Στην τσουλήθρα του «θα»…

Παρατηρώντας όλο και πιο προσεκτικά τους τοπικούς άρχοντες των Χανίων διαπιστώνω ότι διολισθαίνουν ολοένα και περισσότερο από το επίπεδο της αυτοσυνείδητης πράξης στην ευκολία των ορμέμφυτων αντανακλαστικών, διολισθαίνουν με μεγάλη ταχύτητα στην ευκολία της χρήσης μιας τζάμπα κουβέντας.
Τζάμπα όσα είπαν για τον Δημοτικό Κήπο, τζάμπα και για τη Δημοτική Αγορά.
Ετσι περάσαμε εκόντες- άκοντες στα Χανιά από την αδιαπραγμάτευτη στόχευση στην τσουλήθρα των άκοπων λόγων της μιας χρήσης «θα, θα, θα».
Τι έγινε όλο αυτό το διάστημα στα Χανιά που να αξίζει να το σημειώσουμε ως επίτευγμα;
Ακούω ωραίες ιδέες.
Ετσι η τοπική Αρχή σε ένα πρώτο και επιπόλαιο άκουσμα (ράθυμων αυτιών) ηχεί σαν παραμύθι (με δράκους και πεντάμορφες), σαν ρομαντική εικονοποιία μιας πόλης που φθίνει, σαν κάτι πέρα από το φαντασιακό.
Από έργα;
Από προσφορά;
Επειδή είμαι συμπτωματικά νοήμων, παρατηρώ τι είπαν και τι έκαναν.
Το μηδέν συγχέεται με το άπειρο σε ένα αστρικό σώμα, σε μια συμπαντική τυχαιότητα.
Μα είμαστε τόσο άτυχοι θα μου πείτε;
Απλά είναι τόσο ατομο-κεντρική η πολιτική τους που χάνει την έννοια του κοινωνικού συνόλου.
Τιτουλάριοι που κλαυθμυρίζουν το κακό τους ριζικό.