Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Στου Kαφέ

Έξω από τα Χανιά και μετά τη Σούδα. Στο δρόμο προς το Ρέθυμνο. Πριν το Καλάμι και τις φυλακές Ιντζεδίν. Η διασταύρωση οδηγεί στα Μεγάλα Χωράφια. Πολλοί πλέον τα ξέρουν και ως Άπτερα.

Φτάνουμε στο χωριό. Η πρώτη γειτονιά του που ανταμώνουμε, η Βαγιονιά. Παίρνουμε την ανηφοριά. Ιδού, ο Καφές είναι μπροστά μας.

Ο Καφές, η γειτονιά που γεννήθηκε και ανατράφηκε η μάνα μου με τα αδέλφια της στα δύσκολα χρόνια του Μεταξά, του Πολέμου και της Κατοχής. Η γειτονιά που έχει συνδεθεί και με αμέτρητες ανθυποστιγμές και της δικής μου ζωής.

Οι άνθρωποι και τα σπίτια. Μα πιο πολύ, ο παππούς Παναγιώτης και η γιαγιά Μαρία. Το σπίτι τους. Οι μέρες της ζωής τους. Οι συνήθειες τους. Έρχονται και ξανάρχονται συχνά στο μυαλό μου, αν και είναι 38 χρόνια τώρα που έχουν φύγει μαζυ το ίδιο καλοκαίρι.

Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Με την αυλή και τον ευκάλυπτό της ως σήμα κατατεθέν. Με τα ευωδιαστά λουλούδια της γιαγιάς, απ’ τα οποία ξεχωρίζουν οι  βασιλικοί.

Με τον καρποφόρο κήπο του παππού. Απολαμβάνουμε τη σκιά του πανύψηλου ευκαλύπτου και ψάχνουμε για καλλίφωνα τζιτζίκια στους φράχτες που μας χωρίζουν από τους γείτονες.

Και κουβέντες, άπειρες συνομιλίες που ποτέ δεν ξέπεφταν τετριμμένες, συνομιλίες όλων, μικρών και μεγάλων, γεμάτες αγάπη, παιχνίδια ανέμελα με τα ξαδέλφια μας, αμοιβαίο νοιάξιμο και σφιχτοδέσιμο των τριών γενιών που αντάμωναν σε εκείνο το σπίτι, των παππούδων με τα παιδέγγονά τους.

Σχολείο ήταν για μένα ο Καφές στα παιδικά Χριστούγεννα και καλοκαίρια. Δάσκαλοί μου έμπρακτα και όχι στα λόγια κάθε στιγμή ο παππούς και η γιαγιά. Ουδείς των ανθρώπων αλάνθαστος και τέλειος. Πολλές οι καθημερινές επί χρόνια οι κάθε δυσκολίες. Αυτοί οι πενιχρών γραμματικών γνώσεων άνθρωποι, όμως, πρόβαλλαν δάσκαλοι για όλους μας ήθους, σεβασμού, ανθρωπιάς, τιμής και αξιοπρέπειας, εργατικότητας και φιλομάθειας. Μα πάνω απ’ όλα, εραστές της ζωής και μαχητές ως το τέλος του επίγειου βίου τους. Έχετε ιδεί ποτέ μονόχειρα στα 80 του επιδέξιο σκαφτιά τη μέρα και το βράδυ φιλιστορα αφηγητή και αγράμματη γυναίκα στα 75 της να διαβάζει “Ιλιάδα” από το σχολικό βιβλίο και Ευαγγέλια; Παραδείγματα, σας λέω,  προς μίμηση.

Έχω χρόνια να πάω στον Καφέ. Λυπάμαι, το ομολογώ, γι’ αυτό. Κάθε φορά, εντούτοις, που φέρνω στη σκέψη μου όσα έχω ζήσει εκεί δακρύζω και βάζω στόχο να με έχει ο Θεός καλά, ώστε κάποια στιγμή ν’ αξιωθώ να ξαναπάω. Δεν έχω ξεχάσει το δρόμο, αν και οι γείτονες δεν θα είναι πια οι ίδιοι.

Και μόλις φτάσω στην αυλόπορτα του σπιτιού των παππούδων και πριχού την ανοίξω για να τους αναζητήσω, θα σκύψω γεμάτος με ευγνωμοσύνη και αγάπη να φιλήσω, όπως ο Οδυσσέας  έφτασε στην Ιθάκη,  εκείνο το άγιο χώμα του Καφέ για όσα μου έχει προσφέρει και εξακολουθεί να μου δίνει…Και δίχως να κυνηγώ κάτι εφήμερο, αλλά με ξέχειλη από μέσα μου τη νοσταλγία, την παιδική λαχτάρα για τα μάτια των παππούδων και τις στιγμές που είχα ζήσει στον Καφέ…

 


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

1 Comment

  1. Αξιότιμε κύριε,συγχαρητήρια για το κείμενο σας!Αυτοί είμαστε οι κρητικοί, γαντζωμένοι στις ρίζες μας και ευγνόμωνες στους παππούδες μας και στους γονείς μας που μας μεγάλωσαν με γνώμωνα την αξιοπρέπεια,την ανθρωπιά και την υπερηφάνια…Με εκτίμηση

Γράψτε απάντηση στο Καγιαλές Ακύρωση απάντησης

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα