Στο τούνελ της Ιστορίας

Επήρα τον μεγάλο δρόμο στην Ελλάδα. Είδα σήραγγες πολλές… “Παπανδρέου”, “Στεφανόπουλος”, “Τεμπονέρα”, “καπετάν – Νικήτα”… Οι άνθρωποι που έγιναν… τούνελ.
Ύστερα φύγαν οι μέλισσες, τα ασήκωτα λόγια των εγκαινίων, ο προβληματισμός για το τι ενώνει και τι διχάζει πια.
Έκατσα στην πίσω τη μεριά και κοίταζα την σήραγγα… Μου ’παν, πως κάποιοι προχθές στα Τέμπη, έβαλαν φωτορυθμικά για να μοιάζει με ντισκοτέκ. Μπήκα μέσα, έριξα στα γρήγορα μια ματιά (Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε ότι, «ο λαός πρέπει ν’ αρχίζει να βλέπει, όχι μόνο ν’ ακούει»…)
Κοίταξα κι είδα αυτή την ψυχή σκοτεινιά του μπετόν. Ενα αυτοκίνητο πέρασε πολύ γρήγορα… Έκανα στην άκρη κι αναρωτήθηκα, ποιος ήταν ο “καπετάν Νικήτας…”
Πάω πιο κάτω (ίσα με μιαν ανάσα δρόμο), βλέπω καταγής τον μπουφέ, τ’ αποτσίγαρα, τις “πλαστικές” ιδέες, ένα πουλί να χάνεται κι αυτό…
Οι άνθρωποι που γίνανε τούνελ, στο τούνελ της Ιστορίας. Καλό δρόμο…