Τα θεόσταλτα…

Με όσα βλέπω ή ακούω ότι γίνονται, στο κοντινό ή στο πιο µακρινό µου περιβάλλον, κάθε µέρα, τούτη είναι η πρώτη σκέψη που µου έρχεται στο νου συχνότερα από τις άλλες: Η θεόσταλτη σωµατική υγεία, η ψυχική ισορροπία και η ύπαρξη εν γένει κάθε ανθρώπου µε τις αξίες και τις αρχές της είναι ιερά και σεβαστά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Μόνο στις ζούγκλες τα άγρια θεριά δεν τα σέβονται και δεν τα τιµούν…
Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέµαι πώς γίνεται τα δάχτυλα και των δυο µου χεριών να είναι τόσο πολλά, προκειµένου να µετρήσω τα λιγοστά εναποµείναντα πραγµατικά αστέρια της γης που ζουν δίπλα µας αφανή και λειτουργούν µε τη ζωή τους ως οδοσήµαντρα και παραδείγµατα για µίµηση· την ίδια στιγµή, τα δάχτυλά µου µοιάζουν τόσο λίγα, για να αριθµήσω τα πολυάριθµα φωτεινά αστέρια του ουρανού και τα λοιπά καθηµερινά Θεία δώρα στο ανθρωπολόι, τα οποία οι άνθρωποι του καιρού µας συχνά δεν φροντίζουν έχοντας άλλες εφήµερες προτεραιότητες όµοιες µε βιτρίνες εµπορικών καταστηµάτων, µα καταστρέφουν εκούσια …
Και τέλος, έχοντας στο µυαλό µου τον Επιµηθέα, πάντα φροντίζω, πριχού βγω έξω από το σπίτι προς την κοινωνία, να έχω για την κυριολεκτική και τη µεταφορική βροχή προµηθευτεί αλεξιβρόχιο και για τον ήλιο αντηλιακό· αλίµονο σε όποιον κατόπιν εορτής ψάχνει µέσο προστασίας…