Στου 10ου ∆ηµοτικού τη Σχολική Γιορτή

Αν όλοι παραµέναµε… παιδιά
Αν τον ακούγαµε τον κόσµο των παιδιών…
Αν προσπαθούσαµε να επανέλθουµε σε εκείνες τα χαρακτηριστικά που απωλέσαµε στον… δρόµο.
Αν λειτουργούσαµε µε το βλέµµα στην οµορφιά της νεανικής παρορµητικότητας…
Πολλά τα ‘‘αν’’ εκείνα που σκεφτόµουν καθώς παρατηρούσα και θαύµαζα όλα τα παιδιά του 10ου ∆ηµοτικού, από το Νηπιαγωγείο έως και την Έκτη Τάξη, µαζί µε τους δασκάλους τους, να µας παρουσιάζουν όλα εκείνα τα όµορφα δρώµενα που είχαν προετοιµάσει για την τελική γιορτή του Σχολειού τους!
Αν µπορούσαµε να κλείσουµε τα κινητά και να ανοίξουµε τα βιβλία, αν είχαµε την όρεξη να ανοίξουµε επιτέλους τις κλειστές πόρτες της καρδιάς µας…!
Αν µπορούσαµε να υποδεχθούµε αληθινά όλα εκείνα τα φυσικά φαινόµενα που µας φέρνουν πιο κοντά µε το… χώµα, µε το “είναι” µας!
Αν αφήναµε έξω από τον µικρόκοσµό µας -των µεγάλων- όλα εκείνα τα ασήκωτα βάρη που βαραίνουν τις ψυχές µας…
Αν… έστω και για λίγο, το καταφέρναµε ή αν έστω για κάποιες ηµέρες της ζωής µας το επιδιώκαµε, τότε όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά!
Θα ήµασταν εµείς εκείνοι οι άνθρωποι που τα παιδιά µας θα θαύµαζαν, θα ήµασταν εµείς εκείνοι οι άνθρωποι που τα παιδιά µας θα εξακολουθούσαν να µιµούνται καθώς µεγαλώνουν, για να µην απωλέσουν κάποια στιγµή την αλήθεια µίας ζήσης και µιας ζωής πολύ ξεχωριστής!
…Τα θαυµάσαµε όλοι τα παιδιά µας, είδαµε τι µπορούν να δηµιουργήσουν όταν όλα µαζί από κοινού συνεργάζονται!
Μια κοινωνία ιδεατή, που γνωρίζει να οραµατίζεται και να πραγµατώνει τους στόχους της!
Τα βλέµµατα πολλών µεγάλων ήταν δακρυσµένα, τα πρόσωπα πολλών µεγάλων ήταν ευτυχισµένα!
Τι άλλο θέλει η ψυχή για να πετάξει έστω και για λίγο στα ψηλά και να νιώσει τη γαλήνη ενός όµορφου αγγελικά πλασµένου Κόσµου – κοσµήµατος που τόσο έχει ανάγκη!