Σκέφτομαι καμιά φορά τι θ’ “απογίνουμε στα Χανιά χωρίς βαρβάρους;”
Να ξημερώσει μια ωραία ημέρα της απόλυτης ουτοπικής ευτυχίας· τι θ’ απογίνουμε (εμείς οι αναμορφωτές) χωρίς τα εξιλαστήρια θύματα;
Δίχως τον πολιτικό εχθρό, βρε αδελφέ, δίχως το γινάτι μας το τσίγκινο, δίχως το πεισματικό μας;
Θα ήταν υποφερτά αυτά τα Χανιά της ουτοπικής ευτυχίας;
Κομματάκι δύσκολο ν’ απαντήσουν οι πολιτικοί αναμορφωτές ή η παρέα τους…
Διότι και η “απόλυτη ευτυχία” έχει τα προσκόμματά της και αυτή.
Έχει την ανία της τάχα μου, ότι εσύ “ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος” δεν σώζεις τα Χανιά… απ’ τους άλλους τους πικρόχολους, τους ουτιδανούς.
Τέλος πάντων, κάθε ευτυχία και το τίμημά της.
Θέλουμε και ψάχνουμε σωτήρες και αναμορφωτές.
Διά πάσαν ευτυχίαν…