Ενώ οι προτάσεις για το νέο Σχέδιο του Πολυετούς ∆ηµοσιονοµικού Πλαισίου (Π∆Π) για την περίοδο 2028-2034 έγιναν στη δίνη αναταραχών µεγάλου βεληνεκούς, ήλθε η πίκρα της διαπίστωσης ότι δεν περισσεύουν πλέον κονδύλια για να καλυφθούν οι ανάγκες της γεωργίας – κτηνοτροφίας, καθώς και οι δαπάνες για τους περιφερειακούς δήµους. Σε ρότα ισχυρών αµφιβολιών οδηγούνται οι Ευρωπαίοι πολίτες και έρχεται πλέον ο λογαριασµός που θα είναι πιο πικρός από το ρεύµα ή το νερό για τα νοικοκυριά! Οι χώρες µε πιο αδύναµους προϋπολογισµούς θα πληρώσουν τα σπασµένα της σοβαρής επανεθνικοποίησης της γεωργίας, της συνοχής και της απασχόλησης!
∆υσκολεύοµαι να βρω στα πολυπληθή αρχεία της τελευταίας 20ετίας έγγραφο µε τόση κραυγαλέα αντιενωσιακή κουλτούρα, όσο το νέο σχέδιο για τον ερχόµενο πολυετή προϋπολογισµό της ΕΕ για την περίοδο 2028-2034. Οι συντάκτες του εγγράφου δεν έχουν σεβαστεί καµιά αρχή από τις αξίες που ένωσαν τους Ευρωπαίους. Ή για να πούµε και του στραβού το δίκιο, άλλα υποστηρίζουµε, άλλη όµως είναι η αλήθεια των αριθµών. Γιατί ο επταετής προϋπολογισµός που θα αποτελέσει το αντικείµενο έντονων και δυσεπίλυτων διαπραγµατεύσεων γκρεµίζει κατά βάση όλες τις αρχές και αξίες που πρεσβεύουν οι Συνθήκες. Και φαίνεται πολλοί να κωφεύουν, ευρισκόµενοι στην ανάγκη να µην παραγκωνιστούν από την Κοµισιόν που ασκεί ως µη όφειλε την ευρωπαϊκή εξουσία, η οποία ανήκει στο Συµβούλιο, το οποίο µε τη σειρά του εκπροσωπείται από έναν ανύπαρκτο και ανεπίδεκτο άσκησης εξουσίας πρόεδρο! Όµως οι φοβούµενοι µην παραγκωνιστούν, συνήθως βλέπουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, γιατί τους παραγκωνίζουν οι λαοί, όπως διδάσκει και η ιστορία!
Για την περίπτωση της χώρας µας, στην πρώτη αυτή αναφορά θα αναλύσουµε τρία κονδύλια:
1. τα κονδύλια της γεωργίας – κτηνοτροφίας
2. τα κονδύλια της περιφερειακής πολιτικής και της πολιτικής συνοχής και
3. τα κονδύλια της µετανάστευσης, τα οποία αποτελούν έναν ορατό κίνδυνο για τη χώρα µας. Ακολούθως, θα τα συγκρίνουµε µε τρεις από τους τελευταίους προϋπολογισµούς που έχουν ψηφισθεί και εκτελεσθεί από την ίδια πρόεδρο της Κοµισιόν. Και σήµερα «κόβει» πιστώσεις από τις πολιτικές αυτές για να ταΐσει νέο-εµφανιζόµενες ανάγκες που δεν αποτέλεσαν ποτέ ούτε αρχές ούτε αξίες στις Συνθήκες. Και τίθεται πλέον το ερώτηµα: πόσο στραβά αρµενίζει το πλοίο της ΕΕ; Ας δούµε τις απαντήσεις: Τουλάχιστον για την ΚΓΠ και την πολιτική συνοχής, η χώρα µας καλείται να βρει πόρους από τους εθνικούς προϋπολογισµούς που θα κληθούµε να τους βαφτίσουµε «Σχέδιο Ανάπτυξης».
