Τείχος καχυποψίας…

Απατεώνες που τηλεφωνούν προσποιούµενοι τραυµατισµένα παιδιά για να ξεγελάσουν ηλικιωµένους γονείς και παππούδες-γιαγιάδες και να αποσπάσουν λίγα χρήµατα, άνθρωποι που “αγκαλιάζουν” δήθεν τυχαία περιπατητές στο δρόµο όχι από… ξαφνική αγάπη αλλά για να ξαφρίσουν το πορτοφόλι ή την αλυσίδα από το λαιµό, “υπάλληλοι της ∆ΕΗ” που έρχονται ευγενικά να επισκευάσουν τη ζηµιά σπίτι σου(!) αλλά είναι κατ’ επάγγελµα κλέφτες που θέλουν να πάρουν ό,τι έχεις και δεν έχεις…
Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν και οι ηλεκτρονικές απάτες για την απόσπαση χρηµάτων κατευθείαν από τους τραπεζικούς λογαριασµούς.
Η µικροεγκληµατικότητα µπορεί να µην είναι τόσο επικίνδυνη για τη ζωή µας, όσο άλλες µορφές εγκληµατικότητας, ωστόσο παραµένει µια εισβολή στην καθηµερινότητά µας, ένα αναπάντεχο και βίαιο γεγονός που µπορεί να µας σηµαδέψει ολόκληρη τη ζωή.
Και αυτή η µορφή βίας φαίνεται να παρουσιάζει έξαρση και στα µέρη µας.
Ένας “όµορφος”, “ηθικός”, νέος κόσµος που ειδικά µετά το ξέσπασµα την πανδηµίας το 2020, έχει στήσει ένα πραγµατικό τείχος καχυποψίας ανάµεσα µας, στη συναναστροφή µε τον γείτονα, το συνάδελφο, τον άνθρωπο που µέχρι τώρα έλεγες µια καληµέρα στο δρόµο, αλλά και τον άγνωστο που απλά σου χαµογέλασε… Και όλα αυτά όχι σε µια µεγαλούπολη, αλλά και στα Χανιά, στις τουριστικές περιοχές ακόµα και στα χωριά του νοµού µας…