Τη επετείω εθνική και πένθιμη

Τι να ‘ναι αυτός ο αχός που ακούγεται σήμερα; Μη φώναξε ο Νικηταράς, ο γιος της καλόγριας, ο Καραϊσκάκης; Μην είπαν «ωρέ τι γιορτάζετε σήμερα;»
Αλήθεια, τι είναι για μας η 25η Μαρτίου; Μια κάλπικη λίρα βρήκανε στον δρόμο και σκύψανε να την μαζέψουνε; Όχι.
Η ιστορία διδάσκει, διεγείρει συνειδήσεις, τοποθετεί τα σύγχρονα διακυβεύματα. Αλλάξανε τα πράγματα.
Τώρα η χώρα ψάχνει καλό λιμένα ευημερίας και προόδου. Τούτος ‘δω είναι ο δικός μας, σύγχρονος αγώνας της ανεξαρτησίας.
Ο Ρήγας Φεραίος ήταν ο πρώτος οραματιστής Ευρωπαϊστής. O Αδ. Κοραής, λογάριαζε την Ελλάδα στον προηγούμενο κόσμο.
Κι ο Υψηλάντης ονειρευότανε τα θεμέλια ενός σύγχρονου, γρανιτένιου κράτους. Λίγα γράμματα ξέρανε οι αγωνιστές.
Λόγια των παπάδων πιότερο, τραγούδι δημοτικό, πέτρινα γράμματα. «Είμαστε ολίγοι…» που ‘λεγε ο Κολοκοτρώνης.
Μα κάτι φτιάξανε, ακόμη και μέσα στον φατριασμό. Κάτι άφησαν. Η Ελλάδα είχε συνέχεια.
«Πίσω ωρέ, Πέρσες», φώναζε ο Νικηταράς, γιατί τα ‘χε μπερδέψει με τους Μηδικούς αγώνες.
Τώρα η σειρά μας να πάμε την χώρα πιο κάτω. Όχι στο Ζάλογγο, μα στον σύγχρονο κόσμο.
Αυτό το «ωρέ» λέμε σήμερα. Δεν έχουμε δικαίωμα να σταματήσουμε την Ιστορία.