Στην παραλιακή… της πολιτικής

Θυμούμαι παλιά τα βράδια των εκλογών στη Νομαρχία Χανίων. Θυμούμαι τη δεδομένη αγωνία, τις προβλέψεις, τη ζωντάνια μιας Δημοκρατίας που από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 αναζητούσε τον δρόμο της.
Τότε οι υποψήφιοι απ’ τους δύο μεγάλους μονομάχους (τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ), αλλά και οι υποψήφιοι της Αριστεράς, είχαν μία ιδιαίτερη αξία για μας τους νέους δημοσιογράφους.
Η πολιτική διατηρούσε την αίγλη της, οι υποψήφιοι βουλευτές είχαν κάτι το μεγαλειώδες, απόμακρο, μα και τόσο προσιτό.
Ηταν μεγάλο πράγμα τότε να είσαι βουλευτής.
Λίγο το τούρμπο πελατειακό κράτος, λίγο η πολιτική αξία, λίγο η προσωπική καταξίωση, συνέθεταν τις ψηφίδες μιας πολιτικής “αγιογραφίας”.
Τότε οι πολιτικοί είχαν μία αστική ευπρέπεια, μία μόρφωση που υπερέβαινε τα συνήθη δεδομένα, δεν αναθεματίζονταν μέσα στη λάσπη της κρίσης, στην αργκό ενός συνοικιακού τραμπούκου.
Και τότε υπήρχε πόλωση, αλλά δεν υπήρχε διχασμός.
Δύο, τρία υποτυπώδη βήματα πολιτισμικής Δημοκρατίας είχαν γίνει.
Δεν αρνούμαι ότι και σήμερα στα Χανιά πολιτεύονται επιφανείς πολίτες.
Απλά η πολιτική “τσάκισε”.
Σαν να πηγαίνεις στα μπουζούκια, να ραίνεις την αοιδό με λουλούδια, ν’ αναποδογυρίζεις τραπέζια, αλλά να μην πληρώνεις τον λογαριασμό.
Είναι λίγοι σήμερα αυτοί στην Ελλάδα, αλλά κάνουν πολύ φασαρία…
Τόση φασαρία που σκεπάζουν τα όργανα της παραλιακής.
Και το ξημέρωμα, όταν τα γκαρσόνια μαζεύουν τα σπασμένα, αναρωτιούνται γιατί τόση φασαρία, γιατί τόσα έξοδα…