Εγινε σεφερική η Ελλάδα μέσα στην κρίση. Ελεγε ο ποιητής: «Φυραίνει ο τόπος ολοένα – χωμάτινο σταμνί».
Βάσταξε πολλά στη ράχη του ο τόπος. Σήκωσε φορτίο δυσανάλογο, με το συλλογικό του ηθικό φορτίο. Περνά από την εντυπωσιοθηρία στη μιζέρια και στην ταλάντευση και πάλι πίσω. Είναι και τούτες οι μέρες οι χριστουγεννιάτικες δύσβατες άμα πνίγονται μέσα στην αγωνία και στην αβεβαιότητα.
Αμα βάλεις στο “χωμάτινο σταμνί” πολύ νερό, θα σωριαστεί καταγής. Αισθάνομαι την Ελλάδα σαν ένα μπαλόνι. Κάποιος να φυσήξει, βρε παιδιά, να πάρουμε πνοή. Ενα μπαλόνι στα χέρια ενός μικρού παιδιού που κοιτά τον συννεφιασμένο ουρανό.
Μέσα στο χωμάτινο σταμνί συνωθούνται οι πρωταγωνιστές της σκηνής και το κοινό. Το στόμιό του είναι στενό, ο αέρας μπαίνει μέσα με δυσκολία.
Αναπνέουμε…
Είμαστε ακόμη ζωντανοί μέσα στο σελοφάν της ιστορίας.
