστασης του Θεανθρώπου Χριστού και τη νίκη μας κατά πάνω στον θάνατο και το κράτος του διαβόλου, για μι ειρηνική συμβίωση και συνύπαρξη των ανθρώπων, όπου γης. Με φιλική εκτίμηση κι αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.
ΌΧΙ της, αλλά το ορθό: ολάκερη τη ζωή μας! Συγγνώμη, Γ.Κ.