Πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου… για δεύτερη χρονιά το φεστιβάλ της ΚΝΕ σ αυτόν τον χώρο.
Για δεύτερη χρονιά το µελλοντικό Μητροπολιτικό πάρκο… που θέλει να το κάνει ο δήµαρχος και πάρκινγκ… γέµισε από Χανιώτες, που θέλησαν να απολαύσουν µια πολιτισµική-πολιτικη βραδιά, σ’ έναν ελεύθερο, κοινόχρηστο χώρο, χωρίς να είναι περιτριγυρισµενοι από πολυκατοικίες και αυτοκίνητα.
Να τονίσουµε εδώ, ότι µε τέτοιες µαζικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, συνειδητοποιεί ο πολίτης τη χρησιµότητα των ελεύθερων κοινόχρηστων χωρων, για αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά της ΚΝΕ, που επέλεξαν αυτόν τον χώρο, για την εκδήλωσή τους. Τα υπόλοιπα κόµµατα υπάρχουν; Για να στηρίξουν, µε τέτοιες εκδηλώσεις την διεκδίκηση του πάρκου;
Εύλογη λοιπόν, η απορία πολλων πολιτών, γιατί τώρα και δύο χρόνια η ∆ηµοτική Αρχή δεν έχει ξεκινήσει τον σχεδιασµό αυτού του παρκου. Και παρόλο την κοσµοσυρροή, δεν παρατηρήθηκε κανένα πρόβληµα, µε το παρκάρισµα των αυτοκινητων.
Μια βραδιά που ήταν αφιερωµένη στον Ουρανοµίκη, που δυστυχώς… όπως αναφέρθηκε και στο µήνυµα του προέδρου του συλλόγου Φίλων Μ. Θεοδωράκη, κ. Αγοραστακη… Οι τοπικοί άρχοντες και οι θεσµικοί του Νοµού αδιαφορούν και δεν αναδεικνύουν το έργο του, όπου µέσω αυτού θα προβαλλόταν και ο τόπος που παράγει δηµιουργούς και πολιτισµό. Αλλά ποιoς να ενδιαφερθεί για τους διαχρονικούς πνευµατικούς δηµιουργούς. Οι άρχοντες αυτού του τόπου… εµείς τους ψηφίζουµε… είναι απασχοληµένοι, πως θα µετατρέψουν την πόλη σε τουριστικό θέρετρο, η οποία όµως θα είναι αφιλόξενη πλέον, για τους κατοίκους της.
Μια βραδιά φορτισµένη µε συγκινήσεις, γιατί ήρθε η Μεγάλη Φαραντούρη, µαζί µε τον Μητσιά και τη Φόρτη, να µας κοινωνήσουν των αχράντων µυστηρίων,… από τα στρατόπεδα του Μαουτχάουζεν, µέχρι τις φτωχογειτονιές της ∆ραπετσώνας, που δεν έχουν ζωή. Στις µέρες µας δυστυχώς βλέπουµε να ξαναγυρίζουν οι φρικαλεότητες των Μαουτχάουζεν και των γενοκτονιών, αλλά και οι σύγχρονες ∆ραπετσώνες. Μια βραδιά που αναπολήσαµε τις γειτονιές που µοσχοβολούσαν, βασιλικό κι ασβέστη,… µε ένα τραγούδι του Τσιτσάνη να κλαίει κάπου µακρυά και που ανεµιστήκαµε µε πικρία το τέλος εποχής. Σε κάτι τέτοιες συνάξεις, συνειδητοποιείς, ότι οι παλιοί πνευµατικοί δηµιουργοί και καλλιτέχνες, φτάνουν στη δύση τους και δυστυχώς δεν διακρίνουµε να υπάρχουν νέοι αφηγητές.
