Τα Χανιά ως έννοια πραγματική

“Λυτρωτικές πολιτικές” στα Χανιά δεν υπάρχουν. Κανείς δεν συνομιλεί αυτοπροσώπως με την Ιστορία, κανείς δεν ερμηνεύει “γονιδιακά” την πολιτική μας συμπεριφορά.
Το «εγώ είμαι κι άλλος δεν υπάρχει…» προκαλεί έκπληξη και θυμηδία, πλέον. Οι αποφάσεις για τα Χανιά θέλουν έναν επαγγελματισμό και μια συλλογικότητα για να μην καταπέσουν αυτόματα. Τα Χανιά δεν είναι… άλογο και δεν χρειάζονται αναβάτη.
Πάντα πίστευα σε μια ήπια μεταρρύθμιση όσον αφορά τη δομική συγκρότητση της πόλης. Από τις στάσεις των λεωφορείων μέχρι τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα. Συν τοις άλλοις οι στομφώδεις προσηλώσεις σε σωτηριολογικές αυταπάτες, ξενίζουν τους Χανιώτες.
Απλά, νοικοκυρεμένα, αποτελεσματικά, δίχως κύμβαλα και τυμπανοκρουσίες που προκαλούν ιλαρότητα. Τα Χανιά κατ’ ουσίαν είναι μια «έννοια που επιδιώκει την κατανόηση και την αναβάθμισή της». Γι’ αυτό δεν προχωρούμε. Συλλογικά πρέπει να πράξουν. Όχι ως ψευδεπίγραφο ιδεαλιστικό πρότυπο αλλά σαν κυοφορούμενη κινηματική αλλαγή νοοτροπίας.