Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος

Ξεχάστε το Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Αλλαξε η ευχή μας. “Ανε θέλει ο Θεός κι αν το επιτρέπει ο κορωνοϊός”.
Οταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει. Οταν γράφουμε σενάρια για τη ζωή μας ο Θεός τα σκίζει. Ποιoς Θεός που του τα χρεώνουμε όλα;
Τώρα άλλαξαν και οι θεοί. Δεν υπάρχουν οι δώδεκα Ολύμπιου. Ουτε ο ένας ούτε καν ημίθεοι.
Τώρα έγιναν σαρανταδώδεκα. Οι επικυρίαρχοι που μας εξουσιάζουν. Αυτοί γράφουν τα σενάρια, αυτοί πρωταγωνιστούν. Εμείς; Θεατές φοβισμένοι τρομoκρατημένοι. Αδύναμοι.
Οι σεναριογράφοι μας επιτρέπουν ή μας επιβάλλουν να παίζουμε τον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα (Τζανετάκος στις ελληνικές ταινίες, έτσι ένα πράγμα) ή το ρόλο του αχθοφόρου (συνηθίσαμε στα βάρη) ή του μικρού που κάνει θελήματα. Οι πολιτικοί μας εμφανίζονται ως γκέστ σταρ. Μικρός ο ρόλος τους.
Μην προσπαθήσεις να παίξεις τον ρόλο του επαναστάτη. Απαγορεύεται διά νόμου.
Συνταξιούχε τώρα θα λες «παρακαλώ μου επιτρέπετε να εκδηλώσω; Να διαμαρτυρηθώ για τα νομοσχέδιά σας που είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σας;».
Εργαζόμενε βολέψου με τα τετράωρα. Πώς το λένε; Πώς το λένε; Ημιαπασχόληση.
Η λέξη εργασία δεν υπάρχει πια στο λεξιλόγιό μας.
Ανω κάτω η ζωή μας. Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα; Ποια κανονικότητα; Αυτή ήταν σωστή, ήταν κανονική, ή μήπως αυτή ήταν που μας οδήγησε εδώ που είμαστε;
Από την κανονικότητα της απληστίας, της πλαστής ευημερίας και της ύβρεως, θα περάσουμε στην κανονικότητα της λιτότητας της υποταγής του φόβου και του απόλυτου ελέγχου.
Ο κορωνογιός το μέσον γι’ αυτή τη μετάβαση.
Με όλα αυτά που ακούμε, βλέπουμε και βιώνουμε μας έχει κυριέψει ο φόβος. Υποσυνείδητος και χρόνιος εν όψει φθινοπώρου και χειμώνα αβέβαιου.
Αντίσταση!! Κάποιες αξίες δεν χάθηκαν. Θα τις διαφυλάξουμε να μη χαθούν.
Η αγάπη! Ο έρωτας! Η φιλία!
Η αλληλεγγύη! Η επικοινωνία! Η δημιουργία!
Σεβασμός στον άνθρωπο και στη φύση.
Αυτά δεν μας τα παραχωρούν υπό μορφήν επιδότησης ή δανείου με όρους μνημονίου.
Είναι δικά μας. Τα έχουμε.
Θα τα ζήσουμε.
Καλή πορεία.