∆εν θα µας ρωτήσει καµία Κρήτη στον πλανήτη τι νησί θέλουµε να έχουµε.
Η Κρήτη έχει τη δική της ιστορική διαδροµή, τους ανθρώπους της το καλλιεργηµένο ήθος της στο πέρασµα των αιώνων.
Το µακελειό στα Βορίζια Ηρακλείου µάς ξύπνησε από ένα λήθαργο και µας βοήθησε να κοιταχτούµε έντροµοι στον συλλογικό µας καθρέφτη.
Πέρα από τα τετριµµένα, αυτά τα υπολείµµατα της κουλτούρας τιµής(;) πρέπει να ξεριζωθούν άµεσα.
Και ο µόνος αρµόδιος για να φέρει αποτελέσµατα σε αυτό είναι οι ένστολοι και η Ελληνική ∆ικαιοσύνη.
Σαν νέος δηµοσιογράφος είχα κάνει µια συνέντευξη στον πατέρα του Παπαδόσηφου για ένα έγκληµα τιµής που είχε ταρακουνήσει τότε συθέµελα την ελληνική κοινή γνώµη.
Ο πατέρας του Παπαδόσηφου είχε δείξει µια ειλικρινή µεταµέλεια για το φονικό, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω τώρα πια σε κηδείες αγνώστων και θρηνώ».
Και αυτό αποδεικνύει πιστά ότι η τυφλή εκδίκηση πάντα ανοίγει δύο τάφους, «του δράστη και του θύµατος».
Και αυτή η χαίνουσα πληγή δεν κλείνει ποτέ.
Το ζήτηµα δεν είναι ρητορικό.
Απασχολεί για µια ακόµη φορά τα διεθνή δίκτυα ενηµέρωσης.
Μέχρι να λυθεί η αιµατοβαµµένη βεντέτα, ισχύει.
Για αυτό οι Αρχές δεν έχουν άλλο χρόνο στη διάθεση τους.
Ό,τι πρέπει να γίνει, να γίνει τώρα.
