Ανδρομάκη Χουρδάκη, εκδόσεις ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ
«…Η συλλογή είναι αφιερωμένη στην ψυχή της γυναίκας, μιας γυναίκας στον μεταφεμινιστικό κόσμο που πρέπει να υπάρξει με τη γυναικεία της ευαισθησία, αλλά και την αντοχή της σε όλες τις εκφάνσεις ζωής, στον έρωτα, στο πένθος, στον δόλο, στις ήττες, στη διαφάνεια και στα σκοτάδια…», ακούμε την δημιουργό να μας λέει στην παρουσίαση του βιβλίου της, που έγινε στις 23 Οκτωβρίου στον «ΙΣΤΙΟΠΛΟΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΧΑΝΙΩΝ «…Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης», μας εξηγεί στην συνέχεια, «είναι μια επινόηση κοριτσίστικου παιχνιδιού τη δεκαετία του 60 και του 70, προέρχονται από την Ελευσίνια παράδοση, όμως φοριούνται από όλες τις γυναίκες. Είναι μια πανάρχαιη προίκα, ένα κόσμημα που μας δωρήθηκε κι ας πούμε πως είναι το αόρατο φυλαχτό μας στον ενήλικο βίο μας…» Δεμένη με τη γη της Ελευσίνας η ποιήτρια… Με όλη η μαγεία των μύθων και των θρύλων του τόπου να έχει κατασταλάξει μέσα της και να πλουτίζει τον ψυχικό της κόσμο. Έχοντας ζήσει κοντά σε αρχαιολογικό χώρο -τα χρόνια εκείνα που τα αρχαία ήταν σχεδόν αφύλαχτα και μπορούσες να παίζεις ανάμεσά τους- είμαι κι εγώ σε θέση να καταλάβω πόσο η αίγλη των σπαρμένων στη γη μαρμάρων κι η ιστορία που τα συνοδεύει, σπέρνουν στην ψυχή κατιτί διαφορετικό… Η Ανδρομάχη Χουρδάκη, θα αντλήσει έμπνευση από την μυθική Περσεφόνη -που αγωνιζόταν ν’ ανταπεξέλθει στις πολλαπλές της υποχρεώσεις- θα κρατήσει πολύτιμο φυλαχτό μέσα της ανεξίτηλα χαραγμένες μνήμες απ’ τον γενέθλιο τόπο, θα δεθεί ωστόσο και με την καινούργια της πατρίδα. Το νησί μας, όπου ζει κι εργάζεται σαν φιλόλογος, διδάσκοντας στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα στην εκπαίδευση ενηλίκων σε Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας. «…αποφάσισα λοιπόν να ξαναγεννηθώ εδώ στην Κρήτη, γιατί αυτό…», εξήγησε σε κάποια στιγμή της ομιλίας της, «μπορούμε να το επιλέξουμε. Δηλαδή τον τόπο που θα αναγεννηθούμε! Αφού η Ποίηση, αλλά και όλη η δημιουργία της γραφής είναι μια επαναστατική πράξη αναγέννησης και εκ νέου θεώρησης της ίδιας της ζωής…» «Έχω πάντα την αίσθηση…» ανέφερε σε κάποιο άλλο σημείο, «πως όταν γράφουμε τελετουργούμε. Εξευμενίζουμε τις αντιξοότητες και επανατοποθετούμε τα πράγματα. Αναχαιτίζουμε τις νικητήριες ιαχές οποιασδήποτε αντίδικης μοίρας, υπογράφουμε τελευταίοι κι έτσι δηλώνουμε πως κρατήσαμε αντοχές γιατί οι ποιητές δεν είναι αναιμικά όντα, αλλά αγωνιστές… ‘’ Σωστό κι αυτό, μια που η ενασχόληση του να καταθέτεις στο χαρτί -σε πεζό ή ποιητικό λόγο- εντυπώσεις, βιώματα και συμπεράσματα ζωής, σίγουρα σε βοηθά ν’ αναθεωρείς και να καταλήγεις σε πιο ασφαλή συμπεράσματα επί παντός. Και όντως «Τελετουργούμε», ενώ ταυτόχρονα μοιραζόμαστε! Γι΄ αυτό διαβάζοντας τα ποιήματά της, κάποιες στιγμές θα δούμε το πρόσωπό μας να καθρεπτίζεται στον ίδιο καθρέπτη και με τα ίδια συναισθήματα με την ίδια! Και με αυτά της Περσεφόνης…. Ενίοτε μάλιστα, θα ταυτιστούμε και απόλυτα… Με συγκίνηση στέκει κανείς σε μια απ’ τις πρώτες σελίδες στο ποιήμά της, το αφιερωμένο στους γονείς και στον αδελφό, που «…πλάγιασαν για πάντα στην ιερή γη της Ελευσίνας»: «…Αδελφέ μου,/ αν ήταν να σε άγγιζα/ έξω από τα όνειρά μου,/ εκεί που περπατάς/ αγέρωχος και μόνος/ ενάντια στους ανέμους των καιρών./ Αν ήταν να σε είχα φιλήσει/ γνωρίζοντας το σκληρό ταξίδι σου. /Αν ήταν να με είχες χορέψει/ σε χαρές μιας δεύτερης νιότης μας…» Μικρό δείγμα γραφής από το «ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ» που θα μας μεταφέρει σε κόσμο υπερφυσικό, υπαρκτό ωστόσο: «Ο αέρας έγινε θρύψαλα./ Καθρεφτιστήκαμε στο κάτοπτρο του κόσμου./ Το νησί ταξιδεύει./ Εμείς ακίνητοι./ Κανείς λυγμός δεν θα μας σώσει./ Ο χρόνος μόνο θα μας τορπιλίσει/ για να αναδυθούμε πάλι γαλήνιοι…» Ενδιαφέρον και το κομμάτι «ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ 3» μέρος του οποίου παραθέτουμε : «Διαμελισμένη η ύπαρξή σου/ ανάμεσα στο χαμόγελο/ της αλαζονικής άγνοιας/ και στον πόνο/ μιας ήδη αποκτημένης/ συγκατάβασης./ Παραχώρηση/ μεγάλωσαν τα δέντρα, μέσα στα ίδια τα σπίτια μας/ τα κλαδιά τους/ τρύπησαν τα πατώματα,/ τις στέγες/ έσπασαν τα παράθυρα,/ ανέβηκαν ψηλά/ στο υπερώο/ να μας αναζητήσουν…» Ιδού κι άλλο ένα απόσπασμα από το κομμάτι με τίτλο «ΑΝΤΙΟ»: «…Κι αν ο Έρωτάς μας/ ήταν καράβι;/ Που μας ταξίδεψε;/ Σε ποιες όχθες/ μας έβγαλε;/ Στην αντανάκλαση του χθες/ ή στην αποδημία;/ Κι όταν με αγκάλιασες/ και μέσα σου μ’ έκλεισες,/ ποια ήταν η αλήθεια;/ Εκείνη που είπες στο πρωινό φως/ ή στις σιωπές της νύχτας;…» Να ευχηθούμε καλή συνέχεια στην Ανδομάχη, που εκτός των άλλων, κάθε μήνα σε στήλη της στα φιλόξενα «Χανιώτικα νέα» μας συστήνει ποιητές όχι τόσο γνωστούς, αλλά εξίσου ταλαντούχους. Παράλληλα, ξεκίνησε στην περιοχή Κισσάμου, με την αγαπητή μας λογοτέχνιδα Φωτεινή Σεγραδάκη, «Λέσχη Ανάγνωσης» για όσους αγαπούν το διάβασμα! Καλή δύναμη στην ταλαντούχο ποιήτρια, που είναι εξίσου δυνατή και στο πεζό λόγο, και καλή συνέχεια!
