Η θεατρική παράσταση αρχίζει κι όλα είναι συνειδητά. Μου ‘λεγε ο φίλος πως κάπως έτσι αισθάνεται τελευταία στην Ελλάδα. Ο θεατρώνης, οι ηθοποιοί, το κοινό που μαζεύεται να δει μια αργά, επαναλαμβανόμενη πολιτική παράσταση.
Και το σκηνικό; Το σκηνικό μιας χώρας που εναγωνίως ψάχνει να βρει τον εαυτό της και τον προσανατολισμό της. Χρόνια και χρόνια πέρασαν το “θέατρο” γωνιακό, η παράσταση κάθε βράδυ κόβει εισιτήρια.
Από συνήθεια κι από μια εσωτερική έξαψη πιότερο παρακολουθούν την πολιτική παράσταση οι θεατές.
Ακόμη και τα εφευρήματα τα μπιχλιμπιδάτα του “σκηνοθέτη” φαίνεται ότι τους κούρασαν πια. Όλα, όμως, είναι συνειδητά. Με θέρμη και αφοσίωση οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή.
Κάποιος στην πρώτη θέση ξύνει τη μύτη του… Ένας άλλος λέει: «Πάλι τα ίδια θα δούμε;»
Μα όλοι είναι εκεί, στη θέση τους. Από εσωτερική έξαψη.
Στο ίδιο έργο θεατές…
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
