Οι μύθοι έχουν πάρει ποιητική, αλλά και πεζή μορφή. Κατά την παράδοση τους εφηύρε ο λογοποιός απ’ τη Φρυγία Αίσωπος, τους χρησιμοποιούσε δε και ο Σωκράτης στο δεσμωτήριό του. Ο Αίσωπος έζησε ως δούλος στην Αθήνα, όμως όταν οι Αθηναίοι απέδωσαν την ελευθερία του, ταξίδεψε στην Περσία και τέθηκε στην υπηρεσία του Κροίσου. Ο βασιλιάς τον έστειλε στο Μαντείο των Δελφών να πάρει χρησμό για τη ζωή του. Οι κάτοικοι τον κατηγόρησαν για ασέβεια και τον σκότωσαν. Λέγεται ότι δεν ήταν ο επινοητής των μύθων αλλά διασκευαστής. Από το έργο του ουδέν σώζεται. Ό,τι ξέρουμε περί των μύθων του Αισώπου, το οφείλουμε σε ποιητικές εργασίες των μεταγενέστερων μυθοπλαστών Φαίδρου και Βαβρίου αλλά και από άλλους που συνέγραψαν ψευδεπίγραφα κείμενα όπως «Χελώνη και λαγωός», «Αλώπηξ και στάφυλοι», «Τέττιγες και Μύρμηγκες», κ.ά.
Οι τέττιγες, τα τζιτζίκια, είναι έντομα φτερωτά, έχουν σώμα μήκους έως 3 εκ. περίπου, κεφάλι μεγάλο δυσανάλογο του σώματός τους και μεγάλα μάτια. Εμφανίζονται Ιούνιο και Ιούλιο την ημέρα και τρέφονται από χυμούς των δέντρων. Το αρσενικό έχει στην κοιλιά του ένα ηχητικό όργανο που παράγει έναν ιδιότυπο ήχο. Τερετισμός λέγεται, είναι συνεχής, καλώντας το θηλυκό για γονιμοποίηση. Πλείστες όσες ιστορίες αναφέρονται περί του αμέριμνου τραγουδιστή που όταν συνευρεθεί πεθαίνει, το δε θήλυ μετά την ωοτοκία πεθαίνει κι αυτό στη φωλιά του. Μετά την εκκόλαψή τους τα μικρά τζιτζικάκια μεγαλώνουν στο έδαφος από 2 έως 7 χρόνια. Στις ΗΠΑ αυξάνεται ο χρόνος στα 17 χρόνια. Κάθε χρόνο αλλάζει η πληθυσμιακή τους παρουσία, στη δε Κρήτη έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά το υμενόπτερο μυρμήγκι, πρόκειται για έντομο, που θεωρείται ότι είναι η κοινωνικότερη οικογένεια εντόμων μέσα στη γη. Είναι νοήμονα έντομα. Εκτός ορισμένων φυτοφάγων είναι ακίνδυνα και μάλλον χρήσιμα, διότι καταστρέφουν άλλα επιβλαβή έντομα. Ζουν κατά μεγάλες αποικίες σε πολυδαίδαλες στοές εντός του εδάφους ή σε κορμούς δέντρων. Διακρίνονται σε αρσενικά που είναι πτερωτά, σε θηλυκά που είναι μεγαλόσωμα και σε άπτερα, κηφήνες ή εργάτες, που φροντίζουν τα πάντα για την αποικία. Τα αρσενικά και θηλυκά φεύγουν από τη φωλιά τους το φθινόπωρο για να γονιμοποιηθούν. Τα αρσενικά αμέσως πεθαίνουν, τα δε θηλυκά μεταφέρονται από τους εργάτες στη φωλιά τους, να γεννήσουν. Παροιμιώδης είναι η προνοητικότητα τους και ο τρόπος άμυνας εναντίον παντός φυσικού εχθρού. Η ζωή τους αποτελεί αξιομελέτητο φαινόμενο. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι ο μυρμηγκοφάγος, η γλώσσα του οποίου είναι σωληνοειδής και μπορεί να μεγαλώνει έως και μισό μέτρο σε μια μυρμηγκοφωλιά.
Συνήθως οι μύθοι παρουσιάζονται να συγκρίνουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις με διευρυμένη έννοια συμβουλών τις οποίες έχει ενστερνισθεί ο ελληνικός λαός.
