Κάπου στο απροσδιόριστο μέλλον -η πιθανή εγγύτητα του οποίου στο παρόν δημιουργεί ένα αίσθημα άβολο- στην πόλη έχει απομείνει μόνο ένα θέατρο, το όνομα αυτού δικαιωματικά, λόγω της μοναδικότητάς του, Θέατρο.
Ο μυστηριώδης ιδιοκτήτης του, ένας δημιουργός – ορχήστρα που τα πάντα θέλει και καταφέρνει να περνούν από τα χέρια του, διαφεύγει από τις κάμερες με μια μαεστρία υψηλή και, για το λόγο αυτό, μάλλον θαυμαστή τελικώς παρά ύποπτη, ασκεί μια γοητευτική εξουσία στους συνεργάτες του, έχοντας ως οδηγό την τακτική με το καρότο και το μαστίγιο, κυρίως το δεύτερο.
Η ηρωίδα επιλέγεται για την επόμενη παράσταση, τιμή τεράστια, ανάμεσα σε τόσους, εκείνη. Η αρχική χαρά θα μετατραπεί γρήγορα σε άγχος, όχι απαραίτητα δημιουργικό, η προσωπική της ζωή θα περάσει σε δεύτερη μοίρα, το έργο και το Θέατρο θα την απορροφήσουν, μια παράλληλη πραγματικότητα που εξαπλώνεται.
Στο ξύλινο πάτωμα υπάρχουν διάσπαρτα βιβλία από θεατρικά έργα. Δυο γυναικεία πόδια, φορώντας μόνο ένα ζευγάρι γαλάζιες κάλτσες, περνάνε φουριόζικα από πάνω. Μια κοπέλα, ντυμένη μ’ ένα πουκάμισο το ίδιο γαλάζιο και μαλλιά ξανθά, ως τους ώμους, τεχνητά κατσαρωμένα. Στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα καφέ, δερμάτινο σακίδιο, ενώ με το δεξί βάζει μέσα ό,τι βρει· γυαλιά ηλίου, πορτοφόλι, την ατζέντα της. Ένας μικρόσωμος σκύλος την ακολουθεί, γαβγίζοντας χαρούμενα.
Ταιριαστό με τον τίτλο, το ύφος των πρώτων κιόλας γραμμών της νουβέλας. Μοιάζει η περιγραφή της σκηνής πιότερο με οδηγία σκηνοθετική, παρενθετική της πλοκής και των διαλόγων, παρέμβαση απαραίτητη εκ μέρους του συγγραφέα για την υποβολή της κατάλληλης κατ’ αυτόν ατμόσφαιρας, που θα εξυπηρετήσει την κεντρική ιδέα, όλα στο βωμό αυτής θα θυσιαστούν, πώς αλλιώς; Τίποτα δεν πρέπει να αποπροσανατολίσει τον αναγνώστη, μήτε οι λέξεις, μήτε το στυλ, η απλότητα θα αναδείξει την ιδέα και ταυτόχρονα θα μακιγιάρει τις όποιες αδυναμίες. Είναι άλλωστε και δεδομένες οι προσδοκίες του ίδιου του συγγραφέα, που μοιάζει να νιώθει την ανάγκη να διηγηθεί την ιστορία του, προβάλλοντας εκείνο το στοιχείο που από την αρχή τον κινητοποίησε, τον ενθουσίασε και τον υποχρέωσε να γράψει. Ίσως γι’ αυτό να μη διστάζει να εντάξει το κλισέ στην ιστορία του. Ήρωες που, εκτός του ιδιοκτήτη, ακροβατούν στη λεπτή γραμμή της καρικατούρας, δημιουργούν συναισθήματα ανάμεικτα, αποτρέπουν την ταύτιση και υπενθυμίζουν διαρκώς πως το Θέατρο είναι το μόνο σημαντικό στην ιστορία, δίχως αυτό ιστορία δεν υπάρχει, εκείνοι δεν υπάρχουν.
Η νουβέλα, χωρισμένη σε ολιγοσέλιδα κεφάλαια – σκηνές, διαθέτει κάποιους τόνους από το απαραίτητο μαύρο χρώμα. Απουσία πλήρης οποιουδήποτε στοιχείου κωμικού, πλην του δευτερογενούς που από το κλισέ εκπορεύεται και δίνει τις απαραίτητες πνοές στον εγκλωβισμένο στο Θέατρο αναγνώστη, αποτρέποντας το κλειστοφοβικό εκείνο συναίσθημα που θα μετέτρεπε τη νουβέλα σε ανάγνωσμα στοιχειωτικό και δυσκολοξεπέραστο.
υ.γ. Μου θύμισε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει από παλιά, και η ανάμνησή του άντεξε στο χρόνο, την Παράσταση, του Walter Miller (εκδόσεις Alien).
