Αποκαλυπτήρια για δύο τιµητικές πλάκες µε τα ονόµατα 62 µαχητών και µαχητριών του “∆ηµοκρατικού Στρατού Ελλάδας” από την περιοχή της Κισσάµου που δολοφονήθηκαν ή σκοτώθηκαν σε µάχες την περίοδο 1946-1949, πραγµατοποίησε το απόγευµα της Παρασκευής στη Χρυσοσκαλίτισσα η Τοµεακή Επιτροπή Χανίων του ΚΚΕ.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης έγινε πλήρη αναφορά στα ονόµατα των µαχητών-µαχητριών, πώς έχασαν τη ζωή τους (δολοφονία, µάχη, βασανιστήρια), ενώ ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και λουλουδιών από το ΚΚΕ και συγγενείς των νεκρών.
Η όλη εκδήλωση πραγµατοποιήθηκε στον χώρο του µνηµείου του Παναγιώτη Λυµπινάκη που στήθηκε µε πρωτοβουλία του ΚΚΕ και φιλοτεχνήθηκε από τον Γιάννη Μαρκαντωνάκη.
Κεντρικός οµιλητής ήταν το στέλεχος του ΚΚΕ κ. Αλέκος Μαρινάκης που υπογράµµισε πως στόχος της εκδήλωσης ήταν να συµβάλλει «στην ανάδειξη της συλλογικής πάλης του λαού µας την κρίσιµη δεκαετία του ΄40-΄49 κατά την οποία οξύνθηκε η ταξική πάλη στη χώρα µας. Την περίοδο αυτή ο λαός µας εγκαταλελειµµένος από την αστική τάξη, τα κόµµατα της και το παλάτι, που οι µισοί είχαν πάει στη Μέση Ανατολή ή συνεργάστηκαν µε τους Ναζί κατακτητές, χειραφετείται από την επιρροή τους και µε την καθοδήγηση του ΚΚΕ παίρνει στα χέρια του την απελευθερωτική πάλη απέναντι στην κατοχή. Έτσι δηµιουργείται η εποποιία του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, στην οποία εντάχθηκε η συντριπτική πλειονοτητα του λαού µας».
Μιλώντας για τα γεγονότα της “Λευκής Τροµοκρατίας”, τόνισε πως υπάρχουν ακόµη νεκροί αντάρτες που δεν έχουν καταγραφεί, καθώς «λόγω των συνθηκών φόβου και τρόµου για πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ληξιαρχικές πράξεις θανάτου». Ξεχωριστή αναφορά έκανε στις γυναίκες του ∆ΣΕ που «στάθηκαν µε ηρωισµό και αυτάπάρνηση, πληρώνοντας αναλογικά βαρύ φόρτο αίµατος» και ειδικά στη Γεωργία Σκευάκη από τα Τρία Αλώνια Κισσάµου.
«Το ΚΚΕ, η Τοµεακή Επιτροπή Χανίων του κόµµατος θεώρησε χρέος να τους αφιερώσει το µνηµείο αυτό και να τους τιµήσει» ανέφερε ο Γιώργος Φραγκιουδάκης, δηµοτικός σύµβουλος, ενώ ο Σπύρος ∆αράκης έδωσε ιστορικές πληροφορίες και για τους 62 νεκρούς που τα ονόµατα τους αναγράφονται στις πλάκες.
Για την Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης – ∆ΣΕ ο κ. Μπάµπης Πετράκης δήλωσε πως «τα παλικάρια έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόµενα για το δίκαιο του λαού. Ο ένοπλος αγώνας του ελληνικού λαού την εποχή αυτή ήταν δίκαιος» και πως «ο αγώνας του ∆ΣΕ ήταν η συνέχεια της ΕΑΜικής αντίστασης και αποτέλεσε κορυφαία εκδήλωση ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα».
Χαιρετισµό απηύθυνε ο αντιδήµαρχος Κισσάµου κ. Γιώργος Μακράκης, δηλώνοντας πως «τιµούµε ανθρώπους που σε δύσκολες εποχές στάθηκαν όρθιοι, πιστοί στις ιδέες και τα ιδανικά τους. Υπερασπιζόµενοι το δίκιο, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Τιµούµε επίσης τα χωριά και τις περιοχές της Κισσάµου και του Σελίνου που αποτέλεσαν στήριγµα των αγωνιστών αυτών. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στη Γεωργία Σκευάκη».
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Π. ΛΥΜΠΙΝΑΚΗ
Για την ιστορία του 27χρονου Παναγιώτη Λυµπινάκη µας µίλησαν τα αδέλφια Mανώλης και Ευτύχης Κογχυλάκης που την εποχή εκείνη είχαν ζήσει τα γεγονότα ως παιδιά. «Στις 5 Σεπτεµβρίου 1947 ο Λυµπινάκης που ήταν από το Σάσαλο, είχε κατέβει από το βουνό µε τα παγούρια άλλων ανταρτών για να τα γεµίσει νερό από µια “βλυχάδα” στο Λαφονήσι κοντά στο σηµείο που δένει το σκάφος από την Παλαιόχωρα. Εκεί τον έπιασαν οι ΜΑΥδες. Άρχισαν να τον βασανίζουν για να τους πει που είναι οι άλλοι αντάρτες, αυτός ήταν παλικάρι και δεν έλεγε. Τον κρέµασαν σε µια χαρουπιά, τον χάραξαν στον λαιµό µε ένα µαχαίρι και ένας µε ένα πιστόλι τον εκτέλεσε και τον έθαψαν πάνω στον δρόµο από Χρυσοσκαλίτισσα προς το Λαφονήσι, κάτω από ένα σωρό πέτρες» µας ανέφεραν.
Ο Ευτύχης Κογχυλάκης θυµάται χαρακτηριστικά πως µια µέρα 7-8 χρόνια µετά τη δολοφονία Λυµπινάκη, σε ηλικία τότε 12 ετών «είχαµε δει µια γυναίκα, που ήταν η µητέρα του Λυµπινάκη, να έρχεται µε ένα γαϊδουράκι. ∆εν θυµάµαι αν είχε µαζί της και ένα παιδί, έβγαλε τους τρόχαλους πήρε τα κόκκαλα του παιδιού της και τα έβαλε σε κοφίνια για να τα πάει στο χωριό της να τα θάψει». Ο ίδιος θυµάται ότι ήταν 4 ετών όταν οι οµάδες των ΜΑΥ είχαν τροµοκρατήσει την περιοχή χτυπώντας και βασανίζοντας κατοίκους ως συνεργάτες των ανταρτών.
Παρών στην εκδήλωση και ο κ. Πλατανιανάκης από το Κολυµβάρι. «Ο πατέρας µου Γιώργος Πλατανιανάκης ήταν αντάρτης, είχε σπάσει το πόδι και πήγε να παραδοθεί, γιατί είχε δώσει µια αµνηστία τότε ο Σοφ. Βενιζέλος. Οι χωροφύλακες στους οποίους παραδόθηκε τον εκτέλεσαν. Με πήγε -παιδί 8 χρονών ήµουν- µια θεία µου, να τον δω τελευταία φορά και ακόµη θυµάµαι την τρύπα που είχε στο κούτελο. Έπειτα µας έκαψαν και το σπίτι. Τελείωσα το Γυµνάσιο στα Χανιά και έδωσα δύο φορές εξετάσεις για να µπω στην Ακαδηµία Ηρακλείου ως δάσκαλος. Και τις δύο φορές ήµουν επιτυχών και δεν µε πήραν λόγω κοινωνικών φρονηµάτων. Έφυγα στην Αθήνα, τελείωσα τη Σιβιτανίδειο και ήταν 1964 και επί “Ενώσεως Κέντρου” που, παρότι δεν είχαν καταργηθεί τα κοινωνικά φρονήµατα, δεν τα λάµβαναν υπόψιν τους, έδωσα εξετάσεις και µπήκα στον ΟΤΕ».