Κοντολογίς, όπως προκύπτει από τους αριθµούς που παραθέτουµε στη συνέχεια, πρόκειται για µια ανιστόρητη επανεθνικοποίηση της ΚΓΠ και της περιφερειακής πολιτικής και συνοχής, στην οποία παραπλεύρως γίνεται και συγκόλληση της απασχόλησης !
Τι λένε οι αριθµοί βλέπουµε στους δυο πίνακες που ακολουθούν:
Τα πρώτα συµπεράσµατα που εξάγονται είναι:
Πάνω του 50% µείωση των γεωργικών δαπανών, που όµως µερικοί θέλουν να πιστεύουν ότι τα ποσά αυτά συµπληρώνονται από δαπάνες που εγγράφονται σε άλλες … πολιτικές, όπως η ψηφιοποίηση, η πράσινη Ευρώπη, κ.ά. Εν τούτοις στη πρόταση αναγνωρίζεται ότι «Η γεωργία και οι αγροτικές περιοχές εξακολουθούν να αποτελούν προτεραιότητα, ενισχύοντας τη στρατηγική αυτονοµία, την επισιτιστική ασφάλεια και τη βιωσιµότητα της ΕΕ». Μια προτεραιότητα που αναγνωρίζεται από το ένα µέρος, αλλά γκρεµίζεται στην πραγµατικότητα, από τις µειώσεις των πιστώσεων που έπρεπε να της χορηγηθούν.
Κατ΄ ελάχιστον µείωση κατά το 1/3 των δαπανών περιφερειακής πολιτικής, συνοχής και κοινωνικής πολιτικής παρά το ότι αναφέρεται ότι «… θα ενισχυθεί και θα εκσυγχρονιστεί, έχοντας στο επίκεντρό της τις περιφέρειες, και θα συνεχίσει να τηρεί τις θεµελιώδεις αρχές της εταιρικής σχέσης, της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης και της τοποκεντρικής δράσης». Λες και δεν είναι γνωστό ότι µόνο η ισχυρή χρηµατοδότηση της περιφερειακής πολιτικής και της πολιτικής συνοχής µπορούν να αποτελέσουν το ανάχωµα στην απερήµωση της υπαίθρου και στην εγκατάλειψη των λιγότερο αναπτυγµένων περιοχών.
Η Κοµισιόν υποστηρίζει ότι «το Κοινωνικό µοντέλο θα είναι στο επίκεντρο αυτών των εθνικών σχεδίων και θα τους χορηγείται ένα ποσοστό 14 % για να καθοδηγήσει σηµαντικές επενδύσεις».
Η ανωτέρω έκφραση έχει ένα εξαιρετικά απατηλό στοιχείο: το στοιχείο του µη καθορισµού τι σηµαίνει ο στόχος του 14% . Πρόκειται για ένα ποσοστό στον κεντρικό σχεδιασµό ή απλά (όπως πιστεύουµε εµείς) ότι από τις γκρεµισµένες δαπάνες για την περιφερειακή πολιτική και την πολιτική συνοχής θα κατανεµηθεί για την κοινωνική πολιτική εκείνο το 14%;
Ο τοµέας της µετανάστευσης µπορεί µεν να πενταπλασιάζεται στο επίπεδο των δαπανών της ΕΕ, δεν είναι όµως ξεκάθαρο αν πρόκειται για ποσά που πρέπει να χορηγηθούν στις χώρες πρώτης εισόδου των παράνοµων µεταναστών ή, όπως έχει καταδειχθεί η γερµανοτουρκική φιλία θα οδηγήσει αυτές τις πιστώσεις και σε χώρες τελευταίας αναχώρησης για τον … παράδεισο της Ευρώπης!
Μόνο κερδισµένο από την πρόταση είναι το αχόρταγο θηρίο που λέγεται πολεµική βιοµηχανία.
