Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Στο Φωτακαδιανό Σχολειό

Ετούτο το Σάββατο μαζεύτηκαν οι Φωτακαδιανοί στο παλιό μας σχολειό, να πιούνε ένα κρασί, να πούνε μια κουβέντα, να κόψουν την πίτα τους.
Σε ανάρρωση ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου δεν κατάφερα να πάω, μα έμαθα πως γέμισε η αίθουσα απ’ όλες τις γειτονιές του χωριού και τούτο μου ήταν τόσο, μα τόσο ευχάριστο!!
Τα χωριανάκια που πήραν στην πλάτη τους την εκδήλωση πέτυχαν ένα άριστο αποτέλεσμα και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.
Μα και οι ίδιοι οι χωριανοί μπορεί να είναι λίγοι και να χωρούν ίσα – ίσα σε μια αίθουσα, αλλά γνωρίζουν την σπουδαιότητα της κοινωνικότητας, αίσθημα που καθημερινά καταρρέει στις πόλεις της ατομικότητας και της αποξένωσης. Πώς λοιπόν να μην τους αναλογούν και σε αυτούς τα ανάλογα εύσημα.
Η αλήθεια όμως είναι πως δεν βοήθησε σε τούτο το όμορφο αποτέλεσμα μόνον ο κόπος των διοργανωτών και η παρουσία των χωριανών μας.
Βοήθησε εντελώς απρόσμενα και το ίδιο το κτήριο που έγινε η συνάντηση.
Ναι…
Βοήθησε το παλιό μας το σχολειό, αυτό που αρκετοί από τους παρευρισκόμενους ή τα παιδιά τους, έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα…
Αυτό το παλιό λοιπόν σχολείο δεν έχασε την ευκαιρία.
Ψιθύρισε στενοχωρημένο σε έναν – έναν τους χωριανούς μήπως ξέρουν πού πήγαν τα θρανία που είχε, μήπως ξέρουν που πήγαν οι κορνίζες των αγωνιστών του ’21 που περιστοίχιζαν τους τοίχους κοντά στο ύψος του ταβανιού. Μήπως ξέρουν πού πήγαν οι χάρτες και οι κιμωλίες…
Η μεγαλύτερη του επιμονή ήταν για το πού πήγε εκείνη η θεατρική σκηνή που ήταν απ’ άκρη σ’ άκρη στον απέναντι τοίχο της εισόδου. Επέμενε γιατί -λέει- αν είχαμε εκείνη την σκηνή θα μπορούσαμε τώρα ν’ ανέβουμε από τα πίσω πλαϊνά σκαλιά της και χωρίς να σύρουμε το κορδόνι της αυλαίας, να κοιτάξουμε κρυφά ανάμεσα στις κουρτίνες.
Από εκεί, μας είπε, πως δεν θα βλέπαμε τους χωριανούς που ήρθαν σήμερα, μα εικόνες τριάντα και σαράντα χρόνια πίσω. Θα βλέπαμε τους ίδιους χωριανούς, με ξεκούραστα πρόσωπα, χωρίς ρυτίδες και άσπρα μαλλιά, που κάθονταν στα θρανία για να δουν τα κοπέλια τους να παίζουν τα θεατρικά που τους είχε βάλει ο δάσκαλος ή να απαγγέλουν ποιήματα.
Θα βλέπαμε γιαγιάδες και παππούδες που έχουν φύγει, ίσως και γονείς ή ακόμα και συμμαθητές που τους χάσαμε άδικα.
Θα τους βλέπαμε από εκείνη την χαραμάδα όλους χαρούμενους με καμάρι να κοιτάζουν την όμορφη γιορτή και να μας φωνάζουν:
Μην μας ξεχάσετε..
Μην ξεχάσετε το χωριό.
Και εμείς πώς να ξεχάσουμε την παραγγελιά του σχολειού.
Πώς να ξεχάσουμε τις ρίζες μας…
Πώς να μην ξεχάσουμε το χωριό μας…

*Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης
E-mail: eurohania@yahoo.gr


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

2 Comments

  1. Ευχαριστουμε πολυ για την ολη διωργανωση και προσπαθεια να ενωθουν οι απανταχου Φωτακαδιανοι! Συγχαριτηρια.Πολλα μπραβο !!! Με συγκινησες,μου ξυπνησες αναμνησεις με την σκηνη και τα θεατρικα.Θα ηθελα να βοηθησω οπως μπορω.

    • Μαρία εμείς ευχαριστούμε για την αγακαλιά των Φωτακαδιανών !!
      Με χαρά να βρισκόμαστε και αν κάνουμε ότι μπορούμε για το χωριό μας !!!

      Καλό σου βράδυ !!!

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα