Στην τρύπα της βελόνας…

Απάνω στην ρωγμή της ιστορίας, είμαστε στα Χανιά. Η πόλη ή που θ’ αλλάξει ή που θα κυνηγά την σκιά της…
Ακούω όλα αυτά τα χρόνια πολλά, υποψιάζομαι, ότι θ’ ακούσω κι άλλα… Κάποια μικρά, επιμέρους υλοποιήθηκαν κάποια άλλα παρέμειναν ευσεβείς πόθοι, σκιές και αυτά μιας πορείας που μοιάζει με σπιράλ.
Τι στ’ αλήθεια λείπει από τα Χανιά; Δεν άκουσα από κάποιον να πει: «λείπει αυτό, θα το φτιάξουμε να βελτιώσουμε την φυσιογνωμία της πόλης». Η κάμηλος, βλέπετε, δεν μπορεί να περάσει από την τρύπα μιας βελόνας… Η… κάμηλος “διψά για νερό στην έρημο”.
Τι λείπει από τα Χανιά; Πού είναι εκείνοι οι ποδηλατόδρομοι, τα συνενούμενα πάρκα, οι αναπλάσεις ιστορικών μνημείων; Στην τρύπα της βελόνας…
Κι αν δεν λείπουν τα προηγούμενα, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; διότι και εμείς, κάτι πρέπει να κάνουμε. Ή δεν πρέπει;
Η κάμηλος προσπαθεί να χωρέσει στην τρύπα της βελόνας… Εδώ απ’ έξω, στο λιμάνι, στην Χαλέπα, στη Νέα Χώρα. Μάταια;